‘Los domingos’-ek irabazi du Urrezko Maskorra, eta Jose Ramon Soroizek aktore onenaren saria
Alauda Ruiz de Azua zuzendari barakaldarren lanak jaso du sari preziatua, baita Euskal Zinemaren Irizar saria ere. Bestalde, hunkituta jaso du garaikurra Jose Ramon Soroizek, mende erdiko ibilbide oparoaren ostean.
Tradizio kristauko familian, zeinetan hiru alabak kristau eskolara joaten diren, zaharrenak, 17 urteko Ainarak, klausurako moja izateko bokazioa agertuko du. Horra 73. Donostiako Zinemaldiko Urrezko Maskorra jaso duen filmaren abiapuntua, Los domingos. Alauda Ruiz de Azua barakaldarrak zuzendu du; aurrez, Querer telesaila eta Cinco lobitos filma egin ditu, esaterako. Bilbon grabatu du filma, eta badira aktore euskal hiztunak tartean, filmean euskaraz entzuten dena anekdotikoa izatetik harago ez badoa ere. Irakurri hemen filmaren kritika.
Aurten ere egon da saria ex-aequo banatzeko erabakia; aktore onenaren saria bi pertsonak jaso dute: Jose Ramon Soroiz donostiarrak euskara hutsezko Maspalomas pelikulan eginiko lanarengatik, eta Zhao Xiaohong txinatarrak Jianyu laide mama edo Her heart beats in its cage filmarengatik. Bigarren horren kasuan nabarmentzekoa da istorioaren zatirik handiena ez dela fikziozkoa, baizik eta berak gorpuzten duela bere iragan pertsonala. Gogorra da: haur jaioberri bat zutela senarra hil zuen, tratu txarrak eragiten zizkiolako, eta urteak igaro zituen espetxean; handik irtetean bizi izan zituen gauza batzuk kontatzen dira pelikulan.
Bost hamarkadako ibilbidearen emaitza edo emaitzetako bat izan da Jose Ramon Soroizen garaikurra. Batez ere telebistan eta antzerkian aritu bada ere, lan mordoa egin ditu zineman. Hemen, Maspalomas-en, kritikagileok oro har ez dugu zalantzarik egin nabarmentzeko modukoa zela bere lana. Emozionatuta eta "hustuta" igo da oholtza gainera saria jasotzera.
Taldeko interpretazio onenaren garaikurra, bestalde, Belén filmagatik Camila Plaatek egin duen lana saritu du epaimahaiak.
Joachim Lafosse zinegile belgikarrak bi sari jaso ditu Six jours ce printemps-là pelikularengatik: zuzendaritza eta gidoirik onenarena. Frantzia hegoaldeko kostaldean kokatzen da, luxuzko etxe huts batean. Funtsean, premia batek eraginda, bere jabetzakoa ez den etxebizitza bat okupatzea erabakitzen duen familia bati buruzkoa da.
Argazki onenaren epaimahaiaren saria Alberto Rodríguezek zuzenduriok Los Tigres-ek jaso du, eta epaimahaiaren sari berezia, aurten ere, eman da: Historias del buen valle dokumentalagatik, José Luis Guerínek eskuratu du.
Azken, publikoaren saria Palestinako kasu erreal bat kontatzen duen The Voice of Hind Rajab-entzat izan da, inoizko puntuaziorik altuena jaso du gainera; eta Gazteriaren Dama saria, berriz, La misteriosa mirada del flamenco-k jaso du.
Zinemaldi eder honi amaiera emateko, Jay Kelly ikusi dut, Noam Baumbachek zuzendu eta George Clooneyk protagonizatu duen pelikula. Bertan Jay Kelly izeneko aktore asmatu baten bizitza kontatu da, Hollywoodek sorturiko famatu generikoaren erretratu. Film honetan, Jay ikusi dugu... [+]
Aurreko urteko Zinemaldian, Paolo Sorrentinok Parthenope luzemetraia aurkeztu zuen, eta gogo handiz joan nintzen ikustera, baita gustura atera ere. Aurten film berria aterako zuela jakitean, ez nuen duda izpirik izan, eta, finean, azken egunerako utzi nuen gozokia. La Grazia,... [+]
Molt lluny klasiko bat da, barrura begirako klasiko bat. Gerard Oms zuzendariaren lehen obrak beste pelikula askotan ikusi den barne bilaketa proposatzen du: gizon heterosexual oso normatibo batek antsietate dezentekoa du, ez daki zer gertatzen zaion, baina ez dago gustura... [+]
Testuinguru historiko, politiko eta sozialik gabea, kasik azalpenik ez... Eskasa iruditu zait oso Donostiako Zinemaldiaren itxiera galako pelikula, The Winter of the Crow.
