Emanaldia: OLBEk antolatutako Verdiren Il Trovatore opera. Bilbao Orkestra Sinfonikoa. Zuzendariak: Francesco Ivan Ciampa (Bilboko Operaren Abesbatza) eta Boris Dujin. Eszenografia: William Orlandi. Argiztapena: Fabio Barrettin. Bakarlariak: Anna Pirozzi (sopranoa), Ekaterina Semenchuk (mezzoa), Celso Albelo (tenorea), Juan Jesús Rodríguez (baritonoa), Riccardo Fassi (baxua) eta Belén Elvira (mezzoa). Non-noiz: Euskalduna Jauregian, maiatzaren 20an.

------------------------------------------------------

OLBEren 71. denboraldia amaitu da, Verdiren operarik ederrenetako batekin. Tutto Verdi proiektuari merezitako amaiera emateko eta opera denboraldi on honen azken txanparako publikoarentzat hain maitatua den Il Trovatore titulua hautatzea oso egokia izan zen.

Edertasun melodiko handiko opera da, pasarte eta aria bikainak dituena, baina bakarlarientzat ere zailtasun handikoa. Halere, arlo honetan, egia esan, Euskaldunako agertokian izan genituen abeslariek euren onena eman zuten, eta ahots-kalitate ikaragarria eta interpretazio-maila handia eskaini zuten.

Lehenik eta behin, orkestra-lan fina nabarmendu nahi nuke. Bilbao Orkestra Sinfonikoa, Francesco Ivan Ciamparen zuzendaritzapean, bikain aritu zen. Eta esparru horretan bikain egoteak esan nahi du ahots-lanak dotoreki laguntzea, batere estridentziarik gabe. Ciampa maisuaren zuzendaritza diskretua, soila eta orekatua izan zen une oro.

Bestalde, Bilboko Operaren Abesbatzak, emanaldi egoki eta zuzenak eskaintzera ohitua, Il Trovatore-n egindako lana bikaina izan zen. Ederki enpastatuta, oso tinbre-kolore politarekin, koruak protagonismoa izan zuen; antzezpenaren onena izan zen zalantzarik gabe.

Muntaia honen akats bakarra, eta pena ematen dit esateak, William Orlandiren eszenografia izan zen. Errespetu osoz, gauza bat da minimalismoa eta giro hotz edo misteriotsu bat islatzeko nahia, eta beste gauza bat da hiru mahai eta dozena bat banku oholtzara igo eta sarritan mugitzea espazioak sortu eta aldatzeko, besterik gabe. Ondo planteatutako argiztapenari eta ekintza hobeto edo okerrago irudikatzen zuten proiekzioei esker, eszenaratzea –nolanahi ere pobrea– salbatu ahal izan zen.

Lau bakarlari nagusiak bikain aritu ziren. Bereziki Ekaterina Semenchuk mezzo errusiarra, Azucena zoragarria egin zuena. Ahots-erregistro gama bikaina du. Oso grabe ederrak, sektore ertain orekatua eta agudo distiratsuak. Gainera, bai bere legatoa bai fraseaketa zoragarriak izan ziren. Celso Albelo tenoreak ere, Manricoren paperean, distira egin zuen bere ahotsaren kolore ederragatik.

Bestalde, Tutto Verdi International Awards sarietan gizonezko ahots onenaren saria eskuratu zuen Juan Jesús Rodríguez baritonoak, sari hori zergatik jaso zuen erakutsi zuen. Ahots garbia du, jario dotorekoa, eta primeran egokitzen da berdiar roletara. Anna Pirozzi sopranoak, Leonoraren paperean, ñabarduraz eta armonikoz beteriko ahotsa erakutsi zuen, baina aktuazio nahiko opakua izan zuen, eta agian ez zen taldekideen mailan egon, nahiz eta, nolanahi ere, bere interpretazioa zinez ona izan.