A pantasma da falta de talento é unha das ideas principais que nos últimos tempos quérennos impor desde unha perspectiva capitalista hexemónica da economía e que todos debemos dar por boa. É un problema artificial, e desde un punto de vista moi elitista, queren convertelo nun problema de todos os que non están no noso día a día.

Deberiamos definir que é a falta de talento. O talento non falta cando se apaga o último forno de repostaría do noso pobo, cando non se presenta ninguén para xestionar o aloxamento, cando se enchen de zarzas os bosques, as hortas e os pastos, ou cando deixamos a cadea global de coidados sobre as costas das mulleres empobrecidas. Falta talento cando se necesitan capacidades hiper-especializadas para desenvolver a cadea de produción capitalista. E a cadea de produción non se pode interromper, por tanto, calquera cousa é lícita para atraer a persoas con talento, por moito que haxa que pisar as necesidades que poida ter a comunidade. Si dámosnos/dámonos conta, as persoas sen talento tamén son imprescindibles na cadea de produción, polo que calquera cousa é lexítima, pero en sentido contrario: pisar os dereitos dos traballadores e precarizar as bases materiais.

Déstesvos conta de que a visión elitista do talento triunfou nos discursos sobre o traballo que nos rodea e que o propio concepto volveuse sospeitoso. Pero se nos fixamos no proxecto e na comunidade, é evidente que a curto prazo imos necesitar moitos traballos que non necesiten talento.

Traballos con outras capacidades que non respondan á necesidade de hiper-especialización do capitalismo, realizados por persoal con competencias que fan posible a vida. Para poder vivir nos nosos barrios e territorios, necesitaremos traballos de todo tipo, desde o eixo da vixilancia colectiva, que respondan as necesidades da comunidade e que casualmente nos situaron no imaxinario das capacidades sen talento. Desta maneira, deberemos insistir na necesidade de traballos como a alimentación, o coidado das persoas, a educación, a construción, a reparación e a reutilización, a creación cultural e o pequeno comercio.

Na reflexión que puxemos en marcha na rede Olatukoop, estamos a traballar sobre traballos desexables e soberanos, porque máis que unha crise de talento, temos unha crise de substitución na punta do nariz. Por tanto, debemos seguir pondo en mans das e os traballadores os espazos de decisión sobre as tarefas necesarias, recollendo de forma crítica discursos e prácticas sobre o talento e creando, desenvolvendo e incorporando capacidades para facer posible o traballo, o territorio e a vida habitable.