Garai hartan, Frantziak esklabotza abolitu arren, militar frantsesak gogor ari ziren matxinatuen aurka, azukre industria etekintsua ustiatzen jarraitzea helburu. Berehala, Solitude talde txiki  baten buruzagi bihurtu zen eta uharteko mendietara ihes egitea lortu zuen, frantziarren aurkako borrokan jarraitzeko. 1802ko maiatzaren 5ean frantziar soldaduz betetako hainbat ontzi porturatu ziren Pointe-à-Pitren; Napoleonek uhartean esklabotza berriro ezartzeko ateratako dekretua indarrean jarri nahi zuten.

Solituderen taldeak Louis Delgrès-en errebeldeekin egin zuen bat, baina frantziarrek berehala inguratu zituzten. Delgrèsek, orduan, plan suizida bat jarri zuen abian; frantziarrei aurrera egiten utzi zien eta, une egokia iritsi zenean, gordeta zeukaten bolbora leherrarazi zuen. 400 bat soldadu frantziar hil ziren, baina errebelde gehienak eta Delgrès bera ere bai. Solitude bizirik atera zen, eta beste errebelde batzuekin batera atxilotu eta Basse-Terreko espetxera eraman zuten.

Auzitegi militar batek epaitu zituen Solitude eta besteak, eta denak heriotzera kondenatu. Gainerakoak berehala exekutatu zituzten, baina Solitude haurdun zegoen. 1802ko azaroaren 28an erditu zen eta biharamunean exekutatu zuten. Haur jaioberria bere esklabo-jabeari eman zioten.

Kontakizun honetan errealitatea eta fikzioa nahasten dira. Berez, ezer gutxi dakigu Solituderi buruz, 1858an Auguste Lacour kreoleak Histoire de la Guadeloupe lanean jasotako dozena bat lerro besterik ez: izena, jaioterria, Delgrès erori zenean atxilotu zutela, orduan 30 bat urte zituela eta 1802ko azaroaren 29an hil zutela. Ez dakigu haren familiaren eta lehen urteen berri, edo indar errebeldeekin bat egin zuenean librea edo esklaboa ote zen –eta, beraz, haurrarekin zer gertatu zen–. Haurraren jaiotza data ere exekuzio egunean oinarrituta ondorioztatu zuten.

Hutsune horiek guztiak André Schwarz-Bart-ek bete zituen La Mulâtresse Solitude (1972) nobelan, Lacourren testua estrapolatuz eta garai hartako Antilletako errealitatea xehe aztertuz. Hortaz, nobelako datu asko ez dira errealak, baina bai errealistak.

Delgrès eta beste buruzagi batzuk berehala bihurtu zituzten heroi, baina beste batzuek azken hamarkadatan jaso dute aitortza. Solitude esklabotzaren aurkako erresistentziaren ikurra da gaur, eta ez dago bakarrik. Esaterako, badakigu Cecile Fatiman esklabo dominikarrak Haitiko iraultzan funtsezkoa izan zen Bois Caimaneko zeremonian rol nabarmena izan zuela. Eta lehenago eta geroago beste asko izan zirela: Anacaona, Marica, Marie Jeanne, Maria de las Mercedes Barbudo, Mariana Bracetti… Hots, datuak datu eta fikzioak fikzio, emakumeek Antilletako erresistentzia mugimenduetan garrantzi handia izan zutela.