Maitasunaren amaiera
Aukera gutxi zeuden La amiga de mi amiga (Zaida Carmona, 2022) filma ikusteko, ekoizpen independente hau oso zinema areto gutxitan estreinatu delako. Bizkaia osoan areto bakarrean egon da astebetez ikusgai. Ikus-entzunezkoen munduak milaka aldiz hitz egin du gizakien arteko maitasun harremanez eta gehienak ikuspuntu erromantikoaren begiradatik kontatuak izan dira. Baina Zaida Carmona zuzendariak bere lehenengo lan luzean eskaini behar zuen begirada pertsonalak pizten zidan jakinminak bultzatua, baita lagun on baten gomendioei jarraituta ere, ikustera animatu nintzen.
Filma maitasun harreman baten amaierarekin hasi da. Ezin zuen bestela izan. Hortik abiatuta komedia erromantiko ezohiko batekin egin dut topo. Aktore gehienak zuzendariaren lagunak dira, eta lokalizazioak Bartzelonako beraien ohiko topalekuak. Freskotasuna eman beharko liokeen ezaugarri horrek hainbat unetan filmetik atera nau. Askotan pertsonaien arteko hizketaldiak eta interpretazioak gordinegiak iruditu zaizkit. Kutsu naif bat jabetu da giroaz filmak iraun duen ordu eta erdian, eta noizbehinkako umore momentuak ez dira nahiko izan filmaz gozatzeko.
Filmaren bertuteak, edo interesa piztu didatenak, beste batzuk izan dira. Maitatzeko eta harremanak izateko modu anitzak aztertzen dira pelikulan, elkar gurutzatzen diren hainbat emakumeren arteko harreman sexu-afektiboen bidez. Horrela, maitasun erromantikoaren gabeziekin batera, bestelako harremanen hutsune eta akatsak jarri ditu zuzendariak mahai gainean. Etiketa desberdinak dituzten maitatzeko beste modu hauek (polimaitasuna, anarkia erlazionala...) kapitalismoaren eta kontsumismoaren dinamikak guztiz irentsi dituela agerian geratu da. Gorputzen kontsumo azkar eta hotz hori bizi dugun prekarietatearekin lotu du Zaida Carmonak. Gure bizimoduak eta lanak, edo honen ausentziak, gure harremanak zeharkatu eta baldintzatzen dituzte guztiz. Ardura afektiboa, errespetua eta oreka ezak distira egiten du lan honetan agertzen diren harreman gehienetan. Amodio erromantikoaren heriotzak, ustez askatu behar gintuen arren, betiko gaitzetara kondenatuta jarraitzera eraman gaituela salatu nahi izan du zuzendariak.
Zapore gazi-gezarekin atera naiz zinema aretotik. Pelikulak ez du nire gosea asetu. Filmaren beraren gabeziez gain, guztiz etsigarria da maitasun erromantikotik kanpo eredurik ez izatea eta kontsumo gizarteak harremanetarako moduak guztiz irentsi dituela jabetzea.Gizartea gure gorputzetan eta hauen arteko harremanetan islatzen da, baita sexua ekuaziotik kanpo geratzen denean ere. Moduak eta bideak badaude, egon behar dute. Burutu behar ditugun beste askapen guztiekin bezala, egunez egun sortu beharko ditugu.
