338 eurotako alokairua edo 119.000 eurotako erosketa. Horiek dira 18 eta 44 urte arteko emakume batek batez beste ordaindu dezakeena bere kabuz bizitzen jartzeko EAEn. Beti ere, etxebizitzarako gorde beharrekoa gehienez diru-sarreren %30 dela kontutan hartuta. Eusko Jaurlaritzaren datuak dira, eta beraiek ere onartzen dutenez, urruti geratzen dira bi aukerak gure herrietan –eta ezinezkoa hiriburuetan–. Gutxienez soldataren erdia baino gehiago bideratu behar da etxebizitza bat eskuratzeko, ontzat jotzen den ahalegin ekonomikoaren bikoitza, beraz.

Halakoa da nahi eta ezinaren argazkia: 2022an etxebizitza premia adierazi zuten hamar emakumetatik zazpik ez zuten baliabide nahikorik etxebizitza eskuratzeko. Urratua zuten oinarrizko eskubidea izan behar duena. Eta ez da momentuko gauza, 2019arekin alderatuta eskariek %4,4 egin dute gora; baliabide nahikorik ez duten emakumeen kopurua, berriz. %13koa da. Ezintasun horretan bizi direnak gizonak zein emakumeak izan arren, arrakala bistakoa da hemen ere: ahalegin handiagoa egin behar dute emakumeek, eta aukerarik ez dutenen artean ere emakumeak dira nagusi. Hortaz, politika publikoen bidez etxebizitza eskuratzeko zerrendetan emakume gehiago daude gizonak baino.

Beste datu esanguratsu bat: 80 urtetik gora dituztenen artean %64 emakumeak dira. Etxebizitza egokitzeko premia handiago izanik, baliabide urriagoak dituzte. Soldata arrakalaren enegarren aurpegia da hau, soldatan izan zein pentsioan izan, merkatua jaun eta jabe den ereduan aukera gutxiago dituzte, bizi baldintza okerragoak eta politika publikoen premia handiagoa. Eta noski, gabezia horiek sufritzen lehenak dira.