Norbaiti esan diot film hau “publiko guztiendako” dela eta segituan eman dit alto. Erraz ikustekoa da, egia da, baina akaso jende edota belaunaldi jakin bati enbarazu apur bat egingo dio pantailan ikusirikoak. Ajam, bai: zakil-festa galanta erakutsi dute. Eta protagonista Jose Ramon Soroiz, bere 74 urterekin, bainujantzi labur-laburrean, cruising-a egiten Maspalomaseko dunetan. Ez dakit inork inoiz horrela imajinatuko zukeen... Baina harrigarriki ongi dago Soroiz. Eta harrigarriki ez harritu.
Balizko belarrondoko hori, baina, hasiera-hasieran jasoko du ikusleak. Gero iluntzen, edo berdetzen joango da filma. Izan ere, 76 urteko Vicentek osasun arazo larri bat izango du, eta handik hona ekarriko dute, Donostiara. Baina ez etxera; zahar-etxera. Urteak dira alabarekin (Nagore Aranburu) ez duela hitz egiten, baina berak egin beharko du aitaren kargu, jakina, pattal dagoen senidearen ardura norbaitek hartu beharko du-eta [zenbat filmen argumentuak du hori oinarrian?]. Vicente erresidentzia batera eramango du alabak, ez dauka-eta alternatibarik [segida hori ere bai]. Orduan, atzera berriz armairuan sartuko da Vicente, bere bizitzako lehen 50 urteetan bezalaxe. Pertsona bakarrik daki, momentuz, homosexuala dela: bere alabak.
Ez dago spoiler gehiegi egiterik film honen inguruan, baina artikulu honetan muga hor ipiniko dugu, nahikoa aurreratu genuen-eta Aitor Arregi eta Jose Mari Goenaga zuzendariei eginiko elkarrizketan. Gogoeta ugari utzi zizkiguten, hala nola sexualitateaz eta zahartzaroaz, bi horien inguruan gizarteak duen iritziaz, eta, jakina, zahar-etxeez bere horretan.
Azpimarratzeko moduko detaileak baditu filmak. Esaterako, bi munduen arteko kontrastea. Maspalomasen dena da argia, horixka, festa girokoa eta musika eta zarata askokoa. Eta zahar etxea, aldiz, bada leku ilunago, isilago eta oro har geldoago bat. Baina azken hori ere badoa aldatzen, Vicente horretara ohitzen edo bere begiak horretara gehiago egiten ari diren heinean. Kontrastea ez da, gainera, bi partetan bereizten: parte ilunean ere egon daiteke argitasunik. Aberasgarriak denak, kontrastea bera gehiago egiten baitute kontraste.
Gidoia ere bada Moriartitarren puntu indartsuenetako bat, ikusi besterik ez baitago nola garatu izan ohi dituzten tramak beraien filmografian. Dena dela, kasuon argiegia egin zait zenbait unetan. Ez dago sorpresarik, ez du beti egon behar ere; baina, aukeran, linealegia izan zait. Nabariegiak hainbat gauza. Hala eta guztiz ere, eszenaren batzuetako irtenaldiak ere badira azpimarratzekoak, umore ukituak eta beste.
Jauzi egingo dut igerilekura: aukerarik ikusten diot film honi sariren bat eskuratzeko, eta, sasi-neutraltasunari bezainbat kasu eginda nahi pertsonalei, Jose Ramon Soroizen izena ipiniko dut mahai gainean gizonezko aktore onenaren sarirako. Inoiz ez da berandu horretarako. [Ni hau esaten aritzeko bai, goiz nabil, eta bero ere bai, egia da; lehian dauden hamazazpi lanetatik seigarrena da ikusten dudana.]
