Ikusitakoak ikusita, “Espainiako Estatua krisian dago” esateari utzi eta “Espainiako Estatua krisia da” esatera pasa beharko genuke: bere buruarentzat irtenbide instituzionalik aurkitzen ez duen telenobela bihurtua dago, urteak aurrera doaz, hauteskundeak bata bestearen atzetik kateatzen dira eta ez dirudi azaroko hauek ere soluzio askorik ekarriko dutenik.

Pedro Sanchezek apirilean baloia hartu zuenean posesio laburraren alde egin zuen. Asko konbentzitzen ez zuen ezkerreko pakturantz korrikaldi baten ondoren, Iglesiasi baloia pasa ordez hiruko urduri bat jaurtitzea erabaki zuen. Tiroak burdina jo du. Errebotea Vox-eko faxistentzat. Eta partidua lehen baino konplikatuago. Gobernu aurrerakoia lortuko duela esan du jarduneko presidenteak hauteskunde gauean, baina kongresuaren gazta erdia nola banatu den ikusita, duela zazpi hilabete baino kabriola gehiago egin beharko ditu, Unidas Podemoseko sozialdemokrata populisten eta Ciudadanoseko liberal-falangisten babesa lortu beharko lukeelako, eszenan agertu diren ordezkaritza txikiko alderdi batzuenaz gain.

Bada beste aukera bat, PPrekin alemaniar estiloko koalizio handi konstituzionalista bat osatzea. Gehiengo zabal horrekin 78ko erregimenaren eraikinak ustelduta dauzkan zimenduetan obrak egin ahalko lituzkete, amiltzeko arriskuan dagoen cortijo-a nolabait zurkaiztu. Baina apustu horrek problema bat dauka: are gehiago laineztuko luke Abascalen legioa. 

Gobernagarritasun faltaz hitz egiten dute tertuliano iberikoek aspaldiko urteetan. Ez da harritzekoa, kontuan izanda Espainiako kultura politikoan duela 40 urtera arte gobernaezintzat jotzen zela alderdi batek baino gehiagok parte hartzea baimentzen zuen edozein sistema. Atzetik etorri zen bi partidu handien alternantzian oinarritutakoa, 78ko Erregimena, baina onenak emanda dagoela dirudi. Eta zaharra ahitzear dagoen, baina berria berandutzen ari den argilun honetan, munstroak agertzen hasi dira: 52 diputatu faxista patroien menpeko Espainia batuaren zerbitzura. Vox-en obsesioak Espainiaren krisiaren sintomatzat hartzen baditugu, garbi samar ikusten da eskubide nazionalak eta sozialak direla estatua gaixotzen dutenak. Bi eremu horietan egiten diren borrokek erakutsiko dute, beraz, etorkizunak zer aurpegi izango duen, segur aski hauteskundeek baino argiago.