Konfinamenduarekin egunerokotasun berriak sortu behar izan ditugu, eta, nahi ala ez, hirietako eraikinetan bizi garenontzat, gertu ditugun auzokideekin harreman ezberdinen garapenarekin zerikusia izan du horrek (etxe ondoan dauden dendariekin ere gertatu da, zorionez). Gurean horrela izan da, behintzat; nola edo hala, alarma estatuaren ezarpenarekin batera, ondoan zeudenekiko ardura sentitzen hasi ginen.

Lehen asteburu horretan auzokideen mapa egiten ikusi nuen neure burua, bakoitzari arrisku marka bat paratuz. Lan horretan, ohartu ginen auzokideen laurdena bakarrik bizi ziren 75 urte baino gehiagoko emakumeak zirela. Uste baino arrisku maila handiagoa zuten gure ondokoek, eta berehala, distantzia mantenduta, inposatutako urruntasun horrekin, hamabigarren solairutik lehenengora atez ate joaten hasi ginen, jendea nola zegoen jakin nahian.

Bi metroko distantzia zuten lehen, bigarren eta hirugarren bisita horiek egunerokotasun berri bat ehundu zuten, hasieran agurrean oinarriturik zegoen harremana alde batera utziz. Horri esker, haien bizitza luzeen berri izaten hasi ginen. Jakin genuen zeintzuk ziren Huescatik etorritako Deliaren erronkak eta haren senarra zenaren egoera. María Socorro asturiarra ihes historia baten protagonista izan dela ezagutu genuen, autonomian errotutako bizitza baten alde egiteko gauzatu zena. Azagrako Conchitaren bizitzaren gogortasunak harritu gintuen, haren ageriko poztasunetik urrun badago ere.

Haiek egin dizkiguten enpanada, bizkotxo eta madalenek irudikatzen dute Silvia Federicik Afrikaren inguruan behin eta berriz errepikatzen duena: emakume helduek inoiz ez dute behia saldu nahi edo zuhaitza moztu nahi, haiek direlako erro eta babesle; beti dute buruan komunitatearen biziraupena.