Forteventura (Illas Canarias), 11 de febreiro de 1954. A Colonia Agrícola de Tefia púxose en marcha no aeroporto abandonado da illa, no medio do deserto. Tras o eufemismo da colonia agrícola, na práctica, Tefia foi un campo de concentración coñecido principalmente pola represión dos membros da comunidade LGBTI. Pero cando abriron o espazo fai 60 anos, non había presos homosexuais nin, polo menos, condenados por esa causa.

A zona de Tefia foi utilizada desde o principio para “corrixir” aos condenados por violar a Lei de Alfer e Delincuentes. A lei data de 1933, II. Republicano, e non consideraba a homosexualidade como delito. Pero poucos meses despois de que a zona de Tefia abrise as súas portas, en xullo de 1954, o goberno franquista decidiu modificar a lei engadindo “homosexuais” á lista de delincuentes.

Pouca documentación e datos concretos sobre Tefia. Estivo en funcionamento durante doce anos e foi pechado en 1966 por falta de presos. En total houbo entre 250 e 300 presos, dos cales uns 80-100 foron acusados de homosexualidade; eran mozos de entre 18 e 23 anos, todos homes.

A directora dos primeiros anos foi unha ex carmelita de Vitoria, chamada Prudencio de la Fuente ou Prudencio da Casa, que podería haber dous cargos do mesmo nome.

Pero o testemuño dos presos encarcerados, Tefian, é o que máis sabemos do que sucedeu alí. Juan Curbelo e Octavio García falaron sobre o que alí viviu, ambos os condenados por homosexualidade. Nesta Colonia Agraria pouco aprenderon da agricultura; durante longas horas obrigábanlles a picar a pedra, déronlles malleiras en calquera momento, a alimentación era moi escasa e, para aliviar a fame extrema, a cambio da comida, chegaron a prostituírse cos funcionarios.

Tiveron que cumprir as penas dun a tres anos, pero a pena non acababa aí: saían do cárcere, tiñan prohibido volver ao pobo outro ano máis e logo tiñan que ir á comisaría cada mes a asinar os documentos de control durante cinco anos.

E aínda que o campo de concentración de Tefia pechouse en 1966, a homosexualidade non se despenalizaría rapidamente. A Lei de Vagos e Delincuentes foi suspendida en 1970, pero foi substituída pola Lei de Riscos e Rehabilitación Social, que seguía castigando á homosexualidade. Ao final, 4 anos despois da morte de Franco, en 1979 a homosexualidade deixou de ser delito no Estado español.