Han-hemen entzuna dut garai batean baserriz baserri joaten zirela musikariak, eskean pentsatzen dut. Soinua soinean hartuta imajinatzen ditut, atea jotzen eta aurpegia galanki botatzen, barrura sartu ahal izateko. Uste dut noizbait Ruper Ordorika entzun izan dudala entzuna edo leitua zuen istorioren bat kontatzen, musikariren bat baserri batera joan eta etxeko andreak bere alabak gorantz bidaltzen eta ezkutatzen zituela, artistarekin interakziorik ez izateko, ligatu ez zezaten. Artistek iruzurti izateko fama zuten, antza. Dirurik ez, baina etxeko alabak baba dariela uzteko gai omen. Artistaren ikuspuntutik begiratuta Ordorikak badu kantu bat, Daniel Johnstonen moldaketa, kontatzen duena artistaren bizimodua ez dela atseginena, familia beti gainean izaten duelako, “esanez lanen bat hartzak”...
Artista eredu horrekin ez dute zerikusirik pianista europar, zuri, gizon eta heteroek. Prototipo guztiak betetzen ditu Deux pianos filmeko Mathias Voglerrek. Hain da argitsua, alkoholarekin (ere) arazo potoloak dituela, hain inteligente diren artista guztiek bezalaxe. Baita maitasun harremanetan ere. Badakizue, artista top-top hauek... Profil esplotatuegia da, ordea, zineman. Eta badakigu beti ongi amaitzen duela istorioak, tristeziak alkoholean itotzeari utzita. Igande arratsaldetako telebistako filmek erakutsi digute halakorik.
Lyongoa da Vogler pianista, baina urte mordoa daramatza Japonian bizitzen, goi-goi mailan jotzen. Bere irakasle ideal eta mitifikatu Elenaren mezua jasoko du, eskatuz Lyonera itzultzeko kontzertu berezi bat prestatzera. Lyonen, haur-parke baten albotik igarotzean, 9 urte inguruko haur bat ikusiko du, eta harengan sortuko zaio miresmena. Harengan ikusiko du bere burua; geroago jakingo dugu zergatik.
Maitasun harreman bat berreskuratuko du gero Voglerrek, baita bere amarekin harremana ere... Gidoi klasikoegia du pelikulak. Baina lagun bati komentatzen nion moduan: hasieran astuntxoa egin bazait ere, bigarren parteak entretenitu nau. Film atsegina da ikusteko, eta horretan piano hotsek laguntzen dute. Kuriosoa egin zait, ordea, pelikula amaitzea akordeoi soinuarekin; horri bai ez diodala zentzurik ikusi.
Gustatzen zaizkit dena leku berean eta denbora jarraituan eta epe motzean gertatzen diren filmak. Hauxe da kasua: Le cri des gardes, Claire Denis zinegilearena. Mendebaldeko Afrikan kokatu dute, herrialderik adierazi gabe. Adierazkorra da hori, filma hasi eta buka kolonialismoa... [+]
Ainda estou aqui memoria eta erresistentzia pelikula bat da, horrela esan du Walter Salles zuzendariak, ostiraleko pasearen aurretik. Iaz estreinatutako pelikulak sari dezente irabazi ditu, iazko Goya sarietan eta aurtengo Oscarretan film iberoamerikar onenaren eta film... [+]
Dominga Sotomayorren Limpia pelikulak estreinatu du Horizontes Latinos saila, Latinoamerikako pelikulena, hain zuzen ere. Txileko hiriburuan kokatuta, interna edo etxeko langile baten istorio klasikoa ekarri du pantailara Sotomayorrek. Herrialdeko hegoaldeko klase baxuko emakume... [+]
Zinemaldiko hasierako gala izan da ostiralean, eta Kursaaleko oholtzan Palestinaren eta Israeli boikota egitearen aldeko aldarriak entzun dira. Itziar Ituñok, Silvia Abrilek eta Toñi Acostak aurkeztu dute gala, eta hiruek egin dute Palestinaren alde.
José Alayónen La Lucha besarkadaz beteriko eszena batekin hasi da, indartsu, ohartu garen arte besarkada horiek kanariar borroka deritzon kirol bateko heltze teknika bat zirela. Fuerteventuran, Miguel aita (Tomasín Padrón) eta Mariana alaba (Yazmina... [+]
Zaila izan ohi da, Zinemaldian horrenbeste pelikula ikusteko garaian, egutegia ondo antolatzea. Sail ugaritako filmak aukeratu, gustukoak izango zaizkizunak bilatzen saiatu, egunak eta orduak ondo itxi... Tartean, ordu galduren bat betetzeko, atentzioa eman ez dizun lanen bat... [+]
Juzgurik ez dut egingo ea “okupa onak” edo “okupa txarrak” existitzen diren, baina bateren batek ziur desberdinduko dituela telebistan ikusten dituen “okupak” eta film honetakoak. Ze, funtsean, premia batek eraginda, bere jabetzakoa ez... [+]
Film honek irekiko du gaur, ofizialki, Donostiako Zinemaldia, baita Sail Ofiziala ere. Daniel Hendlerrek zuzendu du 27 noches pelikula, hein handi batean errealitatetik asko duena. Baina ziur ez zela istorioa errealki hain arin iragan.
Martha Hoffmanek 80taka urte ditu,... [+]
Euskal Aktoreen Batasunak emandako saria aktore irundarrak jasoko du aurten, Euskal Zinemaren Galan egingo den ekitaldian, irailaren 23an.
Beste urte batez, ARGIA komunikabidea bertatik bertara ibiliko da munduko zine jaialdirik ezagunenetakoan, Donostiako Zinemaldian, ostiral honetan hasi eta hurrengo larunbatera arte. Fokuen azpian ibiliko diren filmei ez ezik, apalago igaroko direnei begira ere ipiniko gara, eta... [+]
Euskarazko ekoizpenek presentzia nabaria izango dute aurtengo edizioan. Bestelakoen artean, espektatiba handiko lan eta gonbidatuak izango dira Donostian: George Clooney protagonista duen Jay Kelly pelikula; Angelina Jolie ere ikusiko dugu Couture-rekin; Julliete Binoche... [+]
Vicentek 76 urte ditu eta azken mende laurdena Kanaria uharteetan darama, Maspalomas herrian, 50 urteko bizialdian ezkutatu duen izatea haizatzen: homosexuala da. Ezbehar baten eraginez, Donostiara itzularaziko dute, eta zahar etxe batean sartuko. Atzera ere, armairuko ateak... [+]
Sail Ofizialean erakutsiko dira hiru: Maspalomas, Karmele eta Zeru ahoak. Lehia nagusitik kanpo, zuzendari onenaren saria irabazten ahaleginduko da Irati Gorostidi Aro berria pelikularekin. Beste zenbait lan ere aurkitu ahalko dira.
Zinemaldiaren atariko orokorra beste [+]
Astelehenean jakinaraziko dituzte ordutegiak, eta hilaren 14an, igandean, jarriko dituzte salgai lehen egunetako sarrerak. 254 film egongo dira ikusgai, 56 herrialdetakoak.
'Ehun metro', Zergatik panpox', 'Hamaseigarrenean aidanez' eta 'Oraingoz izen gabe' dira zaharberritzen ari diren lanak. Zinemaldiko Klasikoak sailean ikusi ahalko dira.