Wachtel ekonomilariak kapitalaren gaineko ezarpenaren berregituraketari buruzko beste alderdi bat eransten du: transferentzi prezioen manipulazioari aurre hartzea etekinak modu berri batez kalkulatzerakoan eta ezarrita dauden lekuak identifikatzerakoan.
Metodo hau Estatu Batuetan dagoen tasa bateratutik abiatzen da, eta arazoaren konponbidea izan daiteke. Saihesten zailak diren kategoria kontableetan oinarrituko litzateke; mundu mailako etekin bateratuak, munduko negozio kopuru bateratuak eta herrialde bakoitzeko negozio kopuruak.
Etekin ezargarriaren oinarri zergagarria ebaluatzeko, enpresa baten negozio nazional kopurua haren mundu mailako negozio kopuruaz zatituko litzateke. Herrialde batean zerga bezala kobratu beharreko etekinak ezagutzeko, mundu mailako etekin bateratuari ehuneko hori ezarriko litzaioke. Adibidez, Nike multinazionalaren mundu mailako etekin bateratua 1.000 milioi dolarrekoa da. Bere negozio kopurua % 40an EEBBetako salmentetatik datorkio. Orduan, EEBBetan 400 milioi dolarreko etekina atera duela joko da, eta horren araberako zergak ordaindu beharko ditu.
Tasa bateratu honen abantaila, transferentzia prezioen arazoari irtenbidea ematea da, eta kalkulatzen eta kentzen erraza izatea, zerga-iheserako aukerak oso txikiak direlako: Ipar eta Hegoa biltzen ditu eta hirugarren munduko herrialdeek zerga-paradisu bihurtzeko jasaten duten presioa murrizten du

Kapitalaren gaineko beste tasa posible bat atzerriko zuzeneko inbertsioak (AZI) kargatzen dituena litzateke: ondasun higiezinetako inbertsioak, eta elkartzen zaizkien ekipamendu eta teknologietakoak. Gaur egun, mundializazioaren eta kapitalen hegazkortasunagatik guztiz zaila gertatzen da etekinetan oinarritzen den sozietateen gaineko zerga eskuratzea. 70eko hamarraldiaz geroztik zergei ihes egiteko gaitasuna asko hobetu dute enpresek, bereziki transferentzia prezioei dagokienez, ondasunetakoak lehenik, eta zerbitzuetakoak gero.
Beraz, kapitalaren gaineko ezarpena benetan eraginkorra izan dadin, beste estrategia kontable bat asmatu beharko da, eta zergei ihes egiteko aukerarik ematen ez duen enpresen jarduera arlo batera zuzendu beharko da, hau da, AZIetara. Horien kopurua bost halakotu egin da hamar urtean, 1985ean urteko 60.000 milioi dolarrekoa zena, 1995ean 315.000 milioi dolarrekoa zen, eta 355.000 milioi dolarrekoa 1997an. % 40 inguru hirugarren munduko herrialdeetara zuzendurik dago, soldatak txikiagoak direlako, eta lan arloko legeria bigunagoa, ingurunearen hondamendia larriagoa eta zerga bilketa ahulagoa.
Horrek guztiak sindikatuekiko arazoak sortzen ditu, bertako partaideen soldaten, lan baldintzen eta enpleguaren segurtasunaren gainean sortzen duen mehatxuaren ondorioz. Beraz, AZIen gaineko tasa batek, batzuk proposatzen dutenez, batetik, kapitalaren mugikortasunak eragiten duen zerga-ihesari egin beharko lioke aurre eta, bestetik, kapital horien xede diren herrialdeetako langileen funtsezko eskubideak kaltetzeari. Testuinguru horretan, batzuk % 20ko tasarekin hastearen alde agertzen dira, funtsezko eskubideak errespetatzearen azpitik kokatzen diren xede-herrialdeetan egiten diren inbertsio guztiei aplikagarria. Tasa hori % 10eraino egokitu daiteke eskubide horiek hobeto zaintzen dituzten edo zentzu horretan ahalegin garrantzitsua egiten duten herrialdeetan. Lanerako Nazioarteko Bulegoa (BIT) izan liteke langileen eskubideen errespetu maila hori neurtuko lukeena. Horrela, guztiz argia da transnazionalei helarazten zaien mezua: nahi duten lekuan inberti dezakete, baina zerga handiagoak ordaindu beharko dituzte, beren aukeraketa lan arloko eskubideak babesten ez dituzten herrialdeetara bideratzen bada.
AZIen gaineko gehienezko % 20ko zerga batek urtean 65.000 eta 32.000 milioi dolar arteko errenta eragingo luke. Kalkulu hori 90eko hamarkadan oinarriturik egin da (urtean 325.000 milioi dolarreko inbertsioak). Garbi dago Tobin Tasarekin lortzen ziren 720.000 milioiak baino askoz gutxiago dela, baina garapen bidean dauden herrialdeentzat, abantaila bi eratakoa izango litzateke: batetik, tasa horrek soldata txikiak eta bizitza baldintza onartezinak bultzatzen dituzten egitura arazoen aurka egiten duela; eta bestetik, ez duela dibisen espekulazioaren gaineko ezarpenekin lortutakoaren zati bat banatzeak eragingo lukeen borroka politiko korapilatsurik behar. Bi tasen konbinaketa bat ere landu daiteke