Kontatzen duen herria ez da inoiz hilko
Donostian izan naiz asteazkenean, hiriko Giza Eskubideen Zinemaldiko hirugarren eta azken aurkezpenaren kari. Lander Garrok zuzenduriko 2 urte, 4 hilabete eta egun bat filmaren aurre estreinaldia da, soldaduskari uko egin eta haren deuseztatzea lortu zutenen borroka kontatzera etorri den pelikula. Nire lehen ekitaldi postkonfinal eta intelematikoa. Ordua hurbiltzen ari dela egin dugu Antzoki Zaharrera eta Embeltran kale erdia okupatzen duen ilararen puntan jarri gara. Aurpegi ezagun eta ez hain ezagunak, bigarren hauek lehenengoek elkar nola agurtzen duten begira.
Jarri gara gure lekuetan, bi metrotara eta maskara soinean. 19:00etan hastekoa zen emanaldia ia ordu erdiz atzeratu dela ikustean oroitu naiz “Puntualitatea da etika iraultzailearen zutabe nagusienetako bat” txiokatzen zuela duela egun batzuk filma aurkeztera atera direnetako batek. Tira, merezi badu, barkatuko diogu.
2012an bota zuten 1990eko hamarkadan hainbeste gazte intsumituren bizitoki izan zen Iruñeko espetxea eta, jakin bezain pronto pentsatu zuen intsumituetako batek horixe zutela aukera kamera hartu eta azken irudi batzuk grabatzeko. Hori izanen zen ondoko zortzi urteetan gorpuztuko zuten pelikularen abiapuntu. Bi urte, lau hilabete eta egun bateko kartzela zigorra ezarri zieten hiltzen ikasi eta “gizondu” nahi izan ez zuten gazteei, 3. graduko zigorrari planto egin ondotik. Suhiltzailea, musikaria, irakaslea, lurrari loturiko aktibista eta kazetari bi dira kontakizunaren protagonista, beste gazte askorekin batera intsumisioaren aldeko borrokan aritu ziren sei lagun. 25 urte dituzten ziega barneko ahots grabaketak, IRAko kideak eredu hartuz eginiko hotz grebako argazkiak eta ingurukoen lekukotasunak erakusten dizkigu dokumentalak, besteak beste. Sei lagun hauen ahoetatik kontaturikoaz haratago doa pelikula: ederki erakusten du emakumezkoek –ez bakarrik ama edo bikote zirenek– mugimendu anitzaren barruan izan zuten izugarrizko garrantzia, baita intsumisioaren borrokak egungo beste borroka batzuekin –hala nola feminismoarekin edo elikadura burujabetzarekin–, duen oinarri partekatua ere. Kontakizuna umorez eta emozioz janzteko gai izan da Garro, bietatik behar zen neurrian harturik eta biak behar bezala uztartuz.
Herri honetan desobedientzia zibil ez-bortitza berriz ere lehen lerroan jartzeko proposamena egiten du intsumisoetako batek, behar bezainbeste ospatu ez zen garaipen haren oinarri izan zela agerian utzi ondotik. “Kontatzen duen herri bat ez da inoiz hilko” idatzi du Twitterren protagonistetako batek eta arrazoi. Estreinaldia Iruñean izanen dela esan dit txoritxo batek eta edukiera erdiko garaiotan gabiltzala kontuan izanik… Bizkor ibili!
A! Eta lasai, berandu hasten bada ere merezi du, zinez…
Aro berria ekarri du pantailara Irati Gorostidi zinemagileak, eta a ze aro berri. 1970eko azken urteetan dago kokatua Aro Berria Gorostidiren lan berria, New Directors sailean lehiatzen dena. Azken urte horiek, Francisco Franco diktadorea hil eta demokraziara trantsiziokoak,... [+]
68.000 gazatarretik gora hil ditu Israelek Gazako Zerrendan. “Ez dira zenbaki hutsak” aldarrikatu izan da sarri, baina zaila izaten da hedabideetan bestelako kontaketarik ematen, informazio guztia blokatuta dagoenean. Bada, The voice of Hind Rajab pelikulak lortu du... [+]
Palestinaren aldeko aldarriak ia egunero ikusten ari garen Zinemaldi honetan, Dolores Fonzi argentinarrak abortuaren legeztapenaren borroka mahaigainera ekarri du modu biziki intentsuan. Hasieratik harrapatu eta hunkitu nau Belén pelikulak.
