Artikulu honen idazketak blokeo momentu sakonean harrapatu nau. Medusa gorgonaren begirada jaso dut konfinamenduan eta harrizko bilakatu naiz, izoztu zait arnasa, gelditu zait gorputza. 

Sofan nengoen, maiatzaren amaiera izango zen atea jo zutenean, ni hartan beste bisita baten zain nintzen, iritsiko ez zen bisita baten zain… baina istorio hori luzea da eta beste baterako utziko dut. Esaten nenbilen bezala, sofan nengoen atea jo zutenean. Zabaldu eta bera: Medusa. Nire aurrean, Medusa, aizue. Ez da egunero gertatzen den zerbait, ez behintzat niri, gorgon baten bisita jasotzea. Pasatzeko esan nion, berari eta bere burua habitatzen zuten suge guztiei. Gustu handiz jaso zuen gonbita eta etxea ezagutuko balu bezala, zuzenean salara joan eta sofan jarri zen. Tea edo kafea hartzen ote zuen dudatan, biak prestatu nituen eta bere ondoan eseri nintzen. Kafea zerbitzatu zuen noski, eta elegantzia handiz edaten hasi zen, bizkotxo zati bat txikitu eta buruan zituen ehunka sugeei apurrak ematen zizkien bitartean. Ni isilik. Beldurtuta nengoela pentsatuko duzue, hori litzateke normalena.

Baina ez zen horrela izan, bere begiradan bazen zerbait samurra, hauskorra. Ni ere kafea zerbitzatu eta edaten hasi nintzen. Bakarrik sugeen txistua entzuten zela, bost bat minutu egon ginen. “Hilik zeundela pentsatzen nuen”. Nire ahotik ziztu bizian irten zen galdera, ia automatikoki. Bera isilik, ezer entzun izan ez balu bezala, kafea edaten jarraitu zuen. “Perseok erail zintuela uste nuen. Zuri burua moztu eta zaku batean sartu zuela, bere etsaien aurka erabili ahal izateko”. Ezagutzen nauzuenok badakizue, ezin ezkutatu dezakedala pentsatzen dudana… Nire buruari errieta egin nion mihia ez bridatzeagatik. Medusak orduan, kikara mahai gainean utzi, bizkotxo apurrak sugeen artean banatu eta tristuraz begiratu zidan. Oso gertu jarri zen, belarrira hau xuxurlatzen zidan bitartean: “Non zaudete emakume sortzaileak?”. Eskua hartu zidan, eskerrak eman eta bidea ezagutu izan balu bezala, etxetik irten zen. Ni, erreakzionatu ezinda ,“Eskumuinak zure bi ahizpei!” kaskar bat besterik esatera ez nintzen ausartu.

Harrizko bilakatu naiz. Non gaude emakume sortzaileak? Non gaude eta non egongo gara krisi honen ostean? Buruak moztu dizkiguzue kulturaren zaldun zareten horiek, eta zuen zakuetan daramatzazue, behar denean eta feminismoaren izenean, atera eta etsaien aurka erabili ahal izateko.

Niri izoztu zait arnasa, gelditu zait gorputza eta, kulturaren zaldunen periferiatik, “Non gaude emakume sortzaileak?” xuxurlatzea besterik ez zait geratzen.