Aurreko urteko Zinemaldian, Paolo Sorrentinok Parthenope luzemetraia aurkeztu zuen, eta gogo handiz joan nintzen ikustera, baita gustura atera ere. Aurten film berria aterako zuela jakitean, ez nuen duda izpirik izan, eta, finean, azken egunerako utzi nuen gozokia. La Grazia, zuzendariaren beste lan guztiak bezala, produkzio maila altukoa da, konplexua eta, aztertzeko, denbora behar duena.
Mariano de Santis (Toni Servillo) Italiako Errepublikako presidentea da, eta, bere agintaldiaren amaiera aldera, hiru erabaki garrantzitsu hartu behar ditu: alde batetik, bi pertsonaren indultuak sinatu edo ez ebatzi behar du, eta, bestalde, eutanasiaren legea onartu edo ez. Istorioan zehar, zuzendariaren beste lanetan bezala, jende boteretsua eta goi klasekoa ikusiko dugu sarri; Aita Santua, esaterako. Marianok erabaki zaila hartu beharko du, kontuan izan behar baita bera katolikoa dela, baina baita herriaren erantzule garrantzitsuena ere.
Dilema honen atzean, bizitzaren, eutanasiaren, zahartzaroaren eta boterearen inguruko azterketa interesgarri eta sakona ikusi dugu. Irudi oso zaindu eta ikusgarrien artean, eta, batez ere, izugarri ondo idatzitako elkarrizketen bitartez, ikusleak gai hauen inguruan hausnartzera eraman gaitu. Zalantza existentzial hauek de Santisen bizitzako pasarteekin nahastu dira, eta zendutako emaztearen inguruko trama garrantzitsu bat ikusiko dugu, presidentearengan eragin handia izango duena.
Toni Servillo protagonista zuzendariaren lan askotan agertu da jada, eta honetan ere antzezpen paregabea gauzatu du, baita beste aktoreek ere. Mariano bere zahartzaroaren aurka borrokan gorpuztu du, eta bere agintaldiaren amaieraren aurka, ezin hobeto. Benetan istorio konplexua eta oso modu dotorean borobildua: dilemak itxi baditu ere, neu, behintzat, aztertutako gaien inguruan pentsakor utzi nau.
Film hau ikusteko eta ulertzeko errazagoa iruditu zait zuzendariaren beste lanak baino, baina, hala ere, mamitsua da; agian, bere hainbat lan ikusi ditudalako ez nau horrenbeste nekatu eta harritu estiloak. Oro har, aurtengo Zinemaldian ere, Sorrentinoren filma beste gehienen gainetik geratu da, nire aburuz. Sutsuki gomendatzen dut zuzendari honen filmak ikustea, eta La Grazia abiapuntu egokia izan daitekeela uste dut. Neu, bederen, pelikula honen ostean, bere beste filmak berriz ikusteko gogoz geratu naiz.
Alauda Ruiz de Azua zuzendari barakaldarren lanak jaso du sari preziatua, baita Euskal Zinemaren Irizar saria ere. Bestalde, hunkituta jaso du garaikurra Jose Ramon Soroizek, mende erdiko ibilbide oparoaren ostean.
Zinemaldi eder honi amaiera emateko, Jay Kelly ikusi dut, Noam Baumbachek zuzendu eta George Clooneyk protagonizatu duen pelikula. Bertan Jay Kelly izeneko aktore asmatu baten bizitza kontatu da, Hollywoodek sorturiko famatu generikoaren erretratu. Film honetan, Jay ikusi dugu... [+]
Molt lluny klasiko bat da, barrura begirako klasiko bat. Gerard Oms zuzendariaren lehen obrak beste pelikula askotan ikusi den barne bilaketa proposatzen du: gizon heterosexual oso normatibo batek antsietate dezentekoa du, ez daki zer gertatzen zaion, baina ez dago gustura... [+]
Testuinguru historiko, politiko eta sozialik gabea, kasik azalpenik ez... Eskasa iruditu zait oso Donostiako Zinemaldiaren itxiera galako pelikula, The Winter of the Crow.
