Paris. Modaren astea da. Hiru emakumek ia espazio bera konpartituko dute, baina ez dira beraien artean askorik erlazionatuko, edo ez dute elkarren berririk izango apenas, ez ikusleok adina behintzat. Angelina Jolie aktoreak gorpuztu du Maxime, 50 bat urte inguruko emakume estatubatuarra, zinegilea, Parisera heldu berria film bat ekoiztera. Ada (Anyier Anei) Hego Sudangoa da, 18 urteko neskatoa eta farmazialari ikasketak egiten ari da, baina, aukera zabaldu zaionez, modelo ibilbideari hasiera emango dio Parisen, eta tartean, Maximeren filmean hartuko du parte. Angèle (Ella Rumpf), berriz, makilatzailea da. Lan txikiak egiten ditu han eta hemen, esaterako Maximeren pelikulan, eta Ada modeloarekin harremana estutuko du. Angèlek, baina, ez du lan horretan jarraitu nahi: idaztea du gustuko, eta liburu bat ari da idazten moda sektorearen inguruan. Maxime eta Ada pertsonaiak sartu ditu kontakizunean; azken finean, bera izango zaigu filmeko off ahotsa.
Bada mezu bat filmean oro har gailentzen dena: ez gara gure bizitzan gertatzen diren gauza guztien erantzule, ezta arduradun ere. Izan ere, Ada modeloa eta Angéle makilatzailea, imajinatu dezakegun moduan, moda eta fashion mundu guzti horren atzaparretan katigatuta dauden bi langile dira, gehiago-gutxiago esplotatuak. Baina Maxime ez da salbu: osasun-arazo larri bat atzemango diote Parisera heldu berritan, bere eguneroko bizitzan unean bertan eraginik ez duena, baina dena hankaz gora jarriko duena: bularreko minbizia, eta egoera arriskutsuan. Ea hori nola kudeatzen duen.
Filmaren osagaiak ez ziren hasiera batean onenak. Arestian kontaturikoa gutxi gorabehera bazetorren sinopsian, baina oso-oso azaletik kontatuta, bi lerrotan, eta Angelina Jolie aktoreen zerrendan ikusita, gaizki pentsatu eta azaletik landutako film bat izatea espero genezakeen. Baina Alice Winecour zinegileak lan bikaina egin du, eta harritu gaitu, sorpresarako. Ez dakit ni baino butaka batzuk beherago eseri den Juan Antonio Bayonak zer esango ote duen... Pelikula benetan ederra da, eta gogorra, istorioak horra eramaten baikaitu. Jarraitzeko atsegina. Filma ikusi eta orduak igaro ahala, are hobea iruditu zait, eta batik bat azken eszena.
Gustatu zait pertsonaien garapena nolakoa izan den. Hiru protagonistetatik bakar bat ere ez da gehiegi-gehiegi sakondu, gehiena ziurrenik Maxime; eta gustatu zaizkit batetik besterako trantsizioak. Naturaltasunez eman direla iruditu zait. Gainera, pelikula ez da hiru horietara mugatu: 3 + 2 izan da. Maxime zinegileaz, Ada modeloaz eta Angéle makilatzaileaz aparte, modelo ukrainar bat eta jostun bat ere azaltzen dira hirugarren planokoak baino zerbait gehiago landuta.
Uste dut aipatu behar dela, dena dela, kritikarako izan dezakeela ahulgunerik: langile esplotatuen auzia erakusten badu ere, bere horretan klasista punturik nabarmenduko nioke. Sentsazio aldrebesa sortu dit, oso inportantea ez bada ere. Izan ere, badirudi Maxime dela itxuraz ongi bizi dena, Los Angelesen, zine zuzendari, Parisen errodatuko du hurrengo filma... Baina beste aldetik, filmak erakusten digu denok garela hauskorrak, baita Maxime bera ere. Ados. Gorantz begiratuta, hori. Beherantz, ordea, behe-behean, Angéle izango ote genuke? Hor amaitzen da (modaren barnean dagoen) klase zapalkuntza? Horra nire kezka(txoa).
