Kosta egiten da hitz autorizatuak eraikitzea gaur den egunean, nahiz eta hitz horiek zerbaiti buruzko ezagutza sakona duten pertsona batzuenak izan. Maria Teresa Andruetto idazle argentinarrari entzuna nion ohartarazpena: jakintzarekiko eta lan iraunkorrarekiko gizarte-deskalifikazioa normalizatuxea dago. Begirune hori diluitu egin da –batzuetan Orwellek sinatuko zituen eslogan xelebreak erabiliz–, eta giro ustez berdinzale batek iraganari bide zegozkion liderrak ernarazi ditu hor-hemenka. Hauteskunde demokratikoetan aukeratutako motozerradun presidenteak barne.

Diluzio arriskua ez dago Atlantikoaren bertze aldean bakarrik; ez eta politika neoliberalak sustatzen dituzten agintarien nahiz dirudunen artean soilik ere. Euskal Herrian ere badakigu fenomenoaren berri. Bai eta euren burua ezkertiar, iraultzaile edota kritiko ozenki aldarrikatzen dutenen artean ere: azken batean, euskaldunok ere psikologiaren eta soziologiaren lehengai izaki, gainerako herrien paretsu.

Eta ahotsak bereizi gabe berdintzen direlarik, zaratak bazterrak kakazteko gaitasun handia du. Baita kausa noble baten izenean ere.