Ah, os nenos… Canto nos gustan! Son bonitas, bonecas, doces, claras… Bo. Estamos entre os adultos e quizá poderiamos falar con franqueza, non? Quen non perdeu a paciencia dun neno que quere dar os seus zapatos de verán ao sete da mañá? Cando el grita no tren e os seus pais déixanse correr por todas partes, non o sopraches? Non alzou os ollos ao ceo porque necesita a paz? Non son ás veces os nenos verdadeiramente aburridos? Quen non pensou que ás veces xogan coas nosas veas? Que tentan provocarnos e que tocan as nosas fronteiras de forma continuada?

Vendo cantos psicólogos, médicos, terapeutas… comparten métodos milagrosos, pódese pensar que a educación infantil é unha preocupación internacional e que todos nos convertemos en expertos: “Castiga ao teu pequeno e nunca máis sufrirá crise!”, “Déixao chorar no seu recuncho, a próxima vez comprenderá que non ten dereito a decidir todo”, “Para que respecte as leis impostas, tes que ser exixente desde o principio”. Non gustaríache que a túa amada criatura humana convertésese nun pequeno punk e non respectase a ordre? Si non se avanza en liña recta neste mundo laicista, faltaralle a vostede. Entón, dálle no recuncho, tírasche das orellas, sacúdoche, ameázache, é para o seu propio beneficio.

Si, claro que amamos a esas pequenas criaturas. Pero cando están subordinados e en boa disposición, é dicir, cando están mudos. Impómoslles a nosa violencia para manter a súa agresividade. Por exemplo, creamos espazos que exclúen aos menores, pero iso non é unha segregación. Hai que entender que algúns non aman aos nenos, que necesitan a paz. Non amar a todos os nenos é unha discriminación? É unha inxustiza? Dános igual, non se dan conta de que son o grupo social máis oprimido da sociedade. O pracer dos adultos parece fundarse no poder e maniféstase na existencia dun verdugo dos máis débiles. Igual que o pai esmaga á nai, todos rebentamos ás súas fillas e fillos.

Aínda cres que respectamos aos menores? Con todo, os resultados internacionais mostran o contrario: o 57% das vítimas de agresións sexuais son elas. No territorio francés, un menor de idade ten tres minutos de violación total e cinco días enteiros de morte por mor dos golpes dos seus pais. No planeta Terra, 400 millóns de persoas de 5 anos de idade sofren de forma regular violencias físicas e psicolóxicas.

Que si, que nos gustan os pequenos, pero hai que corrixilos. Temos que romper os seus caracteres para reconstruílos, temos que intimidalos. É para o seu beneficio. Non hai que ensinarlles a empatía e si recollen un golpe, que vai pasar? Nós xa as recibimos, aínda estamos vivos! É para o seu ben, é para o seu proveito!

E eu, son perfecta? Por suposto que non, e nunca o serei. Pero quero mellorar. Fun neno e son froito da educación dos adultos. Os berros, as ameazas, o desprezo, considereinos normais. Non quero reinventarlo como nai, educadora ou grande. Abúrrome de ser respectado polo berro e o medo. Si queremos mellorar, primeiro debemos entender e aceptar os efectos das actitudes dos adultos.

Despois, si sentimos vergoña dun neno, creo que é o momento de pedirlle perdón. Chegou o momento de recoñecer as culpas. É para o noso beneficio, é para o teu beneficio.

Idoia Rodriguez Mondragon