Emigratzeko mila forma daudela argi dago: ez da berdina Senegaldik Frantziara emigratzea, Espainiatik Alemaniara edo, Hijo Mayor filmaren kasuan, Koreatik Argentinara. Baina emigratzeak dituen inplikazio sozial eta politikoez gain, pertsonalak ere hor daude: identitatea eraitsi eta eraikitzea, bizileku berrian integratu eta bertan elkarreragitea...
Migratzaileen bigarren belaunaldiak jasan behar izaten duen identitate krisiaren inguruan mintzatu da filma lehen zatian. Lila (Anita B Queen) alaba argentinarra da, bertan jaio eta bizi dena, eta Antonio aitak (Chang Sung Kim eta Suh Sang Bin) Koreatik Latinoamerikara emigratu zuen, eta, herrialde batzuetan egon ostean, Argentinan amaitu. Horrela, Lilak, argentinarra bada ere, korear itxura dauka, eta horrek gorabeherak eragiten dizkio. Zuzendariak pelikularen osteko elkarrizketan esan duen bezala, identitatea eraikitzeko garaian, kanpokoen begiradak eragin handia dauka, eta hori transmititzea lortu du. Ez pentsa pelikulan denbora guztian diskriminazio negatiboa ikusiko dugunik, ikusiko badugu ere. Hori sinpleegia litzateke, esplorazio inteligenteagoa egin du zuzendariak.
Bere bizipenetan oinarrituta egin du Cecilia Kangek Hijo Mayor, bera eta bere aita baitira filmean zehar ikusi ditugun protagonistak. Honek pelikulari oso kutsu pertsonala eta polita eman dio, batez ere elkarrizketan esateko zutena entzun ostean. Aktore batzuk ere migranteak dira: Antonio gaztearen rola jokatu duena Txilen bizi da, korear jatorrikoa bera, eta bere neska-lagunarena egin duena Paraguaikoa da, Argentinara emigratu zuena, aktore lan bila.
Lanaren bigarren zatian, atzera egin du denborak: Lilaren aita ikusi dugu, gaztetan, Argentinara iritsi aurretik zuen bizitza gogorrari aurre egiten, sosik gabe, eta migratzearen min sentimentalari eusten. Horrek Lilaren ikuspegiari aitarena batu dio, eta emigratzea azalean desberdin nabaritzen duten bi ikuspuntu erakutsi. Eszena bat bereziki aipagarria izan da, Antoniok Paraguaitik Argentinara pasatzeko pasaportea erakutsi duenean, bere izena beste bat dela ikusi da: ohikoa omen da, besteentzat ahoskatzeko errazagoa izan dadin, kalean izen korearra galtzea, eta horrek zama emozional handia ekartzen du berarekin.
Dokumentaletan lan egin duen zuzendaria da Kang, eta fikziozko luzemetraia honen amaieran nabaritu da. Bere aitaren esperientziaren zatitxo grabatuak ikusi ditugu, eta, amaieran, istorio erreala kontatzen ari zela garbi utzi digu. Amari egindako elkarrizketa zatiak ere agertu dira, senarra izan baitzen emigratu zuena, bera Korean alabarekin bakarrik geratuta. Irudi aldetik ere, oso landua iruditu zait filma, ikusteko oso atsegina eta erakargarria.
Azkenik, bai zuzendariak berak eta baita produktoreak ere, Argentinan zineak duen egoera kaskarra salatu dute: diru laguntzak asko gutxitu direla esan dute eta ikusi duguna bezalako pelikulak egitea –txikiago eta independenteagoak, suposatu dut– asko zaildu dela. Ez diote aipamen espliziturik egin Javier Mileiren gobernuari, baina lerro artean, hori entzun dut nik, behintzat.
Alauda Ruiz de Azua zuzendari barakaldarren lanak jaso du sari preziatua, baita Euskal Zinemaren Irizar saria ere. Bestalde, hunkituta jaso du garaikurra Jose Ramon Soroizek, mende erdiko ibilbide oparoaren ostean.
