Gizakiaren lagunik onenak izan daitezke zakurrak, noski, katuak, perikitoak, are, kasu batzuetan, beste gizaki batzuk ere. Nire kasuan dira, dudarik gabe, liburuak. Beti daude laguntzeko prest, ez zaituzte inoiz abandonatzen, ez dizute trukean gauza handirik eskatzen –tarteka hautsa kentzea, besterik ez–. Liburuak dira, sarri, egiazko konpainia noblea. Eta, “lagunak, gutxi eta onak”, beste gizaki batzuekin gertatzen ez zaidan moduan, liburuekin bai, liburuekin lasai asko praktika dezaket gehiegizkotasuna, neurrigabekeria. Ez naiz bakarra.

Gogoan izango duzue Alexandro Handia, Alexandro Mazedoniakoa, edo soilik Alexandro, haren buruan jaio baitzen liburutegi unibertsal bat sortzeko ideia. Irene Vallejok kontatzen digu, xarmanki, Infinitua ihi batean liburuan, hain justu, liburuen asmakuntzari eskainitako lanean. Liburutegi absolutu eta perfektua osatzea zen ametsa, denboren hasiera-hasieratik aurrerako egile guztien lan guztiak bilduko zituen bilduma. Mundua konkistatzera dedikatu baitzen Alexandro, garai hartan greziar batek ezagutzen zuen mundua, baina Iliadaren ale bat zeramala ibili zen Afrikako eta Asiako bideetan barna. Vallejoren hitzetan, existitzen diren liburu guztiak biltzea munduaren jabe egiteko beste modu bat da, “modu sinbolikoa, mentala, baketsua”. Halaxe abiatu zen Alexandriako Liburutegi Handia.

Liburuak biltzetik beste hainbat gauza biltzera egiten du salto ez jende gutxik. Miguel Sanchez Ostizek, adibidez, Viaje alrededor de mi cuarto lanean azaltzen duenez, non egiten duen bizitza oso batean pilatutako liburu, objektu, oroitzapenen inbentarioa. Ariketa arriskugarria izan daiteke, halere, pasio orok kaosarekin egiten baitu muga, zioen Walter Benjaminek, eta bildumatzearen kaosak oroitzapenen mugekin. Mundu zaharra berritzea baita, Benjaminen arabera, bildumagilearen desiorik sakonena.