Poloniako Varsovian kokatzen da, 1981eko abenduan. Psikiatra irakasle britainiar bat da... [+]
Diego Céspedesek idatzi eta zuzendutako luzemetraia da La misteriosa mirada del flamenco, jendez lepo zegoen Kursaaleko 2. aretoa oso-osorik hunkitu duena. 1980ko hamarkadan kokatzen da, Txileko basamortuan, eta hamaika urteko Lidia gaztea (Tamara Cortés) du... [+]
Ikusi izan ditugu animaliak zineman: txakurrak, tximinoak eta txerriak, esaterako. Baina oilo bat protagonista duen pelikularik nik ez dut ikusi sekulan, behintzat. A priori astakeria dirudi: oiloa baino animalia inespresiboagorik ez zait bururatzen. Hegoak astindu ditzake eta... [+]
Veneziako Mostran aurkeztu ondotik, Lynne Ramsay zuzendariaren Die my love pelikula Zinemaldian eman dute, Jennifer Lawrence aktoreak Donostia Saria jasoko duenaren aitzakian. Saria eskuratzen gazteena da; 35 urte ditu. Ibilbide handia egin du dagoeneko Lawrencek, eta bere... [+]
Film zoroa da Edward Berger zuzendariaren lan berria: Ballad of a Small Player. Iaz Conclave aurkeztuta, nork esan zezakeen istorio aldrebes honetara egingo zukeela salto?
Badiotsuet, baina, oro har prentsak iritzitakoa baino film hobea iruditu zaidala niri.
Kasinoen mundu... [+]
Ciudad sin sueño pelikula bat da, baina dokumental bat izan zitekeen. Izenak, lekuak, gertaerak; guztiak dira benetakoak. Periferietan periferiena erretratatu du Guillermo Galoe zuzendariak. Madril kanpoaldean dago Cañada Real, Europako asentamendu irregular handiena... [+]
Txarli-Arguiñano_03(1).jpg)
Bost urte dira Koldo Almandozek Nerea Garcia inspektorea pantaila txikira ekarri zuela. Hondar Ahoak estreinatu eta bost urtera heldu da seriearen bigarren zatia, Zeru Ahoak; helduta eta Garciaren munduko estoldetan behera. Oraingo telesail honek ere lau kapitulu izango ditu,... [+]
Truebako areto txikian ikusi dut Popel (Errautsak), Oier Plazak zuzendutako dokumentala. Bertan, Unai Eguia irakasleak hasitako ikerketa bat da lana piztu duen lehen txinparta: El impostor eleberria irakurrita, nortasuna lapurtu zioten Enric Moner kataluniar errepublikanoari zer... [+]
Shiro no Kajitsu (Lore zuriak eta fruituak) izan da Zinemaldiaren zazpigarren egunean ikusi dudan lehengo filma. Yukari Sakamoto zuzendari japoniarrak eginiko lana izan da, hango gizartean kokatuta, neska gazteentzako eskola kristau bateko istorioa kontatzen duena. Anna (Miro)... [+]
Sentitzen dut, geroz eta pazientzia gutxiago dut AEBen bandera haizatzeaz haragoko helbururik ikusten ez dieten filmekin. Historia haien begietatik, haien heroi kaparekin kontatu dute berriz. Beste amerikanada bat ikusi dugu, western moderno bat. Oppenheimer... [+]
Sei zinegile gaztek osatutako taldea da Col-lectiu Vigilia, Zinemaldira proposamen intimista ekarri duena. L’edat imminent (Datorren adina) istorio ederra eta gertukoa da: Bruno (Miquel Mas Martínez) 18 urteko gaztea da, eta 86 urteko amona, Natividad (Antonia... [+]
Horrenbeste pelikula tragikoren artean, atsegin handiz hartu dut Nacho Vigalondo zuzendari eta gidoilariaren Daniela forever, oso pelikula arina, freskoa eta ikuserraza da eta. Nicolas DJa da, Madrilera joan zen lan kontuengatik, eta bertan, diskoteka batean lanean ari zela,... [+]
