Alauda Ruiz de Azua barakaldarrak zuzendu duen filma hautagai indartsua da sarien lehiarako. Eder bezain irrigarri kokatu du istorioa: tradizio kristauko familian, zeinean hiru alabak kristau eskolara joaten diren, zaharrenak, 17 urteko Ainarak, moja sartzeko bokazioa azalduko du. Oro har, esango genuke, familia ez dagoela ados. Baina gris ugari daude tartean.
Hauexek dira etxean topatuko dituen erreakzioak: ama hil zitzaien aspaldi, beraz, bere ahotsik ez dago presente; aitak ez du gatazkan sartzeko asmorik agertuko, halakoxea delako; izebak jaunartzea egin zuen baina jarrera ateoa du; osabak, izebaren senarrak, fede kristaua irriz hartzen du; eta azkenik, amonak, duen adina eta eraiki duen familia eredua nolakoa den aintzat hartuta, liberal postura du eta ez dago biloba moja sartzearen alde.
Mojen "ama" Nagore Aranburuk antzeztu du. Eta nola dagoen Aranburu rol horretan, biziki fresko, indartsu, sineskor. Ainararen izebarena, berriz, Patricia Lopez Arnaizek egiten du. Bera ere bereziki ongi aritu da paperean. Gidoia iruditu zait izugarri ona, harritzeko modukoa, sinopsia leituta soilik espero daitekeena baino askoz ere hobea. Txalo zaparrada galanta jaso dut filmak goizean goizeko prentsa pasean. Merezita. Kristautasuna ez du barregarri ipini, ezta ateoa izatea ere. Posizionatzen da, baina errespetua adierazten du bi aldeekiko eta estimatzen da. Eta oro har, istorioa ardazten duen dramaren gainetik, badira umore ateraldi esanguratsuak.
Kritikarako bi puntu ditut aipatzeko Euskal Herriari lotuta. Lehena, euskara. Ez nau harritu egia esan. Euskaraz entzun den bakarra "agur" izan da, eta koruak amaieran abestu duen Aitormena kantua. Ez gehiago, oker ez banago; pertsonaien izen batzuk baino ez dira euskaldunak. Tira, esan dut ez nauela harritu, Ruiz de Azuaren lanek horretara ohitu gaituztelako. Begira Querer telesailean, bere aurreko lanean, Nagore Aranburu eta Loreto Mauleon nola entzun genituen gaztelania jatorrean solasean, abokatu eta bezero roletan.
Querer bezalaxe, Los Domingos ere Bilbon kokatu du. Edo hobe esanda, Bilbon grabatu du. Zeren izan zitekeen Valladolid lasai asko. Ez du batere presentziarik hiriak, ez bada atzeko planoan ageri dela. Gauza bera mojen konbentuarekin: kanpoaldeko lokalizazioak Gernikako juntetxekoak direla iruditu zait, eta hor ere ez da ezer bereizgarririk ageri.
"Euskal zinea" dela diote han-hemen, baina bi puntu horietan huts eginda, batez ere hizkuntzaren hautuan, ez dakit norentzat den hau "euskal zinea".
Yorgos Lanthimos oso zuzendari berezia da. Poor Things (Izaki gaixoak) ikusi bazenuten, ondo jakingo duzue. Ez nuen birritan pentsatu pelikula hau aukeratzeko garaian, ikusi ditudan zuzendari honen filmak oso gustuko izan baititut. Lotsagabeak dira bere lanak, baita arraroak... [+]
Emigratzeko mila forma daudela argi dago: ez da berdina Senegaldik Frantziara emigratzea, Espainiatik Alemaniara edo, Hijo Mayor filmaren kasuan, Koreatik Argentinara. Baina emigratzeak dituen inplikazio sozial eta politikoez gain, pertsonalak ere hor daude: identitatea eraitsi... [+]
Aro berria ekarri du pantailara Irati Gorostidi zinemagileak, eta a ze aro berri. 1970eko azken urteetan dago kokatua Aro Berria Gorostidiren lan berria, New Directors sailean lehiatzen dena. Azken urte horiek, Francisco Franco diktadorea hil eta demokraziara trantsiziokoak,... [+]
68.000 gazatarretik gora hil ditu Israelek Gazako Zerrendan. “Ez dira zenbaki hutsak” aldarrikatu izan da sarri, baina zaila izaten da hedabideetan bestelako kontaketarik ematen, informazio guztia blokatuta dagoenean. Bada, The voice of Hind Rajab pelikulak lortu du... [+]
Palestinaren aldeko aldarriak ia egunero ikusten ari garen Zinemaldi honetan, Dolores Fonzi argentinarrak abortuaren legeztapenaren borroka mahaigainera ekarri du modu biziki intentsuan. Hasieratik harrapatu eta hunkitu nau Belén pelikulak.
