Gauza jakina da: insomnioduna naiz, eta aholku guztien kontra, sakelako telefonoa izaten dut mesanotxean. Alberto Pradilla eta Elizabeth Macklinen desorduetako –niretako, ez haiendako– postekin ez banaiz lokartzen, bada TL bat hutsezina dela: Jon Iñarriturena. Izugarria da bere etorria eta izugarria –oraingoan literalki– gizon honek sorrarazten dituen maitasun, miresmen, desira eta sedukzio mezuak, ezkonduta ote dagoen galdetzeraino –eta berak erantzun, hori ere esan beharra dago–. Pello Urzelaik beti esan ohi du hauteskundeak ez direla Twitter bidez irabazten, eta nago arrazoi duela horretan. Hauteskunde egunerako berdin jarrituz gero, ordurako aise izango ditu milaka jarraitzaile gehiago, baina susmoa daukat proportzioan askoz gehiago direla jarraitzaile katalanak –edo estatukoak, nahi baduzu–. Eta, horiek ez diote bozik emanen. Ez dut ukatuko bizkaitarren dotorezia eta erakargarritasuna; areago, bat egiten dut hein handi batean, baina arriskua ikusten diot horrelako soslaia dutenei: gehiago daudela Euskal Herritik kanpokoari adi, eta berdin gisan, hangoak direla jarraitzen dutenak.