aurre egingo dieten hedabide independenteak
Ssei zinegile gaztek osatutako taldea da Col-lectiu Vigilia, Zinemaldira proposamen intimista ekarri duena. L’edat imminent (Datorren adina) istorio ederra eta gertukoa da: Bruno (Miquel Mas Martínez) 18 urteko gaztea da, eta 86 urteko amona, Natividad (Antonia Fernández Mir) bere senide bakarra. Amona berak zaintzen du, gainera, eta horrek presio handiegia eragiten dio, bien egoera ekonomikoagatik pizza banatzaile egin behar baitu lan, eta sozializazio eta hazte prozesuan bete-betean harrapatu du gaztea. Egun batean, zahar etxe batetik deia jaso du Brunok, hiru urte lehenago eskatu zuten plaza libre geratu delako; orain, erabaki hori hartu beharko du, balantzan bere egoera eta amonarena orekatzen saiatuz.
Pelikula nahiko sinplea da, bai forman eta baita planteamenduan ere. Horrek ez du esan nahi merezi ez duenik: oso istorio intimista, gidoi efektiboa duena, isiluneak eta elkarrizketak ondo konbinatuz kontakizun hunkigarri eta polita kontatzen du. Gainera, egoera, gogorra bada ere, ez du behar baino tragikoagoa egiten, mikaztasuna eta gozotasuna ongi nahastuz. Hasieran, aktore nagusiaren antzezpena ez zait gustatu, nahiz eta gero, istorioan sartzea lortu dudanean, askoz gehiago gustatu zaidan.
Azpimarratzekoa da Col-lectiu Vigiliako sei gazteak gradu amaierako lan gisa hasi zirela proiektuari forma ematen. Film laborategietan eta gidoi tailerretan bide luze eta interesgarria egin ostean, grabatu eta hainbat zine festibaletan aurkezteko aukera izan dute, eta Donostian ibilbidea amaitu. Sorkuntza prozesua oso bateratua eta kolektiboa dela kontatu dute, norberaren egoak alde batera uzteko gai izan direla eta lanak ondo banatzen ikasi dutela. Kolektiboa, berez, film hau egiteko sortu zuten, antolatzeko modu egokiena iruditu zitzaielako, nahiz eta etorkizunean beste proiektu batzuk egitea gerta litekeen, haien hitzetan, “solasaldi luze baten ostean”.
Filmaren amaiera bereziki samurra eta egokia iruditu zait, aho-zapore ona utzi dit. Natividaden eta Brunoren arteko erlazioa pixkanaka garatu da, elkarrekiko zaintza eta maitasun prozesu osoa ikusi ostean. Hitz gutxitan, lan sinplea eta arina, baina ederra, intimoa eta merezi duena.
Horrenbeste pelikula tragikoren artean, atsegin handiz hartu dut Nacho Vigalondo zuzendari eta gidoilariaren Daniela forever, oso pelikula arina, freskoa eta ikuserraza da eta. Nicolas DJa da, Madrilera joan zen lan kontuengatik, eta bertan, diskoteka batean lanean ari zela,... [+]
Asteazken arratsaldean Palestinaren aldeko eta genozidioaren aurkako aldarriak hartu du Donostia. The voice of Hind Rajab filmaren emanaldia izan da lehenik Zinemaldian, ikusleen txalo zaparrada artean, eta ondoren manifestazio jendetsu batek zeharkatu ditu hiriko kaleak.
Yorgos Lanthimos oso zuzendari berezia da. Poor Things (Izaki gaixoak) ikusi bazenuten, ondo jakingo duzue. Ez nuen birritan pentsatu pelikula hau aukeratzeko garaian, ikusi ditudan zuzendari honen filmak oso gustuko izan baititut. Lotsagabeak dira bere lanak, baita arraroak... [+]
Emigratzeko mila forma daudela argi dago: ez da berdina Senegaldik Frantziara emigratzea, Espainiatik Alemaniara edo, Hijo Mayor filmaren kasuan, Koreatik Argentinara. Baina emigratzeak dituen inplikazio sozial eta politikoez gain, pertsonalak ere hor daude: identitatea eraitsi... [+]
Aro berria ekarri du pantailara Irati Gorostidi zinemagileak, eta a ze aro berri. 1970eko azken urteetan dago kokatua Aro Berria Gorostidiren lan berria, New Directors sailean lehiatzen dena. Azken urte horiek, Francisco Franco diktadorea hil eta demokraziara trantsiziokoak,... [+]
68.000 gazatarretik gora hil ditu Israelek Gazako Zerrendan. “Ez dira zenbaki hutsak” aldarrikatu izan da sarri, baina zaila izaten da hedabideetan bestelako kontaketarik ematen, informazio guztia blokatuta dagoenean. Bada, The voice of Hind Rajab pelikulak lortu du... [+]
Palestinaren aldeko aldarriak ia egunero ikusten ari garen Zinemaldi honetan, Dolores Fonzi argentinarrak abortuaren legeztapenaren borroka mahaigainera ekarri du modu biziki intentsuan. Hasieratik harrapatu eta hunkitu nau Belén pelikulak.
Istorio erreala da. 2014ra... [+]
Biopic-ak egitea beti pentsatu izan du oso zaila izan behar dela. Ze, klaro, pertsona erreal bati buruz ari zara, ziurrenik dagoeneko hilda dagoena, eta, pentsatzen dut, ez zarela zu izango mundu honetan pertsona hori hoberen ezagutzen duena. Egongo da nor hobekiago ezagutzen... [+]
Zinemaldiaren laugarren eguna Kursaaleko bigarren aretoan hasi dut. Bertan, Ni de yan jing bi tai yang ming liang-en (Gaueko soinuak) estreinaldia ikusteko aukera izan dugu, produktore, aktore eta zuzendariaren presentziarekin. Filmean, Qing (Aline Chen) da protagonista, neskato... [+]
Sinopsiaren arabera aukeratzen ditut filmak, noski, ez da batere harrigarria. El mensaje-renak (Mezua) hala zioen, hitz gutxitan: krisi ekonomiko betean, animaliekin hitz egin dezakeen 9 urteko neska bat eta bere tutoreak maskoten medium zerbitzua ematen ari dira furgoneta... [+]
Kirmen Uriberen Elkarrekin esnatzeko ordua (Susa, 2016) kronika-eleberrian dago oinarrituta Karmele pelikula, eta liburuek, liburuko istorioek, pantaila handian luzitu dezakete, baina eleberria osorik pantailara eramatea ez da zertan egokiena izan. Zeren, liburua irakurri duenak... [+]
Alauda Ruiz de Azua barakaldarrak zuzendu duen filma hautagai indartsua da sarien lehiarako. Eder bezain irrigarri kokatu du istorioa: tradizio kristauko familian, zeinean hiru alabak kristau eskolara joaten diren, zaharrenak, 17 urteko Ainarak, moja sartzeko bokazioa azalduko... [+]
Zaila da pelikula esperimental baten inguruko kritika idaztea. Alde batetik, normalean, hausnartzeko denbora luzea eskatzen dutelako eta hausnarketa horrek ez duelako analisi zuzena bermatzen. Eta bestetik, interesgarri eta pedante izatearen arteko lerroa oso fina eta... [+]
Igande goizeko saioan, Aldığımız Nefes (Arnasten dugun bitartean) Turkian eginiko filma ikusteko aukera izan dut. Bertan, Esma (Defne Zeynep Enci) alaba eta aita (Hakan Karsak) sei pertsonako familia aurrera ateratzen saiatzen dira, imajina daitekeen... [+]
