Inguruan opositore mordoa daukat, oposizioetan (ez oposaketetan, mesedez!) izena emanda dutenak. Euretako asko ikastarorik ikastaro dabiltza, dezimatxo batzuk emango dien titulutxoaren bila, curriculuma gizentze aldera. Eta horrela dihardute azterketa etengabean: IT txartelak, ontzi-patroi titulua, lehen laguntzetako ikastaroa, jaki-manipulatzaile karneta… Helburua beti papera, jakitea ez hainbeste.

Hainbat ere, gehiengoa ez esateagatik, horregatik datoz euskaltegietara, hizkuntza eskakizun bila; azterketa egitera, alegia. Euskara beharrean, tituluen hizki-zenbaki zopa baino ez dute nahi.         

Badakit, oraintxe “nire eskuetatik” pasatu diren ikasleetako batzuek profila lortuko dutena, baina euskaraz ez dutena inoiz jardungo. Tristea eta penagarria. Jakin, agian bai; egin, inoiz ez.

Hori da gure panorama: agiriak baino ez du inporta. Papera edukitzea, alajaina. Gai garen aitortutakoa erabiltzeko, bost axola, beraz.

Mataza bereko haria da Madrilgo presidentearen ustezko masterrarena. Ziurtagiri hutsen balio hanpatua nabarmentzeaz gain, erakutsi du eraikitako sistema azaluts eta hankamotza dela. Jakintzak ez, tituluak du pisua. Horregatik, iruzurra baino kezkagarriagoa da titulitis zikina!