Bukatu gabeko poemak. Harkaitz Cano.
Zarauzko Euskalduna taberna, Kafe Torero
egitasmoaren barruan. 2011ko apirilaren 28a.

Eseri zen karpeta bete folio, mikrofono soil bat lagun. Egoerak ez zuen erraza behar Harkaitz Canorentzat, material berria zen jende aurrean erakustera zihoana, eta horrelakoetan kantautore... barka, idazle guztiek jakin-mina izaten dute, publikoak nola erantzungo ote duen; ea akorde... barka, lerroren bat aldatu behar ote den. Poemek oso erraz gainditu zuten proba; ordubete beranduago, txaloka ari ziren hurbildutakoak. Bitartean ikasi zuten “huntza” hitzaren soinuak zenbat iradoki dezakeen, ez dela landare soila, edo diskotekako landarea ere badela, “Huntza! Huntza! Huntza!”; eta harakin izateko Internet bidezko ikastaro bat poesia hutsa dela konturatu ziren; eta Google Translate itzultzaile informatikoak olerki eleanitzak sortzeko aukera bikainak eskaintzen dituela; eta primizian jakin zuten albistea: geroz eta gehiago direla munduan gaztainondo bati poemarik inoiz, inola, inon eskribituko ez dioten poetak; eta Canok –edo bere alter ego erresumindu batek, erresumina beti baita leitmotiv ona idazteko– nahiago duela lurpean, liburu “amableak” idazten baino; eta azken kanta... barka, poema luzearekin publikoak... barka, lerrook eskribitzen dituen publikoaren parteak behintzat, bere azken urteetako bizi puskak ikusi zituela pasatzen fotogramak balira bezala, estropadak, inbasioren bat telebistan, zahartu nahi ez, gabonak, “Huntza! Huntza!”, denbora badoala batere konturatu gabe eta nostalgia, eta ez, ez naiz negarrez ari, zerbait sartu zait begian, besterik ez; eta hori, hori guztia, bukatu gabe omen dauden poemekin.