Kirmen Uriberen Elkarrekin esnatzeko ordua (Susa, 2016) kronika-eleberrian dago oinarrituta Karmele pelikula, eta liburuek, liburuko istorioek, pantaila handian luzitu dezakete, baina eleberria osorik pantailara eramatea ez da zertan egokiena izan. Zeren, liburua irakurri duenak... [+]
Alauda Ruiz de Azua barakaldarrak zuzendu duen filma hautagai indartsua da sarien lehiarako. Eder bezain irrigarri kokatu du istorioa: tradizio kristauko familian, zeinean hiru alabak kristau eskolara joaten diren, zaharrenak, 17 urteko Ainarak, moja sartzeko bokazioa azalduko... [+]
Zaila da pelikula esperimental baten inguruko kritika idaztea. Alde batetik, normalean, hausnartzeko denbora luzea eskatzen dutelako eta hausnarketa horrek ez duelako analisi zuzena bermatzen. Eta bestetik, interesgarri eta pedante izatearen arteko lerroa oso fina eta... [+]
Igande goizeko saioan, Aldığımız Nefes (Arnasten dugun bitartean) Turkian eginiko filma ikusteko aukera izan dut. Bertan, Esma (Defne Zeynep Enci) alaba eta aita (Hakan Karsak) sei pertsonako familia aurrera ateratzen saiatzen dira, imajina daitekeen... [+]
Paris. Modaren astea da. Hiru emakumek ia espazio bera konpartituko dute, baina ez dira beraien artean askorik erlazionatuko, edo ez dute elkarren berririk izango apenas, ez ikusleok adina behintzat. Angelina Jolie aktoreak gorpuztu du Maxime, 50 bat urte inguruko emakume... [+]
Sentsazioa dut, Alberto Rodríguez zuzendariak edozer egiten zuela ere, txaloak eta prentsa ona jasoko zituela Donostiako Zinemaldian. Ea, niri ere gustatu zitzaizkidan La isla mínima, Modelo 77... Baina goazen lan bakoitza ahalik eta independenteen ikustera. Espainiako... [+]
Erotuta utzi nau pelikulak; agian, kritika honen idazteko eran nabarituko zait. Óliver Laxeren luzemetraia honetan, Luis (Sergi López) eta Esteban (Bruno Núñez) ezagutu ditugu, aita-semeak, bost hilabete alaba/arreba ikusten ez dutela eta, bere bila abiatu... [+]
Norbaiti esan diot film hau “publiko guztiendako” dela eta segituan eman dit alto. Erraz ikustekoa da, egia da, baina akaso jende edota belaunaldi jakin bati enbarazu apur bat egingo dio pantailan ikusirikoak. Ajam, bai: zakil-festa galanta erakutsi dute. Eta... [+]
Bigarren egunari hasiera emateko, Carla Simónen Romería izan da aukeratutako pelikula. Bertan, Marina (Llúcia Garcia) ezagutuko dugu ikusleok, 18 urte bete berri dituen neska gazte kataluniarra. Unibertsitatean zinea ikasi nahi, eta beka lortu ahal izateko... [+]
Gustatzen zaizkit dena leku berean eta denbora jarraituan eta epe motzean gertatzen diren filmak. Hauxe da kasua: Le cri des gardes, Claire Denis zinegilearena. Mendebaldeko Afrikan kokatu dute, herrialderik adierazi gabe. Adierazkorra da hori, filma hasi eta buka kolonialismoa... [+]
Han-hemen entzuna dut garai batean baserriz baserri joaten zirela musikariak, eskean pentsatzen dut. Soinua soinean hartuta imajinatzen ditut, atea jotzen eta aurpegia galanki botatzen, barrura sartu ahal izateko. Uste dut noizbait Ruper Ordorika entzun izan dudala entzuna edo... [+]
Ainda estou aqui memoria eta erresistentzia pelikula bat da, horrela esan du Walter Salles zuzendariak, ostiraleko pasearen aurretik. Iaz estreinatutako pelikulak sari dezente irabazi ditu, iazko Goya sarietan eta aurtengo Oscarretan film iberoamerikar onenaren eta film... [+]
Dominga Sotomayorren Limpia pelikulak estreinatu du Horizontes Latinos saila, Latinoamerikako pelikulena, hain zuzen ere. Txileko hiriburuan kokatuta, interna edo etxeko langile baten istorio klasikoa ekarri du pantailara Sotomayorrek. Herrialdeko hegoaldeko klase baxuko emakume... [+]
Zinemaldiko hasierako gala izan da ostiralean, eta Kursaaleko oholtzan Palestinaren eta Israeli boikota egitearen aldeko aldarriak entzun dira. Itziar Ituñok, Silvia Abrilek eta Toñi Acostak aurkeztu dute gala, eta hiruek egin dute Palestinaren alde.
José Alayónen La Lucha besarkadaz beteriko eszena batekin hasi da, indartsu, ohartu garen arte besarkada horiek kanariar borroka deritzon kirol bateko heltze teknika bat zirela. Fuerteventuran, Miguel aita (Tomasín Padrón) eta Mariana alaba (Yazmina... [+]