aurre egingo dieten hedabide independenteak
Truebako areto txikian ikusi dut Popel (Errautsak), Oier Plazak zuzendutako dokumentala. Bertan, Unai Eguia irakasleak hasitako ikerketa bat da lana piztu duen lehen txinparta: El impostor eleberria irakurrita, nortasuna lapurtu zioten Enric Moner kataluniar errepublikanoari zer gertatu zitzaion argitzeko asmoz egindakoa. Ikerketa bide onetik hasi da, Antón Gandarias bere osaba Anjel Lekuonari zer gertatu zitzaion ikertzen ari baita aldi berean; bi aztertzaile horien bideak elkartu ostean, gero eta deportatu gehiago aurkitzen hasiko dira. Azkenean, Pragako errausketa-labean lan egin zuten bi aita-semeren ausardia eta gizatasuna ezagutuko ditugu.
Ez nuke gehiegi hitz egin nahi dokumentalean kontatzen den istorioaren inguruan: benetan diot, izugarri merezi duen lana da, nire ustez; ikus ezazue. Horren ordez, aipamen batzuk egin nahi nizkieke lanean zehar atentzioa eman didaten hainbat alderdiri.
Lehenik eta behin, Popel-en istorio gogorra ezagutu dugu, nazismo eta frankismo garaian gertatu ziren milaka adibideetako batzuk biltzen dituena. Istorioa oso egoki kontatzen da, modu hunkigarri eta sentimentalean, duen karga emozional guztia benetan ondo erakutsiz. Emozionalki izugarri iritsi zait lana, eta uste dut musikak eragin handia izan duela hori lortzeko. Aitor Etxebarriak egindako soinu banda bikain konposatua dago, eta, dokumentalean ederki kokatuta; ikuslea ia ohartu ere egin gabe harrapatzea lortzen du.
Irudiari dagokionez, nola dagoen grabatuta eta muntatuta ere aipagarria da. Plano oso ederrak, askotarikoak, istorioari bikain laguntzen diotenak, errealitate gordina erakutsiz, baina dotore. Gainera, hasieran batez ere, baina baita dokumental osoan zehar ere, Kote Camachok egindako animazioak ikus daitezke, jazotako eszena bortitzak berreraiki eta irudikatzeko. Estilo oso ederra dute ilustrazio eta animazioek, kontakizunari paregabeki laguntzeko.
Azkenik, dokumentazio prozesua izugarria iruditu zait, eta, gainera, bereziki ondo azaldua. Erraldoia deritzot dokumentatzeko egin duten lan guztiari, horrenbeste pertsonaren indarra batuz lortua. Pixkanaka argitzen joan da trama guztia, dokumentaletan ohikoa den moduan, eta oso ondo ulertzen den lana da, hasiera-hasieratik irentsi nauena.
Ikusi ditudan dokumentalen artean Popel da gehien gustatu zaidanetakoa. Zorionak eman nahi nizkioke talde osoari, halako lan ederra sortzeagatik: bikain kontatua, sentimentala, ondo dokumentatua, eta artistikoki borobila. Benetan, ikus ezazue; ez aukera galdu.
