Ordena horretan: ur asko eta ardo gutxi. Eta horrela ez dago zinemarekin horditzerik. Aurtengo Sail Ofiziala, lehen asteburu txukun samarraren ondoren, graduazioa galtzen joan da. Errioxako zukuren bat edo beste bai, baina azkenerako muztio asko; eta, litroka, txorrotako ura. Urardo zaporea. Epaimahaiari ere geratuko zitzaion gustua. Nire ustez asmatu du film onenaren saria Lu Txuanen City of life and death pelikulari emanda. Tetrabrikeko trago eta trago artean, luxuzko botila izan da Nanjingeko sarraskia kontatzen duen filma.

Baina urardoa edatean zaila izaten da antzematea diferentziak, ñabardurak, detaileak, eta azken finean mahaian gaudenez, sabela bete behar dugunez, “eta zer arraio, ez al gaude ba wine and tapas famatuen Espainian?”. Ba horixe, urdaiazpiko merkeari heldu diotela sari banatzaileek: aktore onenen bi sariak gehiegikeria hutsa dira. Politikoki zuzenaren mugak ez zeharkatzeko egindako filma da Yo, también espainiarra. Beste munduko ezer ez. Baina Lola Dueñasek eta Pablo Pinedak eraman dituzte zilarrezko maskorrak. Jatetxeko trikimailu zaharra: kriantzaren botila hutsari inbutua sartu, hustu Don Simona, eta mahaira atera zerbitzari elegante batekin. Baina ez dut uste askotan funtzionatzen duenik.

Are gutxiago, zuzendari onenaren zilarrezko maskorrarekin antzeko jokaldia egiten baduzu: Javier Rebolloren La mujer sin pianok sorpresan harrapatu ninduen, baina, Sail Ofiziala oso kaskarra izanda ere, ez zuen hainbesteko errentarik merezi. Bitartean, Juan José Campanellaren El secreto de sus ojos, aurten dastatu dugun onenetakoa, despentsaren bateko apalean geratu da. Ez dadila pikatu!

[www.argia.eus/zinemaldia-2009 helbidean, aurtengo Zinemaldiko pelikulen kritikak ikusgai.]