Zinemaldi eder honi amaiera emateko, Jay Kelly ikusi dut, Noam Baumbachek zuzendu eta George Clooneyk protagonizatu duen pelikula. Bertan Jay Kelly izeneko aktore asmatu baten bizitza kontatu da, Hollywoodek sorturiko famatu generikoaren erretratu. Film honetan, Jay ikusi dugu... [+]
Aurreko urteko Zinemaldian, Paolo Sorrentinok Parthenope luzemetraia aurkeztu zuen, eta gogo handiz joan nintzen ikustera, baita gustura atera ere. Aurten film berria aterako zuela jakitean, ez nuen duda izpirik izan, eta, finean, azken egunerako utzi nuen gozokia. La Grazia,... [+]
Molt lluny klasiko bat da, barrura begirako klasiko bat. Gerard Oms zuzendariaren lehen obrak beste pelikula askotan ikusi den barne bilaketa proposatzen du: gizon heterosexual oso normatibo batek antsietate dezentekoa du, ez daki zer gertatzen zaion, baina ez dago gustura... [+]
Testuinguru historiko, politiko eta sozialik gabea, kasik azalpenik ez... Eskasa iruditu zait oso Donostiako Zinemaldiaren itxiera galako pelikula, The Winter of the Crow.
Poloniako Varsovian kokatzen da, 1981eko abenduan. Psikiatra irakasle britainiar bat da... [+]
Diego Céspedesek idatzi eta zuzendutako luzemetraia da La misteriosa mirada del flamenco, jendez lepo zegoen Kursaaleko 2. aretoa oso-osorik hunkitu duena. 1980ko hamarkadan kokatzen da, Txileko basamortuan, eta hamaika urteko Lidia gaztea (Tamara Cortés) du... [+]
Ikusi izan ditugu animaliak zineman: txakurrak, tximinoak eta txerriak, esaterako. Baina oilo bat protagonista duen pelikularik nik ez dut ikusi sekulan, behintzat. A priori astakeria dirudi: oiloa baino animalia inespresiboagorik ez zait bururatzen. Hegoak astindu ditzake eta... [+]
Veneziako Mostran aurkeztu ondotik, Lynne Ramsay zuzendariaren Die my love pelikula Zinemaldian eman dute, Jennifer Lawrence aktoreak Donostia Saria jasoko duenaren aitzakian. Saria eskuratzen gazteena da; 35 urte ditu. Ibilbide handia egin du dagoeneko Lawrencek, eta bere... [+]
Film zoroa da Edward Berger zuzendariaren lan berria: Ballad of a Small Player. Iaz Conclave aurkeztuta, nork esan zezakeen istorio aldrebes honetara egingo zukeela salto?
Badiotsuet, baina, oro har prentsak iritzitakoa baino film hobea iruditu zaidala niri.
Kasinoen mundu... [+]
Ciudad sin sueño pelikula bat da, baina dokumental bat izan zitekeen. Izenak, lekuak, gertaerak; guztiak dira benetakoak. Periferietan periferiena erretratatu du Guillermo Galoe zuzendariak. Madril kanpoaldean dago Cañada Real, Europako asentamendu irregular handiena... [+]
Txarli-Arguiñano_03(1).jpg)
Bost urte dira Koldo Almandozek Nerea Garcia inspektorea pantaila txikira ekarri zuela. Hondar Ahoak estreinatu eta bost urtera heldu da seriearen bigarren zatia, Zeru Ahoak; helduta eta Garciaren munduko estoldetan behera. Oraingo telesail honek ere lau kapitulu izango ditu,... [+]
Truebako areto txikian ikusi dut Popel (Errautsak), Oier Plazak zuzendutako dokumentala. Bertan, Unai Eguia irakasleak hasitako ikerketa bat da lana piztu duen lehen txinparta: El impostor eleberria irakurrita, nortasuna lapurtu zioten Enric Moner kataluniar errepublikanoari zer... [+]
Shiro no Kajitsu (Lore zuriak eta fruituak) izan da Zinemaldiaren zazpigarren egunean ikusi dudan lehengo filma. Yukari Sakamoto zuzendari japoniarrak eginiko lana izan da, hango gizartean kokatuta, neska gazteentzako eskola kristau bateko istorioa kontatzen duena. Anna (Miro)... [+]
Sentitzen dut, geroz eta pazientzia gutxiago dut AEBen bandera haizatzeaz haragoko helbururik ikusten ez dieten filmekin. Historia haien begietatik, haien heroi kaparekin kontatu dute berriz. Beste amerikanada bat ikusi dugu, western moderno bat. Oppenheimer... [+]
Sei zinegile gaztek osatutako taldea da Col-lectiu Vigilia, Zinemaldira proposamen intimista ekarri duena. L’edat imminent (Datorren adina) istorio ederra eta gertukoa da: Bruno (Miquel Mas Martínez) 18 urteko gaztea da, eta 86 urteko amona, Natividad (Antonia... [+]
