Telekomunikazio enpresan telefonista postura mugatzen zen haien lana eta Metroan, aldiz, soilik bulegoetan eta txartelak saltzen aritu zitezkeen. Emakume langileak izatea deigarria, ezohikoa zen garai hartan eta enpresak zera espero zuen lehen komunikatu ofizialean: “Madrilgo publikoak, daukan kulturari esker, (...) emakumezko langileak ohiko kortesiaz tratatuko dituela”.

Baina emakume horiek ezinbesteko baldintza bat bete behar zuten: ezkongabeak izatea. Ezkontzen ziren txartel-saltzaileek derrigorrezko eszedentzia hartu behar zuten. Enpresaren arabera, “etxe eta haurrak zaintzeak berekin dakartzan betebeharrak ez dira bateragarriak Metropolitanoko karguaren jarduerarekin (...), zerbitzuaren zorroztasunak eskatzen dituen konstantzia eta puntualtasuna erabatekoak direla eta”. Horrez gain, publikoki madrildarren “kortesia” goraipatu arren, barne jakinarazpen batean enpresak zioen emakume ezkonduentzat kaltegarria izango zela “publiko masa eskergarekin harreman zuzena izatea, zoritxarrez, jendearen kultura maiz kaskarra izaten delako”, eta ohartarazten zuen modu horretan, gainera, “legez kanpoko harreman debekatuak” bultza zitezkeela.

1930ean txartel-saltzaile bat kaleratu zuten ezkontzegatik eta erabakia erreklamatu zuen. Ondorioz, enpresa batzordeak neurri bat adostu zuen: ezkontzeagatik lana uztera behartutako emakumeek 250 pezetako ordaina jasoko zuen, metroan gutxienez urtebetez jarduna baldin bazen, eta 500 pezetakoa, bost urtetik gora arituz gero. Halaber, emakume ezkonduek bazuten aukera publikoarekin harreman zuzenik ez zeukaten postuetan aritzeko, bulegari edo telefonista gisa. Hala ere, emakumeek soilik egunez lan egin zezaketen, eta 22:00etatik aurrera gizonek betetzen zituzten txanda guztiak.

XX. mende hasieran halakoak gertatzea ohikoa izanda ere, harrigarriena da emakume ezkonduak mugatzen zituen arau hori 1984 arte egon zela indarrean, Espainiako Konstituzio Auzitegiak horrelako derrigorrezko eszedentziak legez kanpokotzat jo zituen arte. Gainera, urte hartan bertan, Madrilgo metroak emakume bat kontratatu zuen gidari lanetarako.

Baina ez zen hura izan Madrilgo lehen metro-gidaria; lehenago, Gerra Zibilaren garaian, zenbait emakume horretan eta ordurarte haientzat galarazitako beste zenbait lanetan aritu ziren. Zoritxarrez, gerra izan ohi delako emakumeei lan munduan sartzeko bultzadarik handiena eman diena.