Berri honek hasiera batean pozgarria dirudi, baina argi gorri guztiak piztu  dizkigu. Izan ere, berrian hau jasotzen da, hitzez hitz: “Azkaratek azaldu du oxido kuprosoarekin tratamendu gutxi egiten ari direla, baimendutako hektarea-kopuruak eta tratamendua aplikatzeko baldintzak muga direlako –lurretik eta herrigune zein ur ibilguetatik 100 metrora–, eta eguraldia kontuan hartu behar delako, “euririk ari ez duenean eta haize gutxi dabilenean egin behar delako tratamendua, oxidoa ez dezan urak eraman”. Horraino ezaguna da istorioa, baina berrian hainbat esaldi aurrerago hau aipatzen da: “Kuprosoaz gain, basozaleak onddoaren kontrako beste hainbat produkturekin ari dira probak egiten, hala nola olio esentzialekin, landare-estraktuekin eta ongarriekin zuhaitzak indartzeko”. Hau berria da, gaurdaino ez sektoreak ez administrazioak ez dutelako aipatu ere egin oxido kuprosoaz gain beste inolako produkturik erabiliko zenik diru publikoarekin ordaintzekoa den estrategia horretan.

Esperimentaziorako erabiliko dituzten lursailak Neiker-en begiradapean daude eta espero dugu haiengandik zer eta nola egin duten jakitea; interesgarria izango da horrelako nahasturak erabilita oxido kuprosoaren benetako eragina zein izan den jakitea. Baina, eta jabego pribatuko lursailetan? Nor ari da hori guztia kontrolatzen? 

Izan ere, gure inguruan horrelako tratamendu bakanak egiteko behar diren baliabide tekniko eta materialak dituzten enpresak gutxi dira, eta jakin dugu enpresa horiek onddoen izurriteei aurre egiteko fungizida generiko eta sistemikoak (esaterako, metil-tiofanatoa) erabiltzen ari direla; hain zuzen ere, oxido kuprosoa baino askoz kaltegarriagoak ingurumenerako, eta beraz, gure osasunerako.

Hortik gure kezka: enpresa horiek jakinarazi al diete jabeei zerekin ari diren fumigatzen hairen pinudiak? Fumigazio-baimen horietan jasota al daude baliatzen ari diren produktuen eta horien dosien kantitateak? Nor ari da kontrolatzen enpresa horien lana? Ez ote gaude beste iruzur baten aurrean?

Gure administrazio publikoek eta sektorea ordezkatzen duen Baskegur elkarteak berak  behin eta berriro erakusten duten inprobisazioaren eta ezezagutzaren neurria ematen du “Konifero basoak berreskuratzeko euskal estrategia” deitutako pelikularen azken kapitulu honek. Bada, erantzunak entzuteko irrikitan gaude, gure eskubidea da.