Aitortzen du berak sinesten zuela prozesuan, baina giroa hasieratik ezkorra zela, eta bere sinesmen hori hankaz gora joan zela erakundeko zuzendaritzako kide batek Genevara atera aurretxotik esandakoarekin: “Ohartu nintzelako hark zuen pentsamoldea negoziaketari buruz eta nirea, punta batean eta bestean zeudela. Konturatu nintzen erakundean zerbait gertatu zela”. Eta elkarrizketan bertan azaltzen du aurreko urteetan berarekin ados zirenak erortzen joan zirela eta zuzendaritzako kide berriak ez zirela ados aurreko negoziazio eskemarekin.

Hala ere, 2006ko udako ETA-gobernua negoziazioetan parte hartu zuen, oraingoan Javier López Peña ETAko zuzendaritzako kidearekin batera. Hor utzi zuen prozesua berak, bere negoziazio kideari buruzko oso ikuspegi bereziarekin: “Ez zuen prozesuan [hartan] sinesten”. Saio guztiaz ere oso gogor mintzo da: “Hura hankaz gora joan bazen, ez zen bakarrik Madrilen jarrerarengatik. Ez baduzu negoziaketa batean sartzeko gogorik eta ez baduzu sinesten, orduan zer egingo duzu?”.  T-4ko atentatuarekin apurtu zuen su-etena ETAk, artean tregoa formalki hautsi barik: “Nik pentsatzen nuen su-etena apurtuko zela –dio Urrutikoetxeak–, baina ez ekintza bat eginda su-etenean. Euskal Herrian sekulako garrantzia eman izan zaio erakundearen hitzari”.

Arnaldo Otegik argi zuen Espainiako Gobernuak ez zituela bete hartutako konpromisoak, baina ezker abertzaleak pazientzia gutxirekin jokatu zuela ere bai, “zeren eta, hiru hilabetean krisian baldin badago [prozesua], oso oinarri ahulak ditu. Eta, horretarako, ez gara sartzen horrelako prozesu batean” (Loiolako hegiak). Jakina, ordurako egosten ari ziren 2009an dibergenteak izango ziren ikuspegiak, oinarrian zutenak borroka armatuarekin jarraitu ala ez.

Beste garai batzuetan ere indarrez entzun zen ezker abertzalean borroka armatuarekin amaitu beharraz, Karlos Gorrindo preso ohiak Funanbulistaren beldurra liburuan kontatzen duen moduan. Horietako denetan galtzen du lepoa norbaitek. Denbora gupidagabea da: orain borrero, hurrena biktima; gaur heroi, bihar traidore. Hainbat ikusmolde, hainbat errelato. Horregatik da horren interesgarria Joseba Sarrionandiak Gorrindoren liburuaren hitzaurrean dioena: “Nahi badugu iragana konprenitu ezin da Errelato bat inposatu, beste ikuspegiak entzun behar dira (…) Bakoitzaren memoria konpartitzea eta besteenekin kontrastatzea hiriaren sarrera garbitzea bezala da”.