Desde o Goberno e desde os centros de poder fixéronnos crer que o estado de alarma é unha decisión neutral, as únicas decisións que se poderían tomar como consecuencia da emerxencia sanitaria son o confinamento e a eliminación das liberdades políticas básicas. A continuidade dos talleres provocou un aumento da expansión da enfermidade e, aínda que se trata de evitar a crise económica, prevense importantes perdas económicas para o próximo mes. Ademais, o peche de moitas plantas débese á presión da organización obreira, ao desmantelamento das cadeas de procesos produtivos e ao aumento constante do número de mortos que o goberno non pode asumir, e non a que os criterios de saúde primaron por encima dos intereses económicos.As autoridades decretaron estes días o estado de excepción, policías e militares tomaron as rúas e impúxose unha ditadura directa en todo o territorio. Todos os partidos institucionais aliñáronse, sen contraposición, a favor dunha situación de excepción “encuberta” que foi cualificada como “estado de alarma”.

Esta situación volveu a abrir o debate sobre o sistema de saúde e o modelo de medicamento que se está aplicando en Euskadi. De feito, atopámonos ante un sistema que manipula os virus, que produce alimentos transxénicos e que pon en perigo a supervivencia do propio planeta. Nesta ocasión, o sistema sanitario ha fallado á hora de facer fronte á crise, e aínda que durante estes días o sistema sanitario privado quedou en mans da xestión pública, non foi suficiente para facer fronte á crise. Desde o noso punto de vista, que o servizo sexa público e que o sistema sanitario sexa de calidade e universal para todo o mundo non ten por que ser o mesmo.Pola contra, o debate centraríase na cuestión da quen e a que intereses encaixa o control dos servizos públicos e a riqueza. Si a saúde está controlada pola burguesía ou si a clase traballadora ten o control político da saúde.

Segundo as previsións da Organización Mundial do Comercio (OMC), atopámonos ante unha crise económica que podería ser máis grave que en 2008. Si queremos facer fronte a esta crise, hai que identificar a causa da súa orixe, que non se limita ao Covid-19. As crises están na base do sistema capitalista, xa que as recesións económicas repetíronse varias veces na historia do capitalismo. De todos os xeitos, os principais perdedores da crise somos os traballadores e traballadoras, xa sexa porque corremos o risco de perder o emprego, xa sexa porque podemos perder aforros ou porque os recortes públicos afectan directamente á calidade de vida das persoas traballadoras. Segundo datos de Eustat 2008.urtean, na CAV había 90.678 persoas que padecían pobreza real e en 2018 elevouse a 132.432. As medidas gobernamentais que se aproben para paliar a situación dos sectores indefensos durante a crise do Covid-19 teñen como obxectivo paliar o golpe e prolongar no tempo a indignación da clase traballadora. Porque o Estado non ten capacidade económica suficiente para volver á situación anterior ao comezo da crise, e consideramos que o estalido económico é cuestión de tempo.

Desde o noso punto de vista, é necesario politizar a situación de crise e a iso responde a campaña política de denuncia da Coordinadora Socialista de Mocidade. Neste sentido, reafirmamos o dereito da cidadanía a estar informada, apostando por ordenar a verdade ante a desinformación, as noticias sensacionalistas e o terror xeral. No ámbito sanitario consideramos que é o momento de deixar de lado os intereses económicos e loitar por un sistema sanitario de calidade, universal e gratuíto.