Film zoroa da Edward Berger zuzendariaren lan berria: Ballad of a Small Player. Iaz Conclave aurkeztuta, nork esan zezakeen istorio aldrebes honetara egingo zukeela salto?
Badiotsuet, baina, oro har prentsak iritzitakoa baino film hobea iruditu zaidala niri.
Kasinoen mundu koloretsu, geldiezin, zikin eta mafiosoan kokatu du filma Bergerrek. Ludopatian bete-betean jausita dagoen itxuraz tipo aberats bat da protagonista, Lord Doyle (Colin Farrell aktoreak gorpuztu du). “Lord”, bere buruari ipinitako titulua. Farrell aktore ezaguna da, hala nola The Banshees of Inisherin filmagatik, eta horri erreferentzia zirtolaria egin dio zuzendariak film hasieran, “arima herratua” terminoa erabilita, non eta Farrellen ahotsean.
Macaon bizi da Lord Doyle. Luxuzko hotel batean dago, egun osoa alkohola eta tabakoa kontsumitzen, eta kasinoan dirua xahutzen. Aberatsa dirudi, janzkerak eta plantak hori adierazten digutelako. Baina joango gara apurka gezurtatzen. Ez du hotela pagatzeko dirurik, eta ostatuko zuzendariak mehatxu egin dio dagoeneko, eta ez segurki lehen aldiz. Adibiderako: limusina bat eskatzen du, eta atariko langileak esaten dio den-denak lanpeturik daudela, kasualitatea. Kasinoan, antzera.
Dena da horrela, Doyle jaunari plantak egin eta esajerazio eta pelikula hori mantentzea gero eta gehiago kostatzen bazaio ere. Emakume bat gurutzatuko zaio parean, txinatar bat, hura ere azal batekoa eta barnetik ustela. Baina lagundu egingo dio, eta sentsualtasunetik, eta fantasiatik asko, Doyle jaunaren salbatzailea izango da. Ze, zergatiak emango ez baditugu ere, Doyle iraganetik iheska ari da.
Film ederra iruditu zait. Gidoia ona, bai, baina batez ere ekoizpena, bizitasun handia eman dio-eta Bergerrek, irudi eta soinu jolas bikainarekin. Film atsegina da, aspertzetik eta buruari gehiegi eragitetik urrun garamatzana. Drama, berez, handia du barnean, bizitza atakan ipini eta aurrerabiderik ikusten ez duelako zenbait unetan. Baina gehiago joko gaitu barre egitera, negar egitera baino.
Farrellen lana azpimarratzekoa da. Ikusi beharko da ea Sail Ofizialeko epaimahaiak zer saritzen duen; ez zait iruditzen aktore onenaren saria irabaztetik urrun legokeenik.
Veneziako Mostran aurkeztu ondotik, Lynne Ramsay zuzendariaren Die my love pelikula Zinemaldian eman dute, Jennifer Lawrence aktoreak Donostia Saria jasoko duenaren aitzakian. Saria eskuratzen gazteena da; 35 urte ditu. Ibilbide handia egin du dagoeneko Lawrencek, eta bere... [+]
Ciudad sin sueño pelikula bat da, baina dokumental bat izan zitekeen. Izenak, lekuak, gertaerak; guztiak dira benetakoak. Periferietan periferiena erretratatu du Guillermo Galoe zuzendariak. Madril kanpoaldean dago Cañada Real, Europako asentamendu irregular handiena... [+]
Txarli-Arguiñano_03(1).jpg)
Bost urte dira Koldo Almandozek Nerea Garcia inspektorea pantaila txikira ekarri zuela. Hondar Ahoak estreinatu eta bost urtera heldu da seriearen bigarren zatia, Zeru Ahoak; helduta eta Garciaren munduko estoldetan behera. Oraingo telesail honek ere lau kapitulu izango ditu,... [+]
Truebako areto txikian ikusi dut Popel (Errautsak), Oier Plazak zuzendutako dokumentala. Bertan, Unai Eguia irakasleak hasitako ikerketa bat da lana piztu duen lehen txinparta: El impostor eleberria irakurrita, nortasuna lapurtu zioten Enric Moner kataluniar errepublikanoari zer... [+]
Shiro no Kajitsu (Lore zuriak eta fruituak) izan da Zinemaldiaren zazpigarren egunean ikusi dudan lehengo filma. Yukari Sakamoto zuzendari japoniarrak eginiko lana izan da, hango gizartean kokatuta, neska gazteentzako eskola kristau bateko istorioa kontatzen duena. Anna (Miro)... [+]
Sentitzen dut, geroz eta pazientzia gutxiago dut AEBen bandera haizatzeaz haragoko helbururik ikusten ez dieten filmekin. Historia haien begietatik, haien heroi kaparekin kontatu dute berriz. Beste amerikanada bat ikusi dugu, western moderno bat. Oppenheimer... [+]
Sei zinegile gaztek osatutako taldea da Col-lectiu Vigilia, Zinemaldira proposamen intimista ekarri duena. L’edat imminent (Datorren adina) istorio ederra eta gertukoa da: Bruno (Miquel Mas Martínez) 18 urteko gaztea da, eta 86 urteko amona, Natividad (Antonia... [+]
Horrenbeste pelikula tragikoren artean, atsegin handiz hartu dut Nacho Vigalondo zuzendari eta gidoilariaren Daniela forever, oso pelikula arina, freskoa eta ikuserraza da eta. Nicolas DJa da, Madrilera joan zen lan kontuengatik, eta bertan, diskoteka batean lanean ari zela,... [+]
Asteazken arratsaldean Palestinaren aldeko eta genozidioaren aurkako aldarriak hartu du Donostia. The voice of Hind Rajab filmaren emanaldia izan da lehenik Zinemaldian, ikusleen txalo zaparrada artean, eta ondoren manifestazio jendetsu batek zeharkatu ditu hiriko kaleak.
Yorgos Lanthimos oso zuzendari berezia da. Poor Things (Izaki gaixoak) ikusi bazenuten, ondo jakingo duzue. Ez nuen birritan pentsatu pelikula hau aukeratzeko garaian, ikusi ditudan zuzendari honen filmak oso gustuko izan baititut. Lotsagabeak dira bere lanak, baita arraroak... [+]
Emigratzeko mila forma daudela argi dago: ez da berdina Senegaldik Frantziara emigratzea, Espainiatik Alemaniara edo, Hijo Mayor filmaren kasuan, Koreatik Argentinara. Baina emigratzeak dituen inplikazio sozial eta politikoez gain, pertsonalak ere hor daude: identitatea eraitsi... [+]
Aro berria ekarri du pantailara Irati Gorostidi zinemagileak, eta a ze aro berri. 1970eko azken urteetan dago kokatua Aro Berria Gorostidiren lan berria, New Directors sailean lehiatzen dena. Azken urte horiek, Francisco Franco diktadorea hil eta demokraziara trantsiziokoak,... [+]
68.000 gazatarretik gora hil ditu Israelek Gazako Zerrendan. “Ez dira zenbaki hutsak” aldarrikatu izan da sarri, baina zaila izaten da hedabideetan bestelako kontaketarik ematen, informazio guztia blokatuta dagoenean. Bada, The voice of Hind Rajab pelikulak lortu du... [+]
Palestinaren aldeko aldarriak ia egunero ikusten ari garen Zinemaldi honetan, Dolores Fonzi argentinarrak abortuaren legeztapenaren borroka mahaigainera ekarri du modu biziki intentsuan. Hasieratik harrapatu eta hunkitu nau Belén pelikulak.
Istorio erreala da. 2014ra... [+]