Ciudad sin sueño pelikula bat da, baina dokumental bat izan zitekeen. Izenak, lekuak, gertaerak; guztiak dira benetakoak. Periferietan periferiena erretratatu du Guillermo Galoe zuzendariak. Madril kanpoaldean dago Cañada Real, Europako asentamendu irregular handiena... [+]
Txarli-Arguiñano_03(1).jpg)
Bost urte dira Koldo Almandozek Nerea Garcia inspektorea pantaila txikira ekarri zuela. Hondar Ahoak estreinatu eta bost urtera heldu da seriearen bigarren zatia, Zeru Ahoak; helduta eta Garciaren munduko estoldetan behera. Oraingo telesail honek ere lau kapitulu izango ditu,... [+]
Shiro no Kajitsu (Lore zuriak eta fruituak) izan da Zinemaldiaren zazpigarren egunean ikusi dudan lehengo filma. Yukari Sakamoto zuzendari japoniarrak eginiko lana izan da, hango gizartean kokatuta, neska gazteentzako eskola kristau bateko istorioa kontatzen duena. Anna (Miro)... [+]
Sentitzen dut, geroz eta pazientzia gutxiago dut AEBen bandera haizatzeaz haragoko helbururik ikusten ez dieten filmekin. Historia haien begietatik, haien heroi kaparekin kontatu dute berriz. Beste amerikanada bat ikusi dugu, western moderno bat. Oppenheimer... [+]
Sei zinegile gaztek osatutako taldea da Col-lectiu Vigilia, Zinemaldira proposamen intimista ekarri duena. L’edat imminent (Datorren adina) istorio ederra eta gertukoa da: Bruno (Miquel Mas Martínez) 18 urteko gaztea da, eta 86 urteko amona, Natividad (Antonia... [+]
Horrenbeste pelikula tragikoren artean, atsegin handiz hartu dut Nacho Vigalondo zuzendari eta gidoilariaren Daniela forever, oso pelikula arina, freskoa eta ikuserraza da eta. Nicolas DJa da, Madrilera joan zen lan kontuengatik, eta bertan, diskoteka batean lanean ari zela,... [+]
Asteazken arratsaldean Palestinaren aldeko eta genozidioaren aurkako aldarriak hartu du Donostia. The voice of Hind Rajab filmaren emanaldia izan da lehenik Zinemaldian, ikusleen txalo zaparrada artean, eta ondoren manifestazio jendetsu batek zeharkatu ditu hiriko kaleak.
Yorgos Lanthimos oso zuzendari berezia da. Poor Things (Izaki gaixoak) ikusi bazenuten, ondo jakingo duzue. Ez nuen birritan pentsatu pelikula hau aukeratzeko garaian, ikusi ditudan zuzendari honen filmak oso gustuko izan baititut. Lotsagabeak dira bere lanak, baita arraroak... [+]
Emigratzeko mila forma daudela argi dago: ez da berdina Senegaldik Frantziara emigratzea, Espainiatik Alemaniara edo, Hijo Mayor filmaren kasuan, Koreatik Argentinara. Baina emigratzeak dituen inplikazio sozial eta politikoez gain, pertsonalak ere hor daude: identitatea eraitsi... [+]
Aro berria ekarri du pantailara Irati Gorostidi zinemagileak, eta a ze aro berri. 1970eko azken urteetan dago kokatua Aro Berria Gorostidiren lan berria, New Directors sailean lehiatzen dena. Azken urte horiek, Francisco Franco diktadorea hil eta demokraziara trantsiziokoak,... [+]
68.000 gazatarretik gora hil ditu Israelek Gazako Zerrendan. “Ez dira zenbaki hutsak” aldarrikatu izan da sarri, baina zaila izaten da hedabideetan bestelako kontaketarik ematen, informazio guztia blokatuta dagoenean. Bada, The voice of Hind Rajab pelikulak lortu du... [+]
Palestinaren aldeko aldarriak ia egunero ikusten ari garen Zinemaldi honetan, Dolores Fonzi argentinarrak abortuaren legeztapenaren borroka mahaigainera ekarri du modu biziki intentsuan. Hasieratik harrapatu eta hunkitu nau Belén pelikulak.
Istorio erreala da. 2014ra... [+]
Biopic-ak egitea beti pentsatu izan du oso zaila izan behar dela. Ze, klaro, pertsona erreal bati buruz ari zara, ziurrenik dagoeneko hilda dagoena, eta, pentsatzen dut, ez zarela zu izango mundu honetan pertsona hori hoberen ezagutzen duena. Egongo da nor hobekiago ezagutzen... [+]
Zinemaldiaren laugarren eguna Kursaaleko bigarren aretoan hasi dut. Bertan, Ni de yan jing bi tai yang ming liang-en (Gaueko soinuak) estreinaldia ikusteko aukera izan dugu, produktore, aktore eta zuzendariaren presentziarekin. Filmean, Qing (Aline Chen) da protagonista, neskato... [+]
