aurre egingo dieten hedabide independenteak
Ikusi izan ditugu animaliak zineman: txakurrak, tximinoak eta txerriak, esaterako. Baina oilo bat protagonista duen pelikularik nik ez dut ikusi sekulan, behintzat. A priori astakeria dirudi: oiloa baino animalia inespresiboagorik ez zait bururatzen. Hegoak astindu ditzake eta soinuak egin, noski; baina ez negarrik, ez beste ezer. Ba, ez dakit nola lortu duten Kota (Oiloa) filmaren György Pálfi zuzendariak eta taldeak, baina lan honetako protagonistak pertsona zirudien batzuetan; adi, aurtengo Oscar Sarietan aktore onenaren saria lortzen ez badu, askorik hitz egin ez duelako izango da.
Lan xelebrea eta originala iruditu zait: oilo bat ikusi dugu arrautza bat erruten, eta bertatik txita beltz txiki bat jaio da, pila bat txita horiren artean. Oilo haztegitik ihes egitea lortu, eta odisea sinesgaitz batera abiatu da: kamioi batetik ihes egin, azeri bati iskin egin, eta etxe batera iritsi da. Etxearen jabeak bere oiloekin batera gorde du, arrautzak jasotzeko, baina gure oiloak ez du atsegin bere kumetxoak lapurtzea. Horrela, abentura oso entretenigarria ikusi dugu gaur Antiguako zinemara gerturatu garenok; barreak ere entzun dira pelikulan zehar.
Kamera trikimailu, musika eta beste hainbat tresnaz izugarri ondo karakterizatu du oiloa: drametan ohikoa izaten den maitasun esporadikoren bat ikusi dugu, eta baita bahiketak, lapurretak eta heriotzak ere. Oiloaren tramari, gainera, etxearen jabearen eta bere familiaren bigarren azpi-trama bat gehitu zaio gero, eta oso rol garrantzitsua izan du oiloak trama horretan ere. Kontu serioagoak ere jazo dira, baina, esango nuke ez dutela bigarren azterketa egiterik merezi, nik, behintzat, komediatik ulertu baitut lana.
Benetan azpimarragarria iruditu zait oiloaren antzezpena –hala deitu badiezaioket, bederen–sinesgarri egiteko burutu duten lana. Ezin dut imajinatu ere egin zenbat grabaketa, efektu berezi eta abar nahastuko zituzten; zinez, ez dakit nola egin duten. Azken finean, txakurrak nolabait hezi eta entrena daitezke, baina oiloak?! Kuriositate gisan, oiloaren rola ez du oilo bakarrak egin, kredituetan sei edo zazpi oiloren izenak ikusi ditut.
Molt lluny klasiko bat da, barrura begirako klasiko bat. Gerard Oms zuzendariaren lehen obrak beste pelikula askotan ikusi den barne bilaketa proposatzen du: gizon heterosexual oso normatibo batek antsietate dezentekoa du, ez daki zer gertatzen zaion, baina ez dago gustura... [+]
Testuinguru historiko, politiko eta sozialik gabea, kasik azalpenik gabea... Eskasa iruditu zait oso Donostiako Zinemaldiaren itxiera galako pelikula, The Winter of the Crow.
Poloniako Varsovian kokatzen da, 1981eko abenduan. Psikiatra irakasle britainiar bat da... [+]
Diego Céspedesek idatzi eta zuzendutako luzemetraia da La misteriosa mirada del flamenco, jendez lepo zegoen Kursaaleko 2. aretoa oso-osorik hunkitu duena. 1980ko hamarkadan kokatzen da, Txileko basamortuan, eta hamaika urteko Lidia gaztea (Tamara Cortés) du... [+]
Veneziako Mostran aurkeztu ondotik, Lynne Ramsay zuzendariaren Die my love pelikula Zinemaldian eman dute, Jennifer Lawrence aktoreak Donostia Saria jasoko duenaren aitzakian. Saria eskuratzen gazteena da; 35 urte ditu. Ibilbide handia egin du dagoeneko Lawrencek, eta bere... [+]
Film zoroa da Edward Berger zuzendariaren lan berria: Ballad of a Small Player. Iaz Conclave aurkeztuta, nork esan zezakeen istorio aldrebes honetara egingo zukeela salto?
Badiotsuet, baina, oro har prentsak iritzitakoa baino film hobea iruditu zaidala niri.
Kasinoen mundu... [+]
Ciudad sin sueño pelikula bat da, baina dokumental bat izan zitekeen. Izenak, lekuak, gertaerak; guztiak dira benetakoak. Periferietan periferiena erretratatu du Guillermo Galoe zuzendariak. Madril kanpoaldean dago Cañada Real, Europako asentamendu irregular handiena... [+]
Txarli-Arguiñano_03(1).jpg)
Bost urte dira Koldo Almandozek Nerea Garcia inspektorea pantaila txikira ekarri zuela. Hondar Ahoak estreinatu eta bost urtera heldu da seriearen bigarren zatia, Zeru Ahoak; helduta eta Garciaren munduko estoldetan behera. Oraingo telesail honek ere lau kapitulu izango ditu,... [+]
Truebako areto txikian ikusi dut Popel (Errautsak), Oier Plazak zuzendutako dokumentala. Bertan, Unai Eguia irakasleak hasitako ikerketa bat da lana piztu duen lehen txinparta: El impostor eleberria irakurrita, nortasuna lapurtu zioten Enric Moner kataluniar errepublikanoari zer... [+]
Shiro no Kajitsu (Lore zuriak eta fruituak) izan da Zinemaldiaren zazpigarren egunean ikusi dudan lehengo filma. Yukari Sakamoto zuzendari japoniarrak eginiko lana izan da, hango gizartean kokatuta, neska gazteentzako eskola kristau bateko istorioa kontatzen duena. Anna (Miro)... [+]
Sentitzen dut, geroz eta pazientzia gutxiago dut AEBen bandera haizatzeaz haragoko helbururik ikusten ez dieten filmekin. Historia haien begietatik, haien heroi kaparekin kontatu dute berriz. Beste amerikanada bat ikusi dugu, western moderno bat. Oppenheimer... [+]
Sei zinegile gaztek osatutako taldea da Col-lectiu Vigilia, Zinemaldira proposamen intimista ekarri duena. L’edat imminent (Datorren adina) istorio ederra eta gertukoa da: Bruno (Miquel Mas Martínez) 18 urteko gaztea da, eta 86 urteko amona, Natividad (Antonia... [+]
Horrenbeste pelikula tragikoren artean, atsegin handiz hartu dut Nacho Vigalondo zuzendari eta gidoilariaren Daniela forever, oso pelikula arina, freskoa eta ikuserraza da eta. Nicolas DJa da, Madrilera joan zen lan kontuengatik, eta bertan, diskoteka batean lanean ari zela,... [+]
Asteazken arratsaldean Palestinaren aldeko eta genozidioaren aurkako aldarriak hartu du Donostia. The voice of Hind Rajab filmaren emanaldia izan da lehenik Zinemaldian, ikusleen txalo zaparrada artean, eta ondoren manifestazio jendetsu batek zeharkatu ditu hiriko kaleak.
Yorgos Lanthimos oso zuzendari berezia da. Poor Things (Izaki gaixoak) ikusi bazenuten, ondo jakingo duzue. Ez nuen birritan pentsatu pelikula hau aukeratzeko garaian, ikusi ditudan zuzendari honen filmak oso gustuko izan baititut. Lotsagabeak dira bere lanak, baita arraroak... [+]
