Helduagoen irakaslea (edo ikastetxeko zuzendaria): “Genero berdintasuna? Homosexualitatea? Oraingoz gure eskolan ez dago horrelako arazorik. Zerbait gertatzen dela sumatzen dugunean helduko diegu gai horiei”.

Ikasle gazte transexualaren irakasleak: “Egia da gaizki tratatzen dutela ikaskide zenbaitek, baina berak ere bere izatea, keinuak, exajeratu egiten ditu, probokatzen ari da”.

Ikastetxeetan ibilitako hezitzaile eta ikerlariek entzundakoak dira. Oilo ipurdia eragin dakiguke eskoletan  horrelako irakasleek jarduten dutela irudikatzeak. Lasaiago hartuta ordea, konturatuko gara gure jendartean berdin-berdin gabiltzala: “Emakumeek eta gizonek eskubide berak ditugu, berdintasuna lortu da, uf, ez eman lata gehiago!”.

Ez ditut irakasleak hormaren kontra ipini nahi (haien umeek euskaraz airoso eta asko hitz egitea lortu behar dute, ekolider bihurtu behar dituzte haurrak, lan mundu lehiakorrerako prestatu… zenbat lan…), baina parekidetasunera iristeko bidean, beti heziketa oinarrian ipini da. Haurraren bi gune nagusiak dira familia eta eskola.

Irakasleez ari garela, eskoletan ikerketa lanetan ibili den bati galdetu diot ea Magisteritza Eskolan genero berdintasuna lantzen den. “Batere ez”; erantzuna. Eta nik galdera-hausnarketa: Ikasketetan usaindu ere egiten ez badute, eta irakasle diren ikastetxeak berdintasun egitasmo berezirik ez badu, irakaslearen kontzientzia-esperientzia-gogoaren esku geratzen al da?

Eskoletan ikerketak egiten aritutakoaren azken gogoeta: “Harritu egiten zara irakasleen ahotik entzundakoekin. Ea hurrengo batean gurasoekin lan egitea egokitzen zaidan. Ez dut uste kontu lasaigarriagorik entzungo dugunik”.

Ohartxo bat: Idatzitakoa berriz irakurrita oso ezkorra atera zaidala konturatu naiz. Ondarroako Zaldupe Eskola Publikoko esperientzia honek (Argia, 2299. zbk., 2011-11-20) baikor izateko arrazoiak ematen ditu.