Ikusgarriak dira berriz ere metalgintzako sektoreko grebak Bizkaian azken bi asteetan utzi dizkigun irudiak. Badago langile borrokaren amaieraz aritzen denik Euskaldunako garaiak nostalgiaz gogoratuz, baina errealitatea da lan gatazken kopuruak gora egin duela Euskal Herrian urtez urte, eta emaitzak, nahi baina mugatuagoak izan arren, hor daudela. Lan baldintzak babesteko sinatu diren hitzarmen gehienak langile borrokaren ondorio izan dira. Borroka guztiek ez dute oihartzun bera ordea.

Zaharren egoitzetako langileek –gehienak emakumeak– borrokan jarraitzen dute, grebak egiten eta kalera irteten. Sindikatuen arteko akordiorik gabe eta mobilizatzeko hainbat bide erabiliz bada ere, herrialde guztietan daude gatazkak zaintzaren esparruan.

Eta lerro buruetan aurkitzea zaila den borroka honen guztiaren testuinguruan, izan dugu Lakuan egin eta Eusko Jaurlaritzak parlamentuko lau pareta artean gorde nahi izan duen ikerketa baten berri: COVIDak gehiago hil zuen langile gutxiago zituzten zaharren egoitzetan. Ikerketak erakusten du, borrokan urteak daramatzaten emakumeek arrazoi osoz salatzen dituzten ratioek, eragin zuzena izan zutela heriotza kopuruan.

Negarrari ezin eutsirik, zera erantzun zidan langile batek ikerketari buruz galdetuta: “Minez oihuka zorabiatzen ziren, gainean kaka egiten zuten, jaten ematea behar zuten… Gehien behar gintuzten momentuan, langile bakarra ni nintzen txanda osoan, 31 pertsona zaintzeko. Ezinezkoa zen”. Ez dugu zertan Madrilera joan, salatzeko  zaharren egoitzetan negozioa jarri zela zainduak izan behar zuten nagusien osasunaren aurretik; baditugu hemen aukerak zaintzako langileekin kalera ateratzeko.