Poloniako Varsovian kokatzen da, 1981eko abenduan. Psikiatra irakasle britainiar bat da... [+]
Diego Céspedesek idatzi eta zuzendutako luzemetraia da La misteriosa mirada del flamenco, jendez lepo zegoen Kursaaleko 2. aretoa oso-osorik hunkitu duena. 1980ko hamarkadan kokatzen da, Txileko basamortuan, eta hamaika urteko Lidia gaztea (Tamara Cortés) du... [+]
Ikusi izan ditugu animaliak zineman: txakurrak, tximinoak eta txerriak, esaterako. Baina oilo bat protagonista duen pelikularik nik ez dut ikusi sekulan, behintzat. A priori astakeria dirudi: oiloa baino animalia inespresiboagorik ez zait bururatzen. Hegoak astindu ditzake eta... [+]
Veneziako Mostran aurkeztu ondotik, Lynne Ramsay zuzendariaren Die my love pelikula Zinemaldian eman dute, Jennifer Lawrence aktoreak Donostia Saria jasoko duenaren aitzakian. Saria eskuratzen gazteena da; 35 urte ditu. Ibilbide handia egin du dagoeneko Lawrencek, eta bere... [+]
Film zoroa da Edward Berger zuzendariaren lan berria: Ballad of a Small Player. Iaz Conclave aurkeztuta, nork esan zezakeen istorio aldrebes honetara egingo zukeela salto?
Badiotsuet, baina, oro har prentsak iritzitakoa baino film hobea iruditu zaidala niri.
Kasinoen mundu... [+]
Ciudad sin sueño pelikula bat da, baina dokumental bat izan zitekeen. Izenak, lekuak, gertaerak; guztiak dira benetakoak. Periferietan periferiena erretratatu du Guillermo Galoe zuzendariak. Madril kanpoaldean dago Cañada Real, Europako asentamendu irregular handiena... [+]
Txarli-Arguiñano_03(1).jpg)
Bost urte dira Koldo Almandozek Nerea Garcia inspektorea pantaila txikira ekarri zuela. Hondar Ahoak estreinatu eta bost urtera heldu da seriearen bigarren zatia, Zeru Ahoak; helduta eta Garciaren munduko estoldetan behera. Oraingo telesail honek ere lau kapitulu izango ditu,... [+]
Truebako areto txikian ikusi dut Popel (Errautsak), Oier Plazak zuzendutako dokumentala. Bertan, Unai Eguia irakasleak hasitako ikerketa bat da lana piztu duen lehen txinparta: El impostor eleberria irakurrita, nortasuna lapurtu zioten Enric Moner kataluniar errepublikanoari zer... [+]
Shiro no Kajitsu (Lore zuriak eta fruituak) izan da Zinemaldiaren zazpigarren egunean ikusi dudan lehengo filma. Yukari Sakamoto zuzendari japoniarrak eginiko lana izan da, hango gizartean kokatuta, neska gazteentzako eskola kristau bateko istorioa kontatzen duena. Anna (Miro)... [+]
Sentitzen dut, geroz eta pazientzia gutxiago dut AEBen bandera haizatzeaz haragoko helbururik ikusten ez dieten filmekin. Historia haien begietatik, haien heroi kaparekin kontatu dute berriz. Beste amerikanada bat ikusi dugu, western moderno bat. Oppenheimer... [+]
Sei zinegile gaztek osatutako taldea da Col-lectiu Vigilia, Zinemaldira proposamen intimista ekarri duena. L’edat imminent (Datorren adina) istorio ederra eta gertukoa da: Bruno (Miquel Mas Martínez) 18 urteko gaztea da, eta 86 urteko amona, Natividad (Antonia... [+]
Horrenbeste pelikula tragikoren artean, atsegin handiz hartu dut Nacho Vigalondo zuzendari eta gidoilariaren Daniela forever, oso pelikula arina, freskoa eta ikuserraza da eta. Nicolas DJa da, Madrilera joan zen lan kontuengatik, eta bertan, diskoteka batean lanean ari zela,... [+]
