Gizon grisak deslai dabiltza han-hemenka. Ikusi zaie kontrol gehiago agintzen askatasunaren aberri handiaren izenean –segun, berdintasunaren, jakobinismoaren eta haurridetasunarena ere badena–. Ikusi zaie ordena eta segurtasunaz solasean eta, mugen zelatatzeaz hitz egin bidenabar, eskola-umeak uniformez mozorrotuko dituztela agintzen. Ikusi zaie zernahi erranez haur, nerabe eta gazteak beraienak balira bezala, berdin maisu-maistrak, eskolak eta kolore eta gustu guztiak, beraienak. Litekeenez eskolak amestu zituztelako homogeneotasunaren eta diziplinatze patriarkal burgesaren instituzio gisara. Agian.

Gizon grisak lazo dabiltza han-hemenka. Ikusi zaie gorazarre egiten Youtuberi, Google, Microsoft eta enparauei, eta delako horiek guztiak irakasle bikainak direla deklamatzen. Ikusi zaie, ikusi, maletatxo eta onddo-zapel griseko gizon grisei, haien hezkuntza sistemen digitalizazio plan hipergaratu eta gainmodernoak loriatzen, fite maisu-maistrarik beharko ez dituztelakoan. Ikusi zaie adimenetan naturalena ere erdeinatzen, artifiziala bai baita etorkizuna. Irakaslerik hoberena baino hobeak diren bideo kanalak haizatu eta trukean arrantzatutako like eta fav saldoan putzu-putzu egiten. Aritu dira ere diskurtso makinista distopiko grisak ematen haien orrazkera grisen ile urdin bakar bat ere harrotzen ez zela. Begietara begiratu zien hondar maistraren usaina, ahotsa, ibilkera ahantziak dituztelako izanen da akaso. Edo Swing kapitain berriak ez dituztelako paraje hauetan berehalakoan espero. Agian.

Gizon grisak ziroka dabiltza han-hemenka. Denbora-zigarreta grisak pipatu ahala, euskara pribilegioa baizik ez dela diote. Eta diote, diotenez, pozarren daudela hezkuntzaren bitartez nazio eraikuntza egin nahi dutenen kontrako lubakian egoteaz, beraiena inondik ere ez delako hezkuntza erabiltzea, ez nazio eta ez eraikuntza. Babelgo dorrean bazenik eta hizkuntza zailena ez dakitelako baztertuta daudela diote, ondoko lau urteetarako pare bat sailburutza gustura hartuko lituzketela ere bai. Eta diote, diotenez, euskara eskakizuna malgutzea dela hoberena, ez bada eskakizuna bera tinbredun paperean bilduta pipatzen dutela. Gauzak aldatu ez daitezen hoberen-hoberena dela ondorengoek ere ez dezatela ikasi hizkuntza errebeldea. Ez daitezela “pribilegioak” bermatu auzo eta herri guztietan, eskola orotan eta ikasle ororentzat, hori baizik ez genukeela falta eta bizi daitezela, aunitz urtez eta bertze hainbertzez, hizkuntza ereduak heziguneetan. Gezurrak, desirak eta egiak on the rocks, glu glu glu glu, pitxerra ongi baino hobeki hustu arte. Sikiera koktela euskaraz zerbitzatuko ez balitzaie, agian...

Gizon grisak alderrai dabiltza han-hemenka. Grisez pintatu nahi dute hezkuntza, ilunez ahal dela. Michael Enderen Momo liburuan gizon grisek etorkizuneko giza materiala bezatzeko beharra zeukaten, jatorriaren arabera haurrak banandu, uniformez jantzi, jolasetik kendu eta gordailuetan pilatu. Gizon grisen amets grisetan propultsio bidezko makinak eta burmuin elektronikoak ziren etorkizun desiratua eta, haren peskizan, denbora ebatsi eta irri karkarak erneguzko harrabotsekin ordeztu beharra ziren. Gaur zalantza egiten dut, ez ote gauden mende erdi geroago mo-mo, seko lo, amesgaizto grisean kortxelatuta. Agian.

Riiiiiiiiiiin. “Eskolaraaaa! Akabo gaua, mo-mo zeunden maitte... ala ez? Piztu argia”. Klik!