Istorio erreala da. 2014ra... [+]
Biopic-ak egitea beti pentsatu izan du oso zaila izan behar dela. Ze, klaro, pertsona erreal bati buruz ari zara, ziurrenik dagoeneko hilda dagoena, eta, pentsatzen dut, ez zarela zu izango mundu honetan pertsona hori hoberen ezagutzen duena. Egongo da nor hobekiago ezagutzen... [+]
Zinemaldiaren laugarren eguna Kursaaleko bigarren aretoan hasi dut. Bertan, Ni de yan jing bi tai yang ming liang-en (Gaueko soinuak) estreinaldia ikusteko aukera izan dugu, produktore, aktore eta zuzendariaren presentziarekin. Filmean, Qing (Aline Chen) da protagonista, neskato... [+]
Sinopsiaren arabera aukeratzen ditut filmak, noski, ez da batere harrigarria. El mensaje-renak (Mezua) hala zioen, hitz gutxitan: krisi ekonomiko betean, animaliekin hitz egin dezakeen 9 urteko neska bat eta bere tutoreak maskoten medium zerbitzua ematen ari dira furgoneta... [+]
Kirmen Uriberen Elkarrekin esnatzeko ordua (Susa, 2016) kronika-eleberrian dago oinarrituta Karmele pelikula, eta liburuek, liburuko istorioek, pantaila handian luzitu dezakete, baina eleberria osorik pantailara eramatea ez da zertan egokiena izan. Zeren, liburua irakurri duenak... [+]
Alauda Ruiz de Azua barakaldarrak zuzendu duen filma hautagai indartsua da sarien lehiarako. Eder bezain irrigarri kokatu du istorioa: tradizio kristauko familian, zeinean hiru alabak kristau eskolara joaten diren, zaharrenak, 17 urteko Ainarak, moja sartzeko bokazioa azalduko... [+]
Zaila da pelikula esperimental baten inguruko kritika idaztea. Alde batetik, normalean, hausnartzeko denbora luzea eskatzen dutelako eta hausnarketa horrek ez duelako analisi zuzena bermatzen. Eta bestetik, interesgarri eta pedante izatearen arteko lerroa oso fina eta... [+]
Igande goizeko saioan, Aldığımız Nefes (Arnasten dugun bitartean) Turkian eginiko filma ikusteko aukera izan dut. Bertan, Esma (Defne Zeynep Enci) alaba eta aita (Hakan Karsak) sei pertsonako familia aurrera ateratzen saiatzen dira, imajina daitekeen... [+]
Paris. Modaren astea da. Hiru emakumek ia espazio bera konpartituko dute, baina ez dira beraien artean askorik erlazionatuko, edo ez dute elkarren berririk izango apenas, ez ikusleok adina behintzat. Angelina Jolie aktoreak gorpuztu du Maxime, 50 bat urte inguruko emakume... [+]
Sentsazioa dut, Alberto Rodríguez zuzendariak edozer egiten zuela ere, txaloak eta prentsa ona jasoko zituela Donostiako Zinemaldian. Ea, niri ere gustatu zitzaizkidan La isla mínima, Modelo 77... Baina goazen lan bakoitza ahalik eta independenteen ikustera. Espainiako... [+]
Erotuta utzi nau pelikulak; agian, kritika honen idazteko eran nabarituko zait. Óliver Laxeren luzemetraia honetan, Luis (Sergi López) eta Esteban (Bruno Núñez) ezagutu ditugu, aita-semeak, bost hilabete alaba/arreba ikusten ez dutela eta, bere bila abiatu... [+]
Norbaiti esan diot film hau “publiko guztiendako” dela eta segituan eman dit alto. Erraz ikustekoa da, egia da, baina akaso jende edota belaunaldi jakin bati enbarazu apur bat egingo dio pantailan ikusirikoak. Ajam, bai: zakil-festa galanta erakutsi dute. Eta... [+]
Bigarren egunari hasiera emateko, Carla Simónen Romería izan da aukeratutako pelikula. Bertan, Marina (Llúcia Garcia) ezagutuko dugu ikusleok, 18 urte bete berri dituen neska gazte kataluniarra. Unibertsitatean zinea ikasi nahi, eta beka lortu ahal izateko... [+]