Egun bizi dugun egoerarekin, kulturaz gozatzeko alternatiba interesgarria eskaintzen digu jaialdiak, proiektu gehientsuenak espazio irekian ikusi daitezkeelako eta proposatzen zaigun ibilbidea, hiru ordutan aise ibil daitekeena, oinez egin daitekeelako, herriak berak duen xarmaz gozatuz. Hasieratik jaialdiaren berezko izaeraren parte izan da artea kalera eramatea eta herriko txoko ugaritan argazki oihalak zintzilikatuz esfera publikoa bereganatzea. Aurten, baina, ekintza hori inoiz baino beharrezkoagoa bilakatu da, ediziorik kalekoena, digitalena eta parte-hartzaileena izatera deitua den honetan.

COVID-19aren agerpenetik gure bizitzak transformatu egin dira eta birusak eragindako zuzeneko eta zeharkako ondorioak noraino hel daitezkeen oraindik ez dakigun arren, dagoeneko bizitzen ari gara gure mugimenduetan eta ohitura sozialetan eraginak dituzten mugak eta murrizketak. Badirudi paradigma aldaketa baten bidean gaudela, zeinean kaleak hustu eta pantailak ugaritu diren eta badirudien espazio publikoa pentsatu, eraiki eta partekatzeko modu berri baten atarian gaudela. Testuinguru hori da aurtengo edizioko proposamen artistikoen aukeraketa egiteko markoa. Proiektuen ezaugarri bat nabarmentzekotan, lan horiek  garai berri hauetara egokitzea da, bai gai aldetik, bai formatu aldetik; eta nahiz eta jatorri ezberdineko artisten lanak ikusi, lan askotan antzematen da pandemia honek ekarri duen bizi-ereduaren eraldaketa.

Jaialdiaren egoitza Algortako Amezti kaleko lokal batean dago eta hor dago eskuragai bisita norbere kasa egiteko beharrezko materiala. Amezti kaleko lokal horretan Victoria Ascaso artista aurkitu dugu bere T4BU-Thanks for being You proiektua azaltzen. Bertaratutakoei haien mugikorretara sartzeko baimena eskatzen die app baten bitartez, bisitarien mugikorreko jarduera denbora errealean eta minutu batez publiko egiteko. Aldameneko gelatxoan, pantaila handi batean, proiektu horretara atxiki diren zenbait anonimoren argazki, agenda eta Tinderreko match-ak ikus daitezke. Alboko lokalean Esther Hovers-en False Positives dago ikusgai, espazio publikoetan zaintza prediktiboak egiteko orduan ezohiko portaerak identifikatzen dituzten zaintza-sistemetan oinarritutako argazki-proiektua. Bartzelonako Estampa kolektiboko kideek Getxoko kaleetan instalatutako kamera batek zuzenean hartutako bideo-seinale batekin egiten dute lan. Momentu horretan webcamaren aurrean dabiltzan pertsonak edo ibilgailuak automatikoki desagerrarazten dituzte, kamera horiek duten erabilera guztiz irauliz.        

Algortako azokan, harategi eta garaiko fruta saltzen duten postuez inguratuta, Sohei Nishinoren sei diorama aurkituko ditugu, zuri beltzean eta neurri handian egindakoak. Habana, Amsterdam, New Delhi edo Johannesburgo bezalako hirietara egindako bidaietan hartutako milaka argazki pusketaz osatutako hirien mapak muntatzen ditu, pusketaz-pusketa, hiri horiek bere memorian utzi duten iruditeria abiapuntutzat hartuta. Azokaren fatxadan Agnieszka Sejud poloniarraren argazki-muntaia koloretsuak aurkituko ditugu. Argazki horiek beste hedapen bat ere badute, izan ere, edontzi-azpikoen bilduma bat osatzen dute, Algortako hainbat tabernatan eskuratu daitezkeenak.

Agian Getxophotoko irudi ezagunena Ereagako hondartzan kokatzen diren edukiontziena izaten da. Aurten ere indar handiko bi proiekturen irudiek estaltzen dituzte bi altueratan pilatutako kontainerrak. Michael Wolfek Tokyo Compression proiektua dakar, Tokioko garraiobideetan izaten diren pilaketa itogarrietan erreparatuz eta galde eginez pandemiak ekarri duen urrutiratze sozialak nolako eragina izango ote duen gehiegizko populazioa duten mega-hirietan. Ilyes Griyeb argazkilariak, Espainiara marrubi bilketan lanera doazen marokoar etorkinengan jarri du fokua. Pandemia garaian lan esentzial modura identifikatu zen sasoikako langileen lana, nahiz eta pertsona horien lan baldintzak negargarriak izaten jarraitzen duten.

Aipatzekoa Randa Maroufi argazkilari marokoarraren Les Intruses seriea ere. Bere argazkietan keinu bakar baten bitartez, irudien mezua guztiz eraldatzea lortu du. Emakumez bete ditu taberna, ile-apaindegi, parke eta kale izkinak gizonen jarrerak eta keinuak imitatuz. Oraindik bizi ditugun genero-desorekak ikusarazten dituen proiektua da hau eta espazio publikoa disputan dagoen eremu bezala azaltzen digu Maroufik. 

Eremu digitalak presentzia handia dauka aurtengo Getxophotoko edizioan. Jaialdiko webgunean Radio Ambulante podcasta, Kalera! leloarekin bat datozen abesti dantzagarrien playlist-a –testu hau doinu horiekin idatzi da–, teknologia alternatiboak hizpide dituen irrati pirata, protesta posterrak egiteko aplikazioak eta Instagramean erabiltzeko filtroak aurkitu daitezke, besteak beste. Atal honetan aipagarria, Julieta Gil artista mexikarrak egindako 3D modelatzea, femizidioak salatzeko grafitatua izan zen Independentziaren Zutabea monumentuari egindakoa. Herri partaidetza sustatzeko pentsatuak izan diren proiektuak ere badira: konfinamendu garaian egindako bideo-deien argazkiekin eraikin bateko leihoak estaltzen dituen proiektua edo Algortako saltokietako erakusleihoetan ikus daitezkeen argazkien aukeraketa, besteak beste.

Kalera ateratzeko eta espazio publikoa nola bizi eta partekatu nahi dugun birpentsatzeko gonbidapena guztiz aproposa da garai hauetan. Getxoko kaleetan aurkezten zaizkigun erakusketa eta proposamen artistiko hauek eredu berrietan pentsatzeko aukerak luzatzen dizkigute.