Istorio erreala da. 2014ra... [+]
Biopic-ak egitea beti pentsatu izan du oso zaila izan behar dela. Ze, klaro, pertsona erreal bati buruz ari zara, ziurrenik dagoeneko hilda dagoena, eta, pentsatzen dut, ez zarela zu izango mundu honetan pertsona hori hoberen ezagutzen duena. Egongo da nor hobekiago ezagutzen... [+]
Zinemaldiaren laugarren eguna Kursaaleko bigarren aretoan hasi dut. Bertan, Ni de yan jing bi tai yang ming liang-en (Gaueko soinuak) estreinaldia ikusteko aukera izan dugu, produktore, aktore eta zuzendariaren presentziarekin. Filmean, Qing (Aline Chen) da protagonista, neskato... [+]
Sinopsiaren arabera aukeratzen ditut filmak, noski, ez da batere harrigarria. El mensaje-renak (Mezua) hala zioen, hitz gutxitan: krisi ekonomiko betean, animaliekin hitz egin dezakeen 9 urteko neska bat eta bere tutoreak maskoten medium zerbitzua ematen ari dira furgoneta... [+]
Kirmen Uriberen Elkarrekin esnatzeko ordua (Susa, 2016) kronika-eleberrian dago oinarrituta Karmele pelikula, eta liburuek, liburuko istorioek, pantaila handian luzitu dezakete, baina eleberria osorik pantailara eramatea ez da zertan egokiena izan. Zeren, liburua irakurri duenak... [+]
Zaila da pelikula esperimental baten inguruko kritika idaztea. Alde batetik, normalean, hausnartzeko denbora luzea eskatzen dutelako eta hausnarketa horrek ez duelako analisi zuzena bermatzen. Eta bestetik, interesgarri eta pedante izatearen arteko lerroa oso fina eta... [+]
Igande goizeko saioan, Aldığımız Nefes (Arnasten dugun bitartean) Turkian eginiko filma ikusteko aukera izan dut. Bertan, Esma (Defne Zeynep Enci) alaba eta aita (Hakan Karsak) sei pertsonako familia aurrera ateratzen saiatzen dira, imajina daitekeen... [+]
Paris. Modaren astea da. Hiru emakumek ia espazio bera konpartituko dute, baina ez dira beraien artean askorik erlazionatuko, edo ez dute elkarren berririk izango apenas, ez ikusleok adina behintzat. Angelina Jolie aktoreak gorpuztu du Maxime, 50 bat urte inguruko emakume... [+]
Sentsazioa dut, Alberto Rodríguez zuzendariak edozer egiten zuela ere, txaloak eta prentsa ona jasoko zituela Donostiako Zinemaldian. Ea, niri ere gustatu zitzaizkidan La isla mínima, Modelo 77... Baina goazen lan bakoitza ahalik eta independenteen ikustera. Espainiako... [+]
Erotuta utzi nau pelikulak; agian, kritika honen idazteko eran nabarituko zait. Óliver Laxeren luzemetraia honetan, Luis (Sergi López) eta Esteban (Bruno Núñez) ezagutu ditugu, aita-semeak, bost hilabete alaba/arreba ikusten ez dutela eta, bere bila abiatu... [+]
Norbaiti esan diot film hau “publiko guztiendako” dela eta segituan eman dit alto. Erraz ikustekoa da, egia da, baina akaso jende edota belaunaldi jakin bati enbarazu apur bat egingo dio pantailan ikusirikoak. Ajam, bai: zakil-festa galanta erakutsi dute. Eta... [+]