Etxeko langileak gainontzeko langileekin parekatzen dituen legea egiteko asmo dagoela txalotu zuten Madrilen, Espainiako Parlamentuan. Han zeuden langileek esan zutenez, urteetako borroka aldarrikatzeko jo zituzten txaloak. Erabakia oraingoz konpromiso bat da, lege bihurtzeko bide luzea egin behar duena. Eta lege bihurtuta ere, ongi dakite borrokan jarraitu beharko dutela etxeko lanetan egoera latzenetan daudenengana iristeko.

Txaloak entzun ziren ere prostituzioarekin amaitzeko lege abolizionistari bide eman zitzaionean. Bazuten zer txalotu proposamenaren egileek, garaipena zelako egitasmoari bide ematea. Ulertzen dut ere legearen sokakoek urratsa txalo artean hartzea, posizioen lehiak eztabaida politikoak baino indar gehiago duenean, nork irabazi delako kontua.

Txaloak txalo, erabaki hauek ekarriko dutena da garrantzitsuena, eta Atzerritartasun legeak indarrean jarraitzen badu, ezer gutxi edo ezer ez. Paperik gabe lan egiten duten etxeko langileek eskubiderik gabe jarraituko dute. Eta legea ez da arazoa izango proxenetentzat, paperik gabeko emakumeen premiak eta babes faltak berdin jarraituko badu.

Faltan bota dut diskurtso abolizionista etxe barruko langile internen figura onartezinaren aurrean. Gehiegizkoa egiten zait, prostituzioaren gaian bezala ez dudalako lekurik topatzen nire kontraesan, kezka eta zalantzetarako. Baina argi dut marra gorriak badirela, eta errespetatzea lortuko badugu, langileon topagune izan behar direla. Atzerritartasun legea baliatzea langileak mugarik gabe zapaltzeko errazegi bortxatzen den marra gorria da, Gipuzkoako ostalaritzako patronalari galdetzea besterik ez dago. Legearen abolizioa, honetan ez dago beste aukerarik.