Noiz ezagutu zenuen Vomito taldea?

1988an, 15 bat urte nituenean. Egiako gaztetxean ikusi nituen Eskoria-Tza taldearekin. Orduan gustatu zitzaizkidan besterik gabe, baina gerora bigarren diskoa kaleratu eta gero, arrasto handia utzi zuten nigan.

Siempre fue terror. Zergatik izenburu hori?

Vomitok kaleratu zuen bigarren maketak, 1985ekoak, No es esto terror? izena zuen. Eta lan honen izena horren erantzuna da, taldeko baxu jotzaile Claus Grottenek asmatutakoa.

Noiz eta nola bururatu zitzaizun halako lan-omenaldia egitea?

Biniloen eta punkaren zaletua naiz aspalditik, eta iaz Frantziako Hopla! taldearen single bat kaleratu nuen. Horren ostean, beste zerbait egin nahi nuen, eta Vomitoren maketak berrargitaratzea pentsatu nuen. Zintak entzuten hasi nintzen eta Clausengana jo nuen. Azkenean biok erabaki genuen Vomitoren bigarren sasoia interesgarriagoa dela. Hala, zuzenekoak batzen hasi ginen eta horien aukeraketa egiteaz gain, taldearen gaineko liburuxka prestatu nuen.

Hortaz, taldekideek ondo hartu zuten zure asmoa?

Bai, Clausek asko lagundu dit: lanari izenburua jarri, grabazioak bilatu, abestien aukeraketan esku hartu... Gainera, biok oso argi genuen diskoaren itxura eta taldearen gaineko informazioa zaintzea garrantzitsua zela.

Zer dauka Vomitoren bigarren sasoiak zuretzat interesgarria izateko?

Oso gazte hasi ziren eta hasierako kantak eta hitzak sinpleagoak ziren. Gerora, bigarren diskotik aurrera, berriz, taldeak heldutasuna lortu zuen gauzak egiteko moduan. Hitz interesgarriagoak idatzi zituzten, eta erritmoak lasaiagoak ziren arren kantu sendoak egin zituzten.

Biniloan kaleratu beharra zegoen?

Derrigorrez ez, baina nik biniloa maite dut eta badakit biniloak non mugitu daitezkeen. Hala ere, norbaitek interesa erakutsiko balu, baliteke noizbait CDan ere kaleratzea.