Maripiliren sindromea dutenak emakumeak dira denak. Atseginak izan nahi dute inguruan dutenekin eta ongi egin nahi dituzte gauza guztiak. Lur jota bukatzen dituzte egunak ezinezkoa delako dena ongi egitea. Gehienetan gauzak erdipurdi ateratzen dira. Sekula ez dira perfektuak. Gainera, arbuioak, ezezkoak eta trabak jasotzen dituztenean zapuztu egiten dira. Areago, batzuek beren burua saboteatu egiten dute eta iragarri egiten diete parekoei gauzak ez dituztela behar bezala egingo.

Bestelakoak dira Manoloren sindromea dutenak; gizasemeak, guztiak. Harroak dira, zakarrak eta oldarkorrak. Haiek ere huts egitearen beldur dira.

Kontuak egin dituzte eta milioiak galtzen omen dira urtean emakumeen dohainak, ahalmenak, trebetasunak eta gaitasunak behar bezala ez erabiltzeagatik. Txistea ematen du Maripiliren kontuak, historian zehar egon den gutxiespen soziala azpian egongo ez balitz. Teorian gizarte berdinduago eta orekatuago batean bizi gara, baina praktikan emakumeak lehen bezain arrotzak gara jarduera publikoan. Sindromeak “asmatuta” egoeraren erantzule egiten ditugu, baina autolaguntza liburuek ez dute sakonean dagoen arazoa konponduko.