Globalizazio neoliberalaren aurrean, langileria indarra galtzen ari den egoeraren aurrean, Euskal Herria jasaten ari den subiranotasun hutsunearen eta bazterketaren aurrean, Euskal Herrian afiliatu gehien duen sindikatuak proiektu alternatibo bat bultzatu nahi du. Bide horretatik, gainerako sindikalgintza abertzalearekiko harremanak, batez ere LABekiko harremanak, sakontzeari ematen dio lehentasuna, nazio mailako edo nazioarteko bestelako elkartasunerako bideak ahaztu gabe. Horrela nabarmentzen da ELAk azken hilabeteotan eztabaidatu duen eta funtsezkoak izango ez diren zuzenketa txiki batzuekin X. Biltzarran onetsiko duen ponentzia orokor bakarrean. Zantzu guztien arabera, berriro ere Jose Elorrieta hautatuko dute idazkaritza nagusirako.
Euskal Herrian 90.256 afiliatu dituen sindikatuko 736 ordezkarik esku hartuko dute biltzarran. Horietako 350 eskualdeetako batasunetatik datoz, beste 350 federazio profesionaletatik eta gainerako 36ak Batzorde Nazionaletik. Bertaratuko diren kideen adinaren batez bestekoa 41,73 urtekoa da, eta horiek 11,65 urteko antzinatasuna dute. 35 urtetik beherako 186 ordezkari izango dira (%24,46); eta 175 emakume (%23,78). Bi biltzarretan esku hartu duten ordezkariak 207 dira (%28,12) eta ordezkari berriak 322 (%43,76).

X. Biltzarrerako ponentzian biltzen diren aipamen batzuk ekarri nahi ditugu orri hauetara, datozen urteei begira sindikatu abertzaleak izango dituen erronka nagusiak ezagutzeko. Erronka horiek zein izango diren jakiteko globalizazio neoliberalak ezarritako egoera aztertu dute, langileriaren indarguneak galera bat sumatzen ari direla kontuan izanik.
Bost erronka nagusi nabarmentzen ditu ELAk: etsipen ideologikoari aurre egiteko proiektu alternatiboa proposatu beharra; gestioan oinarritzen den sindikalgintzaren ereduaren aurrean aurkako botere bat eraikiko duen ereduaren beharra; lerratze korporatiboei aurre egiteko elkartasunezko balioen inguruko militantzia sendotu beharra; neoliberalismoari aurre egiteko gizartearen kohesioa indartu beharra; instituzionalismoari aurre egiteko ezarpen sindikala sendotu eta berritu beharra.
Lehen erronkari dagokionez, ponentziak aipatzen duenez, egoera korapilatsuan aurkitzen da sindikalgintza. Eta hori ez da besterik gabe ekonomia egoeraren eta haren ondoriozko prekariotasun, langabezia eta gizarte bazterketaren eraginez gertatzen. Halaber, ez du esan nahi ezta ere langileek beren nortasuna "betidaniko klase balio" gisa ezagutzen ditugun haiez kanpo eraiki behar dutelako denik. Berdintasuna, justizia eta elkartasuna beti bezain garrantzitsuak, edota inoiz baino beharrezkoagoak, izaten jarraitzen dutela esan ondoren, eta etorkizuneko programak eta borroka ereduak aldatu beharko direla adierazi ondoren, ponentziak dio bideragarria dela neoliberalismoari aurre egingo dion proiektu alternatiboa osatzea, izan ere ezerk ez baikaitu behartzen indarrean dauden jardunbide ekonomiko eta sozialak ezinbestekoak eta gaindiezinak direla sinestera. ELAren ustez, enplegu gehiago eta hobea, fiskalitate zuzenagoa eta langileen bizimoduaren duintasuna ziurtatuko duen gizarte babesa "ezinbestekoak eta eskuragarriak" dira gaur egun.

Bigarren erronkari dagokionez, berriz, IX. Biltzarrean sindikalgintza errebindikatzailearen alde eta afiliazio handi baten bidez gizartean ondo erroturiko sindikalgintzaren alde hartutako bidetik jarraitzen dute, ordezkaritza soilean eta erakundeetan esku hartze hutsean geratzen den sindikalgintzatik urrundu nahian. Bi edo hiru alderdiko erakunde foroetara lotzen eta baldintzatzen duten euskarri materialak dagoeneko baliorik ez dutela adieraztearekin batera, ponentziak dio aurkako boterea eraikitzean oinarritzen den ereduak, sindikal arloan nahiz gizarte arloan, bere itunak ondo zehaztu beharko dituela, zeren batuketak kenketa bihur baitaitezke sindikalgintza eredu kontrajarriak bateratu nahi direnean. Horregatik esaten dute hain zuzen, gehigarri diren batuketak lortu behar direla, "erakunde mailako onarpenaz kezkatzen ez diren gizarte eta sindikatu eredu errebindikatzaileekin bat eginez".
Hirugarren erronkan ageri denez, indarrean dagoen neoliberalismoak lotura kolektibo eta sindikal guztiak suntsitu nahi ditu, eta "sindikatuen neokorporatibismoa" eragiteko arriskua dago. Horregatik nabarmentzen du ponentziak, langile multzo jakin batzuen alde arituko diren interes talde bihurtzeko arrisku handia dutela sindikatuek, afiliatuen multzoari bermatzen zaizkion zerbitzu batzuk eskaintzen jarraitu arren. Bide horretatik lerratzea eragozteko, ekintza sindikalaren bitartez gizarteko zati baten bazterketari aurre egitea eta militantzia elkartasunezko balioen inguruan sendotzea proposatzen du.
Gizartearen kohesioa sendotzea da ELAren laugarren erronka. Beraz, negoziazio kolektiboari loturiko betidaniko jarduera sindikalarekin batera, aro berri honetarako, oinarri ideologikoan nahiz jarduera arloan, ongizatearen esparruko gaiak, hala nola gizarte babesa, fiskalitatea eta gizarte soldata, oso aintzakotzat hartzen dituen jarduera bultzatzea proposatzen du txostenak.
Azkenik, txostenaren bosgarren erronkaren arabera, sindikalgintzaren jarduera ezin da "jokabide instituzionalisten" menpean geratu, zeren hainbat ekimen instituzionalen garrantziari ukorik egin gabe, sindikalgintza abertzalearen benetako indarra afiliazioa hobetzen eta gazteak eta emakumezkoak barneratu eta biltzeko antolamenduak berritzen saiatuko diren pertsonengan eta taldeetan baitago