Shiro no Kajitsu (Lore zuriak eta fruituak) izan da Zinemaldiaren zazpigarren egunean ikusi dudan lehengo filma. Yukari Sakamoto zuzendari japoniarrak eginiko lana izan da, hango gizartean kokatuta, neska gazteentzako eskola kristau bateko istorioa kontatzen duena. Anna (Miro) iritsi berri da eskolara, isilik, lotsatuta eta gurasoekin haserre, berari galdetu gabe aldatu baitute ikastetxez. Lehen aldiz eskola bisitatzen duenean Anna neska berezia dela ikusiko dugu, bat-batean ezerezari hitz egiten hasiko da, eta, ondoren, Rika ikaskideari (Aoto Nico) esango dio haserre itxurako mamu bat duela atzean.
Rika neska perfektua da guztien begietan: nota bikainak ateratzen ditu, dantzari aparta da eta ederra, gainera. Denak harrituta geratuko dira, ostera, Rikak, inork espero gabe, bere buruaz beste egiten duenean. Annak haren egunkaria aurkituko du, eta, gainera, haren izpirituarekin komunikatzeko gai izango da, eta barruan sartuko zaio. Hortik abiatzen da istorioa, alde batetik pertsona guztiak Rikaren heriotza argitu nahian arituko dira, eta, aldi berean, beren erruduntasunari aurre egiten saiatuko.
Horiek horrela, filmak ohiko gai batzuen inguruan hitz egingo du: presio soziala eta kanpokoen pertzepzioa, argitu ezin duten dilema honen erruduntasuna eta erantzule bat bilatzeko nahia. Lanak, nire ustez, hari gehiegi landu ditu, eta ez du batean ere sakondu. Hori, ordea, nahita izan delakoan nago, pelikularen amaieran, (kontuz, spoilerrak) Annak jende guztiari galdetzen baitio zergatik ari diren Rikaren heriotzaren arrazoia bilatu nahian. Leporatzen die norbera erosoago sentitzeko ari direla horrela, pixka bat ikusleok aritu garen moduan. Esango nuke misteriozko pelikula bat bezala interpretatu dugula momentu askotan lana ikusleok: misterioa argitu nahi bagenu bezala, benetan garrantzitsua pertsona batek bere buruaz beste egin duela bazen ere.
Ez zait, hala ere, film izugarri ona iruditu. Amaierako ondorio hau izan ezik, eta momentu eder batzuk ikusi baditugu ere, orokorrean, beste gaiak ez direla trebe landu sentitu dut. Batzuetan, autorearen ikuspegia eta intentzioa zein den jakitea ez da erraza: agian, azken ondorio honi eman nahi zion indarra.
Ciudad sin sueño pelikula bat da, baina dokumental bat izan zitekeen. Izenak, lekuak, gertaerak; guztiak dira benetakoak. Periferietan periferiena erretratatu du Guillermo Galoe zuzendariak. Madril kanpoaldean dago Cañada Real, Europako asentamendu irregular handiena... [+]
Txarli-Arguiñano_03(1).jpg)
Bost urte dira Koldo Almandozek Nerea Garcia inspektorea pantaila txikira ekarri zuela. Hondar Ahoak estreinatu eta bost urtera heldu da seriearen bigarren zatia, Zeru Ahoak; helduta eta Garciaren munduko estoldetan behera. Oraingo telesail honek ere lau kapitulu izango ditu,... [+]
Truebako areto txikian ikusi dut Popel (Errautsak), Oier Plazak zuzendutako dokumentala. Bertan, Unai Eguia irakasleak hasitako ikerketa bat da lana piztu duen lehen txinparta: El impostor eleberria irakurrita, nortasuna lapurtu zioten Enric Moner kataluniar errepublikanoari zer... [+]
Sentitzen dut, geroz eta pazientzia gutxiago dut AEBen bandera haizatzeaz haragoko helbururik ikusten ez dieten filmekin. Historia haien begietatik, haien heroi kaparekin kontatu dute berriz. Beste amerikanada bat ikusi dugu, western moderno bat. Oppenheimer... [+]
Sei zinegile gaztek osatutako taldea da Col-lectiu Vigilia, Zinemaldira proposamen intimista ekarri duena. L’edat imminent (Datorren adina) istorio ederra eta gertukoa da: Bruno (Miquel Mas Martínez) 18 urteko gaztea da, eta 86 urteko amona, Natividad (Antonia... [+]
Horrenbeste pelikula tragikoren artean, atsegin handiz hartu dut Nacho Vigalondo zuzendari eta gidoilariaren Daniela forever, oso pelikula arina, freskoa eta ikuserraza da eta. Nicolas DJa da, Madrilera joan zen lan kontuengatik, eta bertan, diskoteka batean lanean ari zela,... [+]
Asteazken arratsaldean Palestinaren aldeko eta genozidioaren aurkako aldarriak hartu du Donostia. The voice of Hind Rajab filmaren emanaldia izan da lehenik Zinemaldian, ikusleen txalo zaparrada artean, eta ondoren manifestazio jendetsu batek zeharkatu ditu hiriko kaleak.
Yorgos Lanthimos oso zuzendari berezia da. Poor Things (Izaki gaixoak) ikusi bazenuten, ondo jakingo duzue. Ez nuen birritan pentsatu pelikula hau aukeratzeko garaian, ikusi ditudan zuzendari honen filmak oso gustuko izan baititut. Lotsagabeak dira bere lanak, baita arraroak... [+]
Emigratzeko mila forma daudela argi dago: ez da berdina Senegaldik Frantziara emigratzea, Espainiatik Alemaniara edo, Hijo Mayor filmaren kasuan, Koreatik Argentinara. Baina emigratzeak dituen inplikazio sozial eta politikoez gain, pertsonalak ere hor daude: identitatea eraitsi... [+]
Aro berria ekarri du pantailara Irati Gorostidi zinemagileak, eta a ze aro berri. 1970eko azken urteetan dago kokatua Aro Berria Gorostidiren lan berria, New Directors sailean lehiatzen dena. Azken urte horiek, Francisco Franco diktadorea hil eta demokraziara trantsiziokoak,... [+]
68.000 gazatarretik gora hil ditu Israelek Gazako Zerrendan. “Ez dira zenbaki hutsak” aldarrikatu izan da sarri, baina zaila izaten da hedabideetan bestelako kontaketarik ematen, informazio guztia blokatuta dagoenean. Bada, The voice of Hind Rajab pelikulak lortu du... [+]
Palestinaren aldeko aldarriak ia egunero ikusten ari garen Zinemaldi honetan, Dolores Fonzi argentinarrak abortuaren legeztapenaren borroka mahaigainera ekarri du modu biziki intentsuan. Hasieratik harrapatu eta hunkitu nau Belén pelikulak.
Istorio erreala da. 2014ra... [+]
Biopic-ak egitea beti pentsatu izan du oso zaila izan behar dela. Ze, klaro, pertsona erreal bati buruz ari zara, ziurrenik dagoeneko hilda dagoena, eta, pentsatzen dut, ez zarela zu izango mundu honetan pertsona hori hoberen ezagutzen duena. Egongo da nor hobekiago ezagutzen... [+]
Zinemaldiaren laugarren eguna Kursaaleko bigarren aretoan hasi dut. Bertan, Ni de yan jing bi tai yang ming liang-en (Gaueko soinuak) estreinaldia ikusteko aukera izan dugu, produktore, aktore eta zuzendariaren presentziarekin. Filmean, Qing (Aline Chen) da protagonista, neskato... [+]
