Madrili begira egotea ez da hemen jarrera txalotuegia izaten. Ni jartzen naiz noizean behin, nostalgia, han bizi izan nintzelako. Eta noizean behin, hango pauso hotsa honaino heltzen da. Aspaldi hartan plazak bete zirenean, meatzariei ongi etorria egiteko errepideak bete zirenean, osasun publikoaren alde dabiltzanean, hainbatetan. Pandemia garaian izan zen lehen arretaren alde bizkarra jarri zuenik, azaroan bertan kalera atera zenik… asteburu honetan berriro. Nazkatuta, zaurituta. Eta bizilaguna ibilian ikusten baduzu, hasi zu ere pausoa prestatzen.

Izan ere, hemen uste dute gauzak “ongi” egin dituztela, zailtasunak zailtasun; eta berriro irabaziz gero, “gaur egungo bide beretik” jarraitu nahi dute, “ekimen pribatuarekin eta hirugarren sektorearekin” (pribatuarekin eta pribatuarekin) “lankidetzan”. Madrilen bezala hori. “Autokonplazentzian erori” gabe, noski; pobreren bat hilko zaie, ziur, baina hori amortizatuta dago. Pobreak ez gaude kontzientziatuta bizitza osasungarria edukitzeko, barazki gutxi jaten dugu, eta gantz pila bat. Kirolik ez. Pandemian ere hor ibili ginen garraio publikoan pilatuta, musukoak sudurraren azpitik jarrita. Edan egiten dugu, eta erre, oso demodé gara. Oraindik ez gara sendabelarretan adituak, edo ez ditugu emozioak kontrolatzen, eta minbizi negartiak sortzen zaizkigu, ez ditugu unibertsoaren mezuak irakurtzen…

Bai, egia da, “ongi” egin dute. Ziur asko, irabazi egingo dute. Baina tira, jakin dezatela batzuek zientziaren aurrerapenak herriaren zerbitzura nahi ditugula, eta badakigula gure bizi-itxaropena lehen arretak markatzen duela, eta badakigula kendu egin nahi digutela, beste modu batera esanda, baina kendu, eta ahalegina ez dela gu mediku egitea, gurea den eskubidea aldarrikatzea baizik. Zuen “ongi”, gure “gaizki” da. Beraz, eta alderantziz.