Bizkaiko bigarren hezkuntzako institutu publiko bateko ikaslea naiz. Eusko Jaurlaritzaren “Hezkuntza Ekosistema Digitalizatzeko” programari jarraituz, gure DBHko ikasgeletan mahai ordenagailu berriak jartzen ari dira eta, antza denez, oso laster kamerak ere; hori guztia Lakuak “musu-truk” eskaintzen dizkigun (baina batzuek uko egiten diegun) ordenagailu pertsonalen osagarri gisa. Hezkuntza Sailak programa horri emandako justifikazioa da COVID-19 pandemian “gabeziak” egon zirela; horrela, beste pandemia hipotetiko baterako hornitzen gaituzte. Baina, esan bezala, pandemia hori hipotetikoa da; aldiz, batere hipotetikoa ez dena ikasturte honetan berriro negua eta uda izango ditugula da, baita institutuan ordu asko emango ditugula ere.

Eusko Jaurlaritzak dirua ordenagailuetan eta kameretan gastatzen duen bitartean, nire ikasgelan eta beste askotan berogailuak ez dabiltza edo oso bero gutxi ematen dute, ateak eta leihoak ez dira ondo ixten edo maiatzean eta ekainean eguzkiak bete-betean joko dituen geletan gortinak eta pertsianak falta dira. Nire ustez, diru publiko hori guztia enpresa pribatuetara “beste pandemia baten badaezpadan” bideratu, edo desbideratu, baino lehen, gure agintariek ikasleok, oraindik eskolatuta egotera behartuta gaudenok, hotzik ez pasatzeaz arduratu beharko lukete.

Eta ez dut idatzi hau amaitu nahi hurrengoa argitu barik: lerro hauek irakurtzean norbaitek bere seme-alabak ikastetxe kontzertatu batera eramateko erabakia berresten badu, esango nioke nahiago dudala hotza jasan gizarte-segregazioan eta oinarrizko zerbitzuen narriaduran parte hartzea baino. Hezkuntzak publikoa eta abegikorra izan beharko luke.

Eihara B., DBHko 3. mailako ikaslea (gutun honen egilea adin txikikoa denez, sinaduraren izena eta abizenaren haste-letra fikziozkoak dira, haren intimitatea gordetzeko)