Orain, munduko parte aberatsean lasaiago-edo bizi izan garenoi ere egokitu zaigu uko egitea balizko segurtasunaren irudipenari. Bizimodu ordenatu eta koherente baten ideiari. Nahi erara bizitzeko fantasiari.

Orain, kasurik onenean, lagun ditugu, espazio mugatu batean, deserosotasunak, emozioen eta pentsamenduen korapiloak, jakin-min, beldur eta kezken errenkadak eta ohiz kanpokoaren arrarotasuna. Larrialdiaren muinean ahal moduan ari direnek eta bizimodu jada larria larriagotzea ikusi dutenek, ezta hori ere, hain segur.

Artikulu hau azken unean idatzi dut, konfinamendua gogortu berri dutela. Maiz berandutzen naiz, eta beti da deseroso, baina oraingoan, koronabirusa estakuru, eragozgarri txikia da deserosotasunen rankingean.

Egonkortasunaren mitoa, adibidez, pikutara joan da, eta sentipena dut etengabe ari garela anabasa eratu nahian. Nahitaezko zeregina eta alferrikako lana: ariketa deserosoa.

Arrats oro, saio txikia egunerokotasun egonkorrago baten alde: leihora irten, eta txalo egitea. Horretan ere ez nabil eroso. Gogoan ditut krisi honetan beraien iraupena arriskatzen ari direnak, baina eskas sentitzen naiz laguntza gisa txalo gutxi batzuk eskaintzen. Eta deseroso sentiarazten nau, arraro, txaloak partekatzeak ideietan niregandik hain urrun daudenekin.

Hala ere, jarraitzea erabaki dut Iruñeko Zabalguneko kale honetan, non egunero 19:58an hasten baitira txaloak. Anbulantziaren bat, taxi bat edo villavesak pasatzen direnean, ene txaloak sutsuagoak dira. Txaloaldi laburra isilduta, Iruñeak beti izan baitu hotz- eta motz-ospea txaloetan, norbaitek tronboia-edo jotzen du beste kale batean (Amaiurko Gazteluan ote?). Egunero bi pieza. Gutxi batzuk gelditzen gara entzun eta txalotzera. Larunbatean, New York, New York eta Mi gran noche eskaini zizkigun jotzaileak. Igandean, ordu berriak argituta, Padam, Padam eta Ixil-ixilik” Erosoago sentiarazten nau, eta txalo beroak bidaltzen dizkiot. Ederra izanen litzateke egun batez elkar ezagutzea. Eskertzeko egokiera iristea. Musu pare bat ematea.