"Moreno, baixe a notificacións!". Vou abaixo, camiñando rápido, co estómago enredado. Alárganme unha chea de papeis: "Firme aquí". "Que é? ", desconfiado. "Decrétase liberdade inmediata" ("Decrétase a liberdade inmediata"). Ffffssst...! Me vacio do cerebro aos pés, como a auga da comprimida que cae cun golpe. Así pois, escorréganse fóra de dentro, tripas, sangue e ósos.

A partir desa lea, só unha rápida secuencia fotográfica de recordos, onde a vida toma velocidade. Recoller anacos, limpar a cela. En primeiro lugar, saudar ás mozas do módulo: "Aupa neskak, animo, viva a solidariedade entre mulleres, rompa os cárceres!". A continuación, saúdos... Eu andando e todos eles alí, uns esperando e outros no camiño. Glups. Dez, vinte, corenta abrazos; dez, vinte, corenta paixóns apaixonadas; oitenta berros fortes, que eu non podo aguantar.

Como saír á rúa deixando dentro ao que cumpriu 33 anos entre paredes? Deixando todos aqueles que aínda están en condicións penais? É dicir, que estando en Euskal Herria, os cárceres non son de ningunha maneira máis xustas, porque o día e o sol serán oximorona imposible "por prisión". Porque para o prisioneiro sempre será o territorio estraño o ámbito penal. Mesmo contraditorio, quizais, insistir na reconstrución dunha única parte na estrada do conflito que aínda está en fase.

Naquela despedida emocionada, en cambio, o único que podía ver nos ollos de todos era o amor e, sobre todo, a dignidade sobre os anos de prisión, o ronsel da revolución, o orgullo mutuo. Recluídos durante moito tempo, mesmo con nehola. Logo levo unha parte de cada un, pero non é unha carga pesada, senón unha herdanza da loita que me fai voar con orgullo. Pois agora, paso a paso con eses pés recambios, nese desexo e esforzo de facer do pasado un futuro.

Un quilómetro andando, andando, andando, andando, rompendo zapatos. Un quilómetro e: como atopaches o pobo? Que cambio, todo cambiou, non? Xa comprobaches que os costumes non son as mesmas, menos as formas de militancia? Bo, ouza, sabedes que? Claro que os tempos e as formas cambiaron, pero… á pedra que circula sen brións! Que a loita é un camiño constante. Seguiremos polo mesmo camiño que andamos con varios zapatos e mesmo descalzos, con ou sen mapa, sen cubrir cunha soa choiva, porque a dirección segue sendo tan clara como sempre: a liberdade.

Pois imos camiñar, imos seguir percorrendo o pobo xuntos.