Kirmen Uriberen Elkarrekin esnatzeko ordua (Susa, 2016) kronika-eleberrian dago oinarrituta Karmele pelikula, eta liburuek, liburuko istorioek, pantaila handian luzitu dezakete, baina eleberria osorik pantailara eramatea ez da zertan egokiena izan. Zeren, liburua irakurri duenak... [+]
Alauda Ruiz de Azua barakaldarrak zuzendu duen filma hautagai indartsua da sarien lehiarako. Eder bezain irrigarri kokatu du istorioa: tradizio kristauko familian, zeinean hiru alabak kristau eskolara joaten diren, zaharrenak, 17 urteko Ainarak, moja sartzeko bokazioa azalduko... [+]
Zaila da pelikula esperimental baten inguruko kritika idaztea. Alde batetik, normalean, hausnartzeko denbora luzea eskatzen dutelako eta hausnarketa horrek ez duelako analisi zuzena bermatzen. Eta bestetik, interesgarri eta pedante izatearen arteko lerroa oso fina eta... [+]
Igande goizeko saioan, Aldığımız Nefes (Arnasten dugun bitartean) Turkian eginiko filma ikusteko aukera izan dut. Bertan, Esma (Defne Zeynep Enci) alaba eta aita (Hakan Karsak) sei pertsonako familia aurrera ateratzen saiatzen dira, imajina daitekeen... [+]
Paris. Modaren astea da. Hiru emakumek ia espazio bera konpartituko dute, baina ez dira beraien artean askorik erlazionatuko, edo ez dute elkarren berririk izango apenas, ez ikusleok adina behintzat. Angelina Jolie aktoreak gorpuztu du Maxime, 50 bat urte inguruko emakume... [+]
Sentsazioa dut, Alberto Rodríguez zuzendariak edozer egiten zuela ere, txaloak eta prentsa ona jasoko zituela Donostiako Zinemaldian. Ea, niri ere gustatu zitzaizkidan La isla mínima, Modelo 77... Baina goazen lan bakoitza ahalik eta independenteen ikustera. Espainiako... [+]
Erotuta utzi nau pelikulak; agian, kritika honen idazteko eran nabarituko zait. Óliver Laxeren luzemetraia honetan, Luis (Sergi López) eta Esteban (Bruno Núñez) ezagutu ditugu, aita-semeak, bost hilabete alaba/arreba ikusten ez dutela eta, bere bila abiatu... [+]
Bigarren egunari hasiera emateko, Carla Simónen Romería izan da aukeratutako pelikula. Bertan, Marina (Llúcia Garcia) ezagutuko dugu ikusleok, 18 urte bete berri dituen neska gazte kataluniarra. Unibertsitatean zinea ikasi nahi, eta beka lortu ahal izateko... [+]
Gustatzen zaizkit dena leku berean eta denbora jarraituan eta epe motzean gertatzen diren filmak. Hauxe da kasua: Le cri des gardes, Claire Denis zinegilearena. Mendebaldeko Afrikan kokatu dute, herrialderik adierazi gabe. Adierazkorra da hori, filma hasi eta buka kolonialismoa... [+]
Han-hemen entzuna dut garai batean baserriz baserri joaten zirela musikariak, eskean pentsatzen dut. Soinua soinean hartuta imajinatzen ditut, atea jotzen eta aurpegia galanki botatzen, barrura sartu ahal izateko. Uste dut noizbait Ruper Ordorika entzun izan dudala entzuna edo... [+]
Ainda estou aqui memoria eta erresistentzia pelikula bat da, horrela esan du Walter Salles zuzendariak, ostiraleko pasearen aurretik. Iaz estreinatutako pelikulak sari dezente irabazi ditu, iazko Goya sarietan eta aurtengo Oscarretan film iberoamerikar onenaren eta film... [+]
Dominga Sotomayorren Limpia pelikulak estreinatu du Horizontes Latinos saila, Latinoamerikako pelikulena, hain zuzen ere. Txileko hiriburuan kokatuta, interna edo etxeko langile baten istorio klasikoa ekarri du pantailara Sotomayorrek. Herrialdeko hegoaldeko klase baxuko emakume... [+]
Zinemaldiko hasierako gala izan da ostiralean, eta Kursaaleko oholtzan Palestinaren eta Israeli boikota egitearen aldeko aldarriak entzun dira. Itziar Ituñok, Silvia Abrilek eta Toñi Acostak aurkeztu dute gala, eta hiruek egin dute Palestinaren alde.
José Alayónen La Lucha besarkadaz beteriko eszena batekin hasi da, indartsu, ohartu garen arte besarkada horiek kanariar borroka deritzon kirol bateko heltze teknika bat zirela. Fuerteventuran, Miguel aita (Tomasín Padrón) eta Mariana alaba (Yazmina... [+]
Zaila izan ohi da, Zinemaldian horrenbeste pelikula ikusteko garaian, egutegia ondo antolatzea. Sail ugaritako filmak aukeratu, gustukoak izango zaizkizunak bilatzen saiatu, egunak eta orduak ondo itxi... Tartean, ordu galduren bat betetzeko, atentzioa eman ez dizun lanen bat... [+]