Astea joan da Bartzelonatik irten zinetenetik, zer moduz zaudete?

Astiro-astiro goaz, abiadura egokitu behar dugulako barkurik geldoenaren erritmoari. 30 bat barku abiatu ginen hasiera batean, baina hogei inguru gaude orain, batzuk arazo teknikoak izan dituztelako. Tamaina eta prestakuntza oso ezberdinetako ontziak gaude, gurea adibidez txikienetakoa da, zazpi pertsona goaz, baina gehienetan hogeitik gora. Ontzietan herrialde ezberdinetako pertsonak nahastu gaituzte, eta horrek elkar-ezagutze eta elkar-ikaste aberasgarriak sustatzen ditu. Zazpi gaude eta lau hizkuntzatan moldatzen gara. Etorri garenetako askok ez dugu esperientziarik itsasoan, esaterako ni, dezente zorabiatu naiz, gaurkoa da ondo aurkitzen naizen lehen eguna. Zaintza estua dago gure artean, eta ardura handia ekintza honekiko.

Israelek hasieratik egin du mehatxu, “terrorista” gisa hartuko zaituztela, atxiloketak ez direla “arinak” izango... Horrek eragina du zuengan?

Jasotzen ari garen mehatxuak espero genituen, Israelek berdin jokatu izan du aurreko flotillen aurka, eta oraingoa inoizko handiena eta mediatikoena dela jakinik, aurreikusten genuen. Azpimarratzen dugu nazioarteko uretatik egiten ari garela bidea eta gure ekintzak nazioarteko legedia betearaztea bilatzen duela. Giza laguntza eramatea gatazka dagoen lurralde batera nazioarteko legediak babesten duen jarduera da. Hortaz, Israelek flotillaren aurka egiten badu, nazioarteko legedia urratuko du. Oso argi dugu kosta ala kosta Gazako kostara heldu nahi dugula.

Salatu duzue droneak ikusi dituzuela itsasontziak zelatatzen.

Bigarren edo hirugarren gauean ikusi genituen, geroztik ez ditugu berriz nabaritu. Baina uste dugu Tunisiatik irteten garen unetik maizago izango ditugula gure buruen gainean, aurreko flotilletan horrela izan baita.

Aurrekoekin alderatuta flotilla honek tamainan eta antolakuntzan koska bat gora egin duela ematen du.

Jende asko ari da lurretik flotilla hau babesten: laguntza teknikoa ematen dutenak, abokatuak, tokian tokiko komunikazio taldeak, Euskal Herrikoa kasu... antolakuntza erraldoia da. Milaka pertsonek eman zuten izena itsasontzietara igotzeko, tamalez denentzako tokirik ez zegoen, baina hemen gaudenak milaka horien izenean etorri gara, eta azken bi urteotan mobilizatu diren milioika pertsonen izenean. Gobernuak egiteko prest ez daudena herritarrok egingo dugu, herritarrok ari gara gorputza jartzen.

Ematen du ere munduan zein Euskal Herrian mobilizazioek gora egin dutela, tartean propio flotillaren aldeko ekimenak. Nola ari zarete bizitzen horiek guztiak?

Azken egunotako mobilizazio eta berriek indartu egiten gaituzte. Bilbon Espainiako Vuelta gelditu izana oso polita izan zen, asteburuko itsas-martxa ere ekimen oso indartsua izan da. Olatua handituz doa, eta handitzen jarraituko duelakoan gaude. Genoako portuko zamaketarien adierazpena aipagarria da [adierazi zuten portua blokatuko dutela Israelek flotillari eraso eginez gero], edo Euskal Herritik entzuten hasi gara gure aurka eginez gero greba orokorraren aukeraz. Ez da ekimenaren helburua, baina flotillaren aurkako eraso bat Palestinaren aldeko greben pizgarri balitz, ongi etorria izan dadila.

Eskertzen dugu munduan eta Euskal Herrian flotillaz hitz egitea, baina beti azpimarratzen dugun moduan, garrantzitsuena begiak Palestinan jartzea da. Gu itsasoa zeharkatzen dugun bitartean Israelek jarraitzen du Gazan gosez eta bonbez dena txikitzen.

Eta, hala ere, zaila da irudikatzen Israelek atzera egin dezakeenik.

Bi urte daramagu esaten mobilizazioak egitea ezinbestekoa dela, baina ezinegon handia dugula, irmoagoak izan behar dugula arduradunen aurka neurriak hartzen. Euskal Herrian ditugu hainbat adibide, CAF edo Carrefour kasu. Ahaztu gabe herritar guztiok sionismoaren aurkako armarik garrantzitsuena poltsikoan dugula, edozein erosketa egitean. Hainbat aplikazio daude jakiteko zeintzuk diren produktu israeldarrak, eta edozein zalantzaren aurrean, tokiko produktuen alde eginez ia seguru ez garela tronpatuko. Ez dezagun genozidioa finantzatu.