O ruído mediático do cume climático tranquilizará a resaca. A pesar de que a COP26 ía ser un punto de inflexión, a tristeza viuse reflectida nas decisións tomadas ou, mellor dito, nas decisións non adoptadas. Sen follas de ruta para o final dos combustibles fósiles; sen completar o desenvolvemento normativo do acordo de París; sen financiamento suficiente para facer fronte á emerxencia. O máis doloroso é que os estados ricos néguense a crear un fondo para paliar os danos que empezan a sufrir no sur global. Glasgow tiña que aclarar si a chama de París seguía acendida, é dicir, si tomaríanse compromisos vinculantes que non poderían superar a barreira de 1,5 graos. Non o conseguiu.

Conscientes de que o obxectivo principal ía fallar, os principais líderes nos primeiros días lanzaron os seus discursos floridos, marcháronse e deixaron que as súas delegacións loitasen polos intereses dos estados fortes e os grupos de presión fósiles. Para evitar un desprestixio total, varios países impulsaron acordos sectoriais sobre emisións de metano, deforestación, coches con motores térmicos, etc., pero cada acordo deixounos longas listas dos que non asinaron. Quizá o máis intolerable, que non hai ningún compromiso vinculante. De feito, este é o núcleo do sistema internacional de loita contra a emerxencia climática. Voluntariedad. Así as cousas, a brecha vaise agrandando. Brecha múltiple: entre o que hai que facer e o que se expresa; entre o que se expresa e firma; entre o que se asina e o que se fai realmente. De súpeto, atopámonos nun apuro.

Con todo, a constatación de que o marco derivado das Nacións Unidas sumiuse no cinismo climático non suaviza o reto ao que nos enfrontamos. Todo o contrario. A todos obríganos a pechar e pechar a brecha entre o que hai que facer e o que está a facer. Estásenos pechando a xanela de oportunidade e si non se cambia moito e rápido, o choque que se inicia cos límites do planeta terá consecuencias brutas para todos. É máis, a transformación dun sistema socio-económico prexudicial que actúa coma se non houbese fronteiras nunha contorna con recursos limitados é inevitable. Ademais, deberemos facelo nun contexto cada vez máis reducido de recursos enerxéticos e materias primas esenciais. Na medida en que o fracaso ecolóxico que anuncia a evolución do clima é algo irreversible, máis que esperanzas, necesitamos un florecimiento do ecoloxismo. Empecemos.