Fitxa: Musika Hamabostaldia. Gewandhausorchester Leipzig.
Zuzendaria: Andris Nelsons.
Bakarlaria: Isabelle Faust (biolina).
Egitaraua: Pärt, Dvorak eta Sibeliusen lanak.
Lekua: Kursaal Auditorioa.
Data: abuztuaren 28a.

--------------------------------------------------------

Parisko Opera Nazionalaren Orkestrarekin gertatzen zen bezala, Gewandhausorchester Leipzig Europako orkestrarik zaharrenetakoa da, 1781ean sortua, eta munduko ospetsuenetakoa, zalantzarik gabe.

Musika Hamabostaldiaren edizio honi amaiera emateko aukeratutako orkestra da, eta ideia ona izan da. Izan ere, ostegunean Kursaalen entzun genuena gutxitan gozatzen dugun orkestra bat izan zen. Soinu indartsuko orkestra bat, erabat enpastatua, non soka (mirari bat) eta egurrak (belusezkoak) nabarmentzen diren, eta zuzendaritza bikain batekin.

Andris Nelsons zuzendari letoniarra artista bikaina da. 2018tik Gewandhauseko zuzendari titularra izateaz gain, Bostoneko Orkestra Sinfonikoaren aholkularia da eta Wiener Philharmonikerrek eta Berliner Philharmonikerrek ohiko gonbidapena egin diote. Tira, ez da edozein zuzendari.

Musika Hamabostaldiaren edizio honetako lehen hitzorduan, orkestrak oso programa nordikoa eskaini zuen, Bohemiako ukitu batekin. Hasteko, sarrera eder gisa, Arvo Pärt estoniarraren Cantus in memory of Benjamin Britten eskaini zuten. Pieza hipnotikoa, konpositorearen estilo minimalistaren barruan. Kanpai batekin eta sokarekin bakarrik, giro espiritual eta liluragarria lortzen du.

Eta orkestrak, izan ere, irreala zirudien soka batekin maitemindu zituen entzuleak. Lan hau oso delikatua da, eta soka-instrumentistei soinu eta doitasun bikainak eskatzen dizkie. Obrak irauten duen zazpi minutuetan, bagenekien kontzertua bikaina izango zela

Ondoren, Dvorak konpositore bohemioaren biolin eta orkestrarako kontzertua la minorrean op. 53 jo zuten. Hasiera batean Hilary Hahn bakarlari gisa iragarri bazen ere, osasun arazoengatik Isabell Faust alemaniarrak ordezkatu behar izan zuen, eta bakarlari horrek obraren bertsio ederra egin zuen.

Lehen bi mugimenduetan, Faustek intimismoa eta kantabile-legato oso dotorea erakutsi zituen. Soka bikoitz eta hirukoitzen uneak teknikoki nabarmendu ziren, baita agudoen afinazioaren txukuntasuna eta tronpa bakarlariarekin edo tronpa bikoteekin izandako jokoak ere.

Hirugarren mugimenduan, izaera erritmikoagoa bihurtzen da, baita orkestran ere, eslaviar dantza tipikoekin. Beraz, Nelsons eta Faust elkarri begira egon ziren, instrumentuaren eta orkestraren arteko etenak tartekatu baitziren. Beti mantendu zen soinuen balantze egokia orkestra-tuttien eta instrumentuaren artean.

Bigarren zatian, Jean Sibelius finlandiarraren 2. Sinfonia re maiorrean op. 43 izan zen publikoa erotu zuena. Konpositore hau bere herrialdearen sinbolotzat hartzen da, eta bera ere proiekzio horren jakitun zen. Finlandiaren nortasuna sortzen lagundu zuen garai zailetan, eta bere lurren eta elezaharren inspirazioa lortu zuen bere obraren zati handi bat sortzeko. Lan hori (ez konpositorearen asmoagatik) Errusiar Inperioaren aurkako sinbolotzat hartu zen, eta handik denbora batera Askapenaren Sinfonia ezizena eman zitzaion.

Nelsonsek ondo marraztutako Allegrettotik, alaia eta erritmikoa, Andanteko haize eta metalen antzezpen zoragarria, Finaleraino, bere kutsu nazionalistarekin, beharrezko indar eta tentsioarekin, interpretazio osoa bikaina izan zen eta ikusleen txalo zaparrada batekin erakutsi zuten bere poza. Bai orkestrak bai Andris Nelsonsek dena eman zuten, eta hori nabaritu zen.