Pobrezia ez dago soilik hirugarren munduan, herrialde afrikarretan edo asiarretan. Administrazio publikoek kudeatzen dituzten politika kapitalista basatiei esker, pobrezia Euskal Herrian ere badago. Eta gehiago egongo da. Pobrezia horrek, oro har, gaztearen, emakumearen eta pentsionistaren aurpegia du. Mileurismoa gainditu beharreko fenomeno izatetik loteria moduko bat izatera igaro da, batez ere gazteenentzat, langabezia tasa euren artean %50ekoa baita (%43 EAEn eta %52 Nafarroan). Datuek erakusten dute pobretzea. EAEko datuak eskuan –Nafarroarako ere balio lezaketenak–, diru sarrerak bermatzeko errenta jasotzen duten familiak 62.400 dira –650 euro hilero–. EAEko 519.783 pentsionistetatik 293.616k –umezurtz edo alargun izateagatik pentsioa kobratzen dutenak barne– 1.000 euro baino gutxiago kobratzen dute. Hortik behera kobratzen duten autonomoak zenbat diren jakiterik ez dago.

Etorkizuna iluna da. Gazteak kanpora joatera derrigortuta daude, eta hala, euren eskubideak galtzen dituzte, Euskadiko Gazteriaren Kontseiluak ohartarazi duen moduan. Etxetik alde egiten dutenez, ez dute langabezia saririk edo laguntza sozialik jasotzen, eta etxebizitza izateko mugak jartzen dizkiete aldiz. 35 eta 50 urte arteko belaunaldi oso bat langabezian jausi da, ez dute lanik izango, eta ondorioz euren kotizazioak eta pentsioak baxuagoak izango dira. Emakumeek okerrago dute. Gizonek baino soldata baxuagoa kobratzeaz gain, pentsio baxuagoak jasoko dituzte, gehiago bizi diren arren.

Halako pobretze egoeraren aurrean, aldaketa soziala behar da. Testuinguru horretan, ona da ELA eta LAB sindikatuek balizko aliantza bat egiteko proposamenez hitz egitea. Administrazioen eta gobernuen lehentasunek ere aldaketa erabatekoa behar dute, eliteko kirolarentzat edo inolako helmugarik ez duten AHT gisako proiektuentzat alferrikako gastu milioidunak baitituzte.