Yorgos Lanthimos oso zuzendari berezia da. Poor Things (Izaki gaixoak) ikusi bazenuten, ondo jakingo duzue. Ez nuen birritan pentsatu pelikula hau aukeratzeko garaian, ikusi ditudan zuzendari honen filmak oso gustuko izan baititut. Lotsagabeak dira bere lanak, baita arraroak... [+]
Emigratzeko mila forma daudela argi dago: ez da berdina Senegaldik Frantziara emigratzea, Espainiatik Alemaniara edo, Hijo Mayor filmaren kasuan, Koreatik Argentinara. Baina emigratzeak dituen inplikazio sozial eta politikoez gain, pertsonalak ere hor daude: identitatea eraitsi... [+]
Aro berria ekarri du pantailara Irati Gorostidi zinemagileak, eta a ze aro berri. 1970eko azken urteetan dago kokatua Aro Berria Gorostidiren lan berria, New Directors sailean lehiatzen dena. Azken urte horiek, Francisco Franco diktadorea hil eta demokraziara trantsiziokoak,... [+]
68.000 gazatarretik gora hil ditu Israelek Gazako Zerrendan. “Ez dira zenbaki hutsak” aldarrikatu izan da sarri, baina zaila izaten da hedabideetan bestelako kontaketarik ematen, informazio guztia blokatuta dagoenean. Bada, The voice of Hind Rajab pelikulak lortu du... [+]
Palestinaren aldeko aldarriak ia egunero ikusten ari garen Zinemaldi honetan, Dolores Fonzi argentinarrak abortuaren legeztapenaren borroka mahaigainera ekarri du modu biziki intentsuan. Hasieratik harrapatu eta hunkitu nau Belén pelikulak.
Istorio erreala da. 2014ra... [+]
Biopic-ak egitea beti pentsatu izan du oso zaila izan behar dela. Ze, klaro, pertsona erreal bati buruz ari zara, ziurrenik dagoeneko hilda dagoena, eta, pentsatzen dut, ez zarela zu izango mundu honetan pertsona hori hoberen ezagutzen duena. Egongo da nor hobekiago ezagutzen... [+]
Zinemaldiaren laugarren eguna Kursaaleko bigarren aretoan hasi dut. Bertan, Ni de yan jing bi tai yang ming liang-en (Gaueko soinuak) estreinaldia ikusteko aukera izan dugu, produktore, aktore eta zuzendariaren presentziarekin. Filmean, Qing (Aline Chen) da protagonista, neskato... [+]
Sinopsiaren arabera aukeratzen ditut filmak, noski, ez da batere harrigarria. El mensaje-renak (Mezua) hala zioen, hitz gutxitan: krisi ekonomiko betean, animaliekin hitz egin dezakeen 9 urteko neska bat eta bere tutoreak maskoten medium zerbitzua ematen ari dira furgoneta... [+]
Kirmen Uriberen Elkarrekin esnatzeko ordua (Susa, 2016) kronika-eleberrian dago oinarrituta Karmele pelikula, eta liburuek, liburuko istorioek, pantaila handian luzitu dezakete, baina eleberria osorik pantailara eramatea ez da zertan egokiena izan. Zeren, liburua irakurri duenak... [+]
Alauda Ruiz de Azua barakaldarrak zuzendu duen filma hautagai indartsua da sarien lehiarako. Eder bezain irrigarri kokatu du istorioa: tradizio kristauko familian, zeinean hiru alabak kristau eskolara joaten diren, zaharrenak, 17 urteko Ainarak, moja sartzeko bokazioa azalduko... [+]
Zaila da pelikula esperimental baten inguruko kritika idaztea. Alde batetik, normalean, hausnartzeko denbora luzea eskatzen dutelako eta hausnarketa horrek ez duelako analisi zuzena bermatzen. Eta bestetik, interesgarri eta pedante izatearen arteko lerroa oso fina eta... [+]
Igande goizeko saioan, Aldığımız Nefes (Arnasten dugun bitartean) Turkian eginiko filma ikusteko aukera izan dut. Bertan, Esma (Defne Zeynep Enci) alaba eta aita (Hakan Karsak) sei pertsonako familia aurrera ateratzen saiatzen dira, imajina daitekeen... [+]
Sentsazioa dut, Alberto Rodríguez zuzendariak edozer egiten zuela ere, txaloak eta prentsa ona jasoko zituela Donostiako Zinemaldian. Ea, niri ere gustatu zitzaizkidan La isla mínima, Modelo 77... Baina goazen lan bakoitza ahalik eta independenteen ikustera. Espainiako... [+]
Erotuta utzi nau pelikulak; agian, kritika honen idazteko eran nabarituko zait. Óliver Laxeren luzemetraia honetan, Luis (Sergi López) eta Esteban (Bruno Núñez) ezagutu ditugu, aita-semeak, bost hilabete alaba/arreba ikusten ez dutela eta, bere bila abiatu... [+]
Norbaiti esan diot film hau “publiko guztiendako” dela eta segituan eman dit alto. Erraz ikustekoa da, egia da, baina akaso jende edota belaunaldi jakin bati enbarazu apur bat egingo dio pantailan ikusirikoak. Ajam, bai: zakil-festa galanta erakutsi dute